Kinder Scout trespass and the right to roam
"On the morning of St George’s Day 1932, a teenager called George Beattie Elliot took the train from his home in Preston. With his climbing ropes and enough supplies for a couple of days’ camping and roaming, he travelled the sixty miles to the brim of the Peak District and set off on foot.
He was not alone. Every weekend, thousands of men and women would stream from the blackened, industrialised cities of Sheffield, Manchester, Bolton and Preston to catch a breath of fresh air and clean the chimneys of their lungs. Freed from the beat of the working week, they sought scenery and self-determination. They walked twenty miles up and down dale, and then back to the pub on a Sunday night for huzzahs, huzzoohs and a socialist singsong. Rambling, cycling and climbing clubs had spawned across the area, train companies were offering group discounts, and, with the new Youth Hostel Association offering cheap accommodation for the overnighters, the thirty-seven square miles of Bleaklow were a honey pot for the worker bees of the north.
George cut off the busy main paths and, trespassing now, he sneaked across the open moorland. He was heading to the Laddow Rocks, where he would spend the night in a cave halfway down a steep scree slope, a small pocket of secret space, silent and snug beneath the heavens. He slept, and must have woken early, because by mid-afternoon the next day he had already covered thirteen miles, passed Bleaklow, gone through Snake Pass and was ascending the north face of Kinder Scout, the highest point of the Peak District. The cities of Manchester and Bolton rolled beneath him and if the day had been crystal clear he would have been able to see, over a hundred miles away, the white peaks of Snowdonia. The rocks at the summit, silhouetted by the bright sky, ran like the turrets of a ransacked stone fort, and, as he approached them, he heard a commotion from the other side of the peak.
He climbed further and as the hill flattened out he saw a crowd of a few hundred, mostly around his age, singing and shouting, advancing towards a line of a dozen gamekeepers. As soon as the crowd saw George, their shouts inexplicably turned to cheers, they waved their caps at him and urged him on like a sporting hero. The keepers turned and, as several rushed towards him, George saw the broad sticks they were holding. George’s confusion intensified as the keepers circled him, even more so as they began to punch him to the ground. The crowd arrived, the keepers were hauled off him and George was pulled to his feet, slapped on the back and praised for his heroic work for the good old cause. The scene ended as quickly as it had sprung upon him, the crowd moved on and poor George was left, as before, to the silence of the Peaks. Bruised, utterly bemused, stars spiralling around his head, George continued his walk as planned, descending into the Goyt Valley and out of history.
It was only at work on Monday that he would have uncovered the meaning of this bizarre and briefly violent encounter. It was all over the papers. Four hundred ramblers had met at Hayfield, a few miles west of Kinder, and, amid a large police presence, had walked up the William Clough pass to protest for a greater right of access to the moors. Because it was well publicised in advance, the Duke of Devonshire’s men were ready with their sticks and hired men, and at the precise time George had crested the peak the crowd were beginning to break bounds, spill off the Right of Way and pile up the hill. Only a small proportion of the crowd made it onto the forbidden land, and only by about four hundred metres, before the violence George experienced spread into a tussle with the keepers. Some trespassers had hoiked away the keepers’ sticks and exchanged a few blows, causing one keeper to fall and break his ankle. The crowd had its climax and merrily they rolled along, singing ‘The Red Flag’ and ‘The Internationale’ back to Hayfield. The constabulary emerged from their hiding place in the local picture house, and the plain-clothed bobbies who had accompanied the trespassers pointed out the ringleaders, six of whom were arrested and taken for trial at the Derby assizes. Entirely unwittingly, George had fallen upon one of the most notorious land protests in English history, the Kinder Trespass.
(...) The definition of trespass from the House of Commons library is: ‘any unjustifiable intrusion by a person upon the land in possession of another’. And that’s the last clear statement you’ll get. From here onwards, you have a muddy trek through thick legalise, a language obfuscated by its very precision. You might like to purchase one of the 800-page law textbooks that deals with trespass, the most popular being Winfield and Jolowicz on Tort (although other breezeblocks are available) or call up your local law firm, and have them look into it for you, for 200 quid an hour.
I’ll save you the bother. The first thing you should know is that the famous sign ‘Trespassers Will Be Prosecuted’ is an out-and-out lie. Jolowicz calls such signs ‘wooden falsehoods’, a neat phrase he borrowed from the arch-trespasser of the 1920s, G. H. B. Ward. Since 1694, the misdemeanour of trespass has resided in the province of civil, not criminal, law, and can only be brought to court if damages have been incurred. However, if you resist the landowner’s command to leave, if you are impolite, the police can be called and if you resist them, you can be done for a breach of the peace, or for obstructing a police officer.
A landowner is allowed to use reasonable force to encourage you to leave the land, though no one can agree what that means. They are not allowed to detain you, nor are you compelled to give out your name and address. When they do ask you to leave, you don’t necessarily have to retrace your steps; it is your right to leave at the closest available exit. If you return to the property, the landowner is allowed to apply for an injunction, which they have to send to you by post, which will be impossible, because they don’t have your address. If they do manage to serve you with an injunction and you are caught back on the land, you will now be in contempt of court, which most likely means paying a fine but, in theory at least, can mean prison.
However, owing to two relatively recent pieces of legislation, trespassing can be scaled up into the criminal sphere. In 2005 the Serious Organised Crime and Police Act (SOCPA) extended the arrest powers for the police and allowed them to keep DNA evidence of suspects, even after they had been cleared. Perhaps most controversially of all, it criminalised unauthorised demonstrations in Parliament Square, finally clearing the ten-year anti-war demonstration of activist Brian Haw, emptying the square and silencing his protest. Following the advice of the Armstrong report of July 2003, an extra section was sneaked into the Act, which as a statutory instrument required no new debate from Parliament. Its purpose was to ‘create a deterrent to intrusions at high-profile secure sites and to provide police officers with a specific power of arrest of a trespasser at such sites where no other apparent existing offence had been committed’. On these sixteen sites alone, walking is a criminal act.
(...) But the real hocus pocus had come a decade before. The Criminal Justice and Public Order Act 1994 introduced criteria to arrest people for the newly invented crime of ‘aggravated trespass’. In 1992, 20,000 ravers and travellers met on common ground for an impromptu May Day rave in the Malvern Hills. It lasted a week and prompted police from the surrounding districts to descend on the land, searching diligently, desperately, for something to arrest them for. In the absence of any actual crime, this proved both difficult and embarrassing. So the bobbies lobbied hard, and two years later, alakazam! – trespass stepped up a gear.
The lawyers define ‘aggravated’ in their own breezy way as ‘any circumstance attending the commission of a crime or tort which increases its guilt or enormity or adds to its injurious consequences’. A hidden knife would be aggravated assault; and from 1994, a hidden intention had the same effect. Section 61 of the Act legislated that a police officer could remove two or more people from any private land, if they have met for a common purpose. That’s for the ramblers. Section 63 criminalises any gathering of twenty people or more who meet to dance to amplified music. That’s for the ravers. Section 68 criminalises the intimidation, deterrence, obstruction and disruption of lawful activities on land, which turns all protest on land not owned by the protesters into an illegal activity. At the time, this was primarily to restrict the hunt saboteurs, but is used in the vast majority of protests of all flavours, from fracking, to animal rights, to war. Your right to protest is secured by Articles 10 and 11 of the European Convention on Human Rights, but for the last twenty years, if you do it anywhere but your back garden or a highway, you can be arrested and sent to jail. On top of this, since 2014, a common ruling has inserted the phrase ‘additional conduct’. If you are trespassing on land and engaging in any additional conduct, literally anything, it can now be classed as intimidation. In the words of the Crown Prosecution website:
'There is no requirement that the additional conduct should itself be a crime, so activities such as playing a musical instrument or taking a photograph could fall within anything. What limits the scope of anything is the intention that must accompany it: the intention to obstruct, disrupt or deter by intimidating'.
In short, if you are doing something that is not illegal (photography, dancing, playing the flute), while doing something that is not criminal (trespassing) you can be automatically arrested, and liable to six months in prison and a level-four fine. In this equation, two rights combine and somehow make a wrong.
But there is another dimension to trespass that runs deep beneath the scaffold of the law. ‘Trespass’ is one of the most charged words in the English language. For such a small legal infraction, the notion of crossing a fence line, wall or invisible boundary is wrapped in a moral stigma that runs to the heart of English political and civil life. Many of our liberties and the restrictions on them are expressed in terms of land, parameters and property, so much so that it is hard to tell which is a metaphor for the other.
If someone has crossed the line, they have strayed over the limits of acceptable action and their words or deeds are deemed to be beyond the pale (the old Saxon word for fence). We talk of access equally in terms of the physical, with disability rights and the right to roam, and in the abstract realm, in terms of education, health and opportunity. Segregation, which directs the mindset of race and gender, is a word whose Latin root means to be cast out of the flock, and which reinforces the prejudice that racial groups that can be distinguished by a line alone. The legal texts are full of variants of an old word seisin, whose origin lies in the French word saisir, to seize. This word was the French version of the Latin rapio, which leads us to the word rape, where our understanding of sexual politics is structured through metaphors of personal space and acceptable boundaries.
To wander and to roam are implicitly connected with moral failings and the word ‘vagrancy’ has as much sense in morality as it does in legal cases concerning homeless people. A deviant is someone who has turned off the right way. To stray from the path suggests a clearly marked line of righteousness, signposted by societal or religious doctrines. And the most fundamental link between the physical world of trespassing and its moral parallel, is the origin of the word itself. Trespasser is the French verb meaning to cross over, which came from the Latin word transgredior, from whose past participle we get the English word: transgression. Transgression, which carries with it that pungent whiff of candle smoke and incense, that sense of religious damnation, is the reason Christians pray for the Lord to Forgive us our trespasses.
There are boundaries in nature. There are rivers, forests, escarpments, ravines and mountain ranges; there are cellulose walls. But these boundaries are in fact areas of transaction, semi-permeable membranes. The notion that a perimeter should be impenetrable is a human contrivance alone.
When the concept of trespass first entered the law records in the thirteenth century it was meant to establish some reparation for damage – damage to person or land. Over the years, the requirement for damage has disappeared, and a landowner can be compensated, hypothetically, for the breach of his property alone. In a court ruling in 1874, a horse had leaned over a fence in Glamorgan and bitten the plaintiff’s mare. There was a debate as to whether the horse had trespassed, so leaving its owner liable for damages. The judge, Lord Coleridge CJ, made what came to be a defining statement: ‘If the defendant place a part of his foot on the plaintiff’s land unlawfully, it is in law as much a trespass as if he had walked half a mile on it.’
With this ruling, the absolute inviolability of property, a notion that had been hardening for 500 years, was finally consolidated into law. A property, whether your back garden, or 20,000 acres of grouse moor in the Peak District, had become a hypothetical space, a legal force field, a man-made spell. Whether marked by a wall, fence, sign or just an imaginary line, crossing over it turns the inclination of the law against you. The concept of property really is a bubble, a hallucination conjured by a history of privatisation, whose hard, impenetrable border is in fact a flimsy meniscus – one foot over the line, you pierce its logic and the bubble bursts.
Perhaps this goes some way to explaining the response of both the keepers and the crowd to George Beattie Elliot as he blithely walked over Kinder Scout all those decades ago. To cheer a man for walking through heather and likewise to beat him up for it are both absurdly disproportionate to the act itself. But inside the logic of the bubble, such an act is tantamount to anarchy, because it threatens the spell. When the Kinder Trespass was reported in the press, the bare facts of the case were sunk beneath a seething froth of outrage. The Manchester Evening Chronicle led with the headline ‘MOB LAW ON THE MOORS’, stating that ‘the danger of mob law usurping the constitutional methods in the ventilation of grievances, real or imagined, is viewed with apprehension not only by landowners, but by thousands of ramblers’.
In their sputtering indignation at the trespass, both sides of the land access debate had finally, with delicious irony, found common ground. To the rambling associations, these kids were naïve upstarts, too brassy to negotiate the slippery political terrain, and had set the campaign for open access back several decades. To the landowning establishment, both the national water boards and the aristocracy, these kids were out of line, bold, impudent commie hooligans threatening to take down the entire state. They must be taught a lesson, slapped with the patrician’s rod.
The six young men arrested on the day were taken to the Derby assizes, sixty miles from their families in Manchester, and held there for several months until the trial. Five of them were sentenced to a total of seventeen months behind bars. Because it was not then a crime, none of the men was charged with trespass, but instead with the ancillary charges of the breach of the peace and assault, for which the keepers, who brought the batons and who some might say had started the fight, were not even accused.
This spell was only recently cast upon the moors. The uncultivated land of the Peaks had for centuries been classed as King’s Land, free to roam. When it was enclosed in 1836 and parcelled off to the surrounding landowners, the Eyres, Norfolks, Shrewsburys and the Duke of Devonshire were suddenly able to exercise their right to exclude. Only twelve tracks of more than two miles were left open to the ramblers of the surrounding cities, and a private security force uniformed in tweed jackets was brought in, acolytes to light the lines of this enchanted, indicted land.
In 1953, the battle to free Kinder Scout was finally won. The 5,624 acres of land belonging to the Duke of Devonshire were signed over to the Peak District National Park, which had been set up two years earlier. Keepers were now replaced by professional rangers and volunteer wardens whose job was to protect not the ownership of the land, but the land itself. With a wave of a wand, or a judge’s hammer, the spell was lifted.
To those in the rambling community who consider themselves in the know, the Kinder Trespass has never been anything but a footnote to this victory. They point instead to the actions of a Liberal MP named James Bryce, who in 1884 brought the first open access act to Parliament. They point to G. H. B. Ward, who set up the first rambling clubs in the north and scoured the old tithe maps of the Peaks for forgotten Rights of Way, or Octavia Hill, who set up the National Trust, or any number of politically minded activists across the country, who worked tirelessly to keep up the pressure on the government, lobbying, pamphleteering, repeatedly pushing bastardised versions of Bryce’s bill into Parliament, only to have them rejected by the members. Because it was only with the constitutional success of the 1949 National Parks and Access to the Countryside Act that a structure was secured for the land to be returned to the people. Yet to dismiss the power of legend is to miss the need we have for stories, however fanciful. The Kinder Trespass challenged the power of ownership right at its narrative source. In the myth of property, for all to see, the land had been unspelled".
N. Hayes, The Book of Trespass. Crossing the Lines that Divide Us, London and Dublin 2020.
Wkroczenie na Kinder Scout i prawo włóczęgi
"O poranku w Dzień Świętego Jerzego roku 1932 nastolatek imieniem George Beattie Elliot wyjechał pociągiem ze swojego domu w Preston. Z linami wspinaczkowymi i zapasami wystarczającymi na kilka dni biwakowania i wędrowania przebył sześćdziesiąt mil do opłotków Peak District i wyruszył pieszo.
Nie był sam. W każdy weekend tysiące mężczyzn i kobiet napływały z poczerniałych, uprzemysłowionych miast Sheffield, Manchester, Bolton i Preston, by zaczerpnąć świeżego powietrza i oczyścić płuca z kominów. Uwolnieni od rytmu tygodnia pracy, szukali scenerii i autonomii. Przeszli dwadzieścia mil w górę i w dół doliny, a potem w niedzielny wieczór wrócili do pubu na hulanki i wspólne socjalistyczne śpiewanie. W okolicy powstały kluby wędrowne, rowerowe i wspinaczkowe, firmy kolejowe oferowały zniżki grupowe, a dzięki nowemu Stowarzyszeniu Schronisk Młodzieżowych oferującemu tanie noclegi dla nocujących, trzydzieści siedem mil kwadratowych Bleaklow było jak miód dla pszczół-robotnic z północy kraju.
George zszedł z ruchliwych głównych ścieżek i wkraczając teraz w teren, przemknął przez otwarte wrzosowiska. Kierował się do Laddow Rocks, gdzie miał spędzić noc w jaskini leżącej w połowie stromego zbocza piargowego, w małym skrawku tajemniczej przestrzeni, cichej i przytulnej, pod gołym niebem. Pospał i musiał się obudzić wcześnie, bo następnego dnia już do południa pokonał trzynaście mil, minął Bleaklow, przeszedł przez Snake Pass i wspiął się na północną ścianę Kinder Scout, najwyższego punktu Peak District. Miasta Manchester i Bolton roztaczały się przed nim i gdyby dzień był krystalicznie czysty, byłby w stanie zobaczyć oddalone o ponad sto mil białe szczyty Snowdonii. Skały na szczycie, zarysowane na jasnym niebie, biegły niczym wieżyczki splądrowanego kamiennego fortu, a kiedy się do nich zbliżał, usłyszał zamieszanie po drugiej stronie szczytu.
Wspiął się dalej i gdy wzgórze się wyrównało, zobaczył kilkusetosobowy tłum, w większości mniej więcej w jego wieku, śpiewający i krzyczący, gdy zbliża się do szeregu złożonego z kilkunastu gajowych. Gdy tylko tłum zobaczył George'a, jego krzyki w niewytłumaczalny sposób zmieniły się w wiwaty, machano przed nim czapkami i zachęcano go do działania niczym sportowego bohatera. Gajowi odwrócili się i gdy kilku podbiegło do niego, George spostrzegł trzymane przez nich szerokie kije. Zdezorientowanie George'a nasiliło się, gdy opiekunowie go otoczyli, a jeszcze bardziej, gdy zaczęli go bić do ziemi. Tłum zbliżył się, gajowi zostali z niego ściągnięci, a sam George postawiony na nogi, poklepany po plecach i pochwalony za jego heroiczną pracę dla starej, dobrej sprawy. Scena skończyła się tak szybko, jak się zaczęła. Tłum ruszył dalej, a biednego George'a pozostawiono, jak przedtem, w ciszy Peaks. Posiniaczony, całkowicie zdezorientowany, z gwiazdami wirującymi wokół jego głowy, George kontynuował swój spacer zgodnie z planem, schodząc do Doliny Goyt i poza historię.
Dopiero w poniedziałek w pracy mógł odkryć znaczenie tego dziwacznego i krótkiego brutalnego spotkania. Wszystko zostało opisane w gazetach. Czterystu wędrowców spotkało się w Hayfield, kilka mil na zachód od Kinder, i wśród dużej obecności policji przeszło przez przełęcz Williama Clougha, by zaprotestować w sprawie większego prawa dostępu do wrzosowisk. Ponieważ rzecz została dobrze nagłośnione z wyprzedzeniem, ludzie księcia Devonshire czekali gotowi z kijami i najemnikami, a dokładnie w tym momencie, gdy George wspiął się na szczyt, tłum zaczynał łamać granice, wylewać się z pasa drogowego i zaludniać wzgórze. Tylko niewielka część tłumu dotarła do zakazanej krainy i wystarczyło zaledwie około czterysta metrów, by przemoc, której doświadczył George, przerodziła się w bójkę z gajowymi. Kilku nachodźców wyrwało kije strażnikom i wymieniło z nimi parę ciosów, powodując upadek jednego z gajowych i złamanie kostki. Tłum osiągnął punkt kulminacyjny i radośnie przetaczał się dalej, śpiewając The Red Flag i Międzynarodówkę w drodze powrotnej do Hayfield. Policjant wyłonił się z kryjówki z miejscowego kina, a ubrany po cywilnemu szpicel, który towarzyszył intruzom, wskazał prowodyrów, z których sześciu zostało aresztowanych i postawionych przed sądem w Derby. Całkowicie nieświadomie George padł ofiarą jednego z najgłośniejszych protestów o ziemię w historii Anglii - znanego jako wkroczenie na Kinder Scout.
(...) Definicja 'wtargnięcia' (trespass) z biblioteki Izby Gmin brzmi: 'każde nieuzasadnione wtargnięcie osoby na grunt będący w posiadaniu innej osoby'. I to jest ostatnie jasne stwierdzenie, jakie znajdziecie. Od tego momentu czeka Was błotnista wędrówka przez opasłą legislację, język zaciemniony przez swoją precyzję. Możecie kupić jeden z 800-stronicowych podręczników prawa dotyczących wykroczeń, z których najpopularniejsze to Winfield i Jolowicz on Tort (chociaż dostępne są inne bloki Breezeblocks) lub zadzwonić do lokalnej firmy prawniczej i poprosić ich o sprawdzenie tego dla Was, za jedyne 200 funtów za godzinę.
Oszczędzę Wam kłopotu. Pierwszą rzeczą, o której powinniście wiedzieć, jest to, że słynny napis 'nachodźcy (trespassers) będą ścigani' to jawne kłamstwo. Jolowicz nazywa takie znaki 'drewnianymi fałszerstwami', a tę zgrabną frazę zapożyczył od arcyintruza lat 20. XX wieku, G. H. B. Warda. Od 1694 r. przestępstwo wkroczenia należy do dziedziny prawa cywilnego, a nie karnego, i może zostać wniesione do sądu tylko w przypadku poniesienia szkody. Jeśli jednak sprzeciwicie się poleceniu właściciela gruntu, aby go opuścić, jeśli będziecie niegrzeczni, może on wezwać policję, a jeśli się jej oprzecie, to możecie zostać ukarani za naruszenie spokoju lub przeszkadzanie policjantowi.
Właścicielowi ziemi wolno użyć rozsądnej dawki przymusu, aby zachęcić Was do opuszczenia ziemi, chociaż nikt nie może się zgodzić, co to dokładnie oznacza. Nie wolno im Was zatrzymać, ani nie musicie podawać swojego nazwiska i adresu. Kiedy poproszą Was o odejście, niekoniecznie musicie odtwarzać trasę, po której przyszliście; macie prawo wyjść najbliższym dostępnym wyjściem. Jeśli wrócicie na posesję, właściciel gruntu może ubiegać się o nakaz sądowy, który będzie jednak musiał wysłać do Was pocztą - co będzie niemożliwe, ponieważ nie zna Waszego adresu. Jeśli uda się doręczyć Wam nakaz sądowy i zostaniecie złapani z powrotem na jego ziemi, będziesz teraz sądzeni przez sąd, co najprawdopodobniej oznaczać będzie konieczność zapłacenia grzywny, ale przynajmniej w teorii może oznaczać więzienie.
Jednak dzięki dwóm stosunkowo niedawnym aktom prawnym wtargnięcie można rozszerzyć do sfery przestępczej. W 2005 r. Ustawa o poważnej przestępczości zorganizowanej i policji (SOCPA) rozszerzyła uprawnienia policji w zakresie aresztowania i zezwoliła policji na przechowywanie danych DNA podejrzanych, nawet po ich oczyszczeniu. Być może najbardziej kontrowersyjny ze wszystkich jest przepis, który pozwolił uznać za przestępstwo nielegalne demonstracje na Parliament Square, ostatecznie usuwając zeń dziesięcioletnią antywojenną demonstrację aktywisty Briana Hawa, co doprowadziło do opróżnienia placu i wyciszyło jego protest. Idąc za radą raportu Armstronga z lipca 2003 r., do ustawy przemycono dodatkową sekcję, która jako instrument ustawowy nie wymagała nowej debaty w parlamencie. Jej celem było 'stworzenie środka odstraszającego przed wtargnięciem do dobrze chronionych bezpiecznych miejsc i zapewnienie funkcjonariuszom policji szczególnego uprawnienia do aresztowania nachodźcy w takich miejscach, w których nie popełniono żadnego innego widocznego przestępstwa”. Tylko w szesnastu wymienionych w dokumencie miejscach, samo chodzenie jest przestępstwem.
(...) Ale prawdziwe hokus-pokus przyszło dekadę wcześniej. Ustawa o wymiarze sprawiedliwości w sprawach karnych i porządku publicznym z 1994 r. wprowadziła kryteria aresztowania osób za nowo wynalezione przestępstwo 'wkroczenia zaostrzonego'. W 1992 roku 20 000 amatorów rave'u i podróżników spotkało się na wspólnym gruncie na zaimprowizowanym rave pierwszomajowym w Malvern Hills. Trwało to tydzień i skłoniło policję z okolicznych powiatów do wkroczenie na teren imprezy w celu pilnego, desperackiego poszukiwania czegoś, za co można by aresztować uczestników. Wobec braku faktycznego przestępstwa okazało się to zarówno trudne, jak i krępujące. Bobby mocno lobbowały, a dwa lata później alakazam! – 'wkroczenie' zyskało wyższy bieg.
Prawnicy definiują 'zaostrzony' na swój własny sposób jako 'każdą okoliczność towarzyszącą popełnieniu przestępstwa lub czynu niedozwolonego, która zwiększa jego winę lub ogrom lub zwiększa jego szkodliwe konsekwencje'. Ukryty nóż byłby kwalifikowaną napaścią; a od 1994 r. ukryty zamiar miał ten sam skutek. Artykuł 61 ustawy stanowił, że funkcjonariusz policji może usunąć dwie lub więcej osób z dowolnego terenu prywatnego, jeśli spotkały się w łączącym je celu. To paragraf dla wędrowców. Sekcja 63 kryminalizuje każde zgromadzenie dwudziestu lub więcej osób, które spotykają się, aby tańczyć do podgłaśnianej muzyki. To dla raversów. Sekcja 68 kryminalizuje zastraszanie, odstraszanie, utrudnianie i zakłócanie legalnych działań na czyjej działce, co zamienia każdy protest na terenach niebędących własnością protestujących w nielegalną działalność. W tamtym czasie miało to przede wszystkim na celu ograniczenie polowania na sabotażystów, ale jest stosowane w zdecydowanej większości protestów wszelkiego rodzaju, od kwestii szczelinowania hydraulicznego przy wydobyciu gazu łupkowego, przez prawa zwierząt, po wojnę. Twoje prawo do protestu gwarantują artykuły 10 i 11 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, ale przez ostatnie dwadzieścia lat, jeśli zrobisz to gdziekolwiek poza swoim ogródkiem lub autostradą, możesz zostać aresztowany i wysłany do więzienia. Ponadto od 2014 r. we wspólnym orzeczeniu wprowadzono zwrot 'dodatkowe zachowanie'. Jeśli wkraczasz na czyjąś działkę i angażujesz się w jakiekolwiek dodatkowe zachowanie, dosłownie jakiekolwiek, można to teraz zaklasyfikować jako zastraszanie. Jak czytamy na stronie Prokuratury Koronnej:
'Nie ma wymogu, aby dodatkowe zachowanie samo w sobie było przestępstwem, więc czynności takie jak gra na instrumencie muzycznym lub robienie zdjęć mogą podpadać pod ten zapis. Tym, co dookreśla zakres czegokolwiek, jest intencja, która musi temu towarzyszyć: zamiar utrudniania, zakłócania lub odstraszania przez zastraszanie'.
Krótko mówiąc, jeśli robisz coś, co nie jest nielegalne (fotografia, taniec, gra na flecie), robiąc jednocześnie coś, co nie jest przestępstwem (wtargnięcie), możesz zostać automatycznie aresztowany i podlegać karze sześciu miesięcy więzienia i ukaraniu czwartego stopnia. W tym równaniu dwa prawa łączą się i w jakiś sposób powodują wykroczenie.
Ale jest jeszcze inny wymiar wkroczenia, który przebiega głęboko pod szafotem prawa. 'Trespass' to jedno z najbardziej naładowanych znaczeniem słów w języku angielskim. W przypadku tak małego wykroczenia prawnego pojęcie przekroczenia linii ogrodzenia, muru lub niewidzialnej granicy jest opakowane w moralne piętno, które dotyka rdzenia angielskiego życia politycznego i obywatelskiego. Wiele naszych swobód i ich ograniczeń wyraża się w kategoriach ziemi, miar i własności, do tego stopnia, że trudno powiedzieć, co jest tutaj metaforą czego.
Jeśli ktoś przekroczył granicę, przekroczył granice dopuszczalnego działania, a jego słowa lub czyny są uważane za przegięcie pały. Mówimy o dostępie zarówno w kategoriach fizycznych, łącząc go z prawami osób niepełnosprawnych i prawem do poruszania się, jak i w sferze abstrakcyjnej, w kategoriach dostępu do edukacji, zdrowia i możliwości. Segregacja, która kieruje sposobem myślenia na temat rasy i płci, to słowo, którego łaciński rdzeń oznacza wyrzucenie ze stada i które wzmacnia uprzedzenie, że grupy rasowe można rozróżnić tylko poprzez nakreślenie linii. Teksty prawnicze pełne są wariantów starego słowa seisin, wywodzącego się z francuskiego słowa saisir, czyli przejmować. Słowo to było francuską wersją łacińskiego rapio, które prowadzi nas do słowa gwałt, gdzie nasze rozumienie polityki seksualnej jest ustrukturyzowane poprzez metafory naruszania przestrzeni osobistej i akceptowalnych granic.
Wędrować i włóczyć się implicite wiążą się z moralnymi uchybieniami, a słowo 'włóczęgostwo' ma tyle samo sensu w dysputach moralnych, co w sprawach prawnych dotyczących bezdomnych. Dewiant to ktoś, kto zboczył z właściwej drogi. Zejście ze ścieżki wskazuje na wyraźnie zaznaczoną linię prawości, wyznaczoną przez doktryny społeczne lub religijne. A najbardziej fundamentalnym związkiem między fizycznym światem wkroczenia a jego moralnym odpowiednikiem jest pochodzenie samego słowa. Trespasser to francuski czasownik oznaczający przejście, który pochodzi od łacińskiego słowa transgredior, od którego imiesłowu czasu przeszłego pochodzi angielskie słowo: transgresja. Transgresja, która niesie ze sobą ostry zapach dymu ze świecy i kadzidła, owo poczucie religijnego potępienia, jest powodem, dla którego chrześcijanie modlą się do Pana, aby przebaczył nam nasze winy.
W naturze są granice. Są w niej rzeki, lasy, skarpy, wąwozy i pasma górskie; są ściany celulozowe. Ale te granice są w rzeczywistości obszarami transakcji, półprzepuszczalnymi membranami. Pogląd, że granica powinna być nieprzenikniona, jest już wyłącznie dziełem człowieka.
Kiedy pojęcie wykroczenia po raz pierwszy pojawiło się w aktach prawnych w XIII wieku, miało ono na celu ustanowienie pewnego zadośćuczynienia za szkodę – szkodę na osobie lub na ziemi. Z biegiem lat wymóg naprawienia szkody zniknął, a właściciel ziemski może otrzymać hipotetycznie odszkodowanie za samo naruszenie jego własności. W orzeczeniu sądu z 1874 r. koń przechylił się przez płot w Glamorgan i ugryzł klacz powoda. Odbyła się debata, czy koń przekroczył granicę, czyniąc właściciela odpowiedzialnym za szkody. Sędzia, Lord Coleridge CJ, wygłosił coś, co stało się decydującym stwierdzeniem: 'Jeśli pozwany bezprawnie postawi część stopy na ziemi powoda, jest to takie samo wykroczenie, jak gdyby przeszedł po niej pół mili '.
Dzięki temu orzeczeniu absolutna nienaruszalność własności, pojęcie, które krzepło przez 500 lat, zostało ostatecznie skonsolidowane w prawie. Posiadłość, czy to twój ogród za domem, czy 20 000 akrów wrzosowisk w Peak District, stała się hipotetyczną przestrzenią, prawnym polem siłowym, sztucznym zaklęciem. Niezależnie od tego, czy jest okalana murem, ogrodzeniem, znakiem, czy tylko wyimaginowaną linią, przekroczenie go ustawia prawo przeciwko tobie. Pojęcie własności to tak naprawdę bańka mydlana, halucynacja wyczarowana przez historię prywatyzacji, której twardą, nieprzekraczalną granicą jest w rzeczywistości cienki menisk – jedną nogą przekroczysz granicę, przebijasz jej logikę i bańka pęka.
Być może to w jakiś sposób wyjaśnia reakcję zarówno gajowych, jak i tłumu na pojawienie się George'a Beattie Elliota, który beztrosko przechodził sobie przez Kinder Scout dekady temu. Dopingowanie człowieka tylko dlatego, że spaceruje przez wrzosy i bicie go za to samo, jest absurdalnie nieproporcjonalne do samego czynu. Ale w ramach logiki bańki taki akt jest równoznaczny z anarchią, ponieważ stanowi zagrożenie dla mocy zaklęcia. Kiedy w prasie opublikowano doniesienie o Kinder Trespass, nagie fakty w tej sprawie zostały zatopione w kipiącej pianie oburzenia. Manchester Evening Chronicle zatytułował tekst 'Prawo motłochu na wrzosowiskach', stwierdzając, że 'niebezpieczeństwo zawłaszczania konstytucyjnych uprawnień przez prawo motłochu, rzeczywistych lub urojonych, jest postrzegane z obawą nie tylko przez posiadaczy ziemskich, ale i tysiące włóczących się'.
Obie strony debaty o dostępie do gruntów w swoim wybuchowym oburzeniu w końcu, z rozkoszną ironią, znalazły wspólny język. Dla stowarzyszeń promujących włóczęgę te dzieciaki były naiwnymi parweniuszami, zbyt aroganckimi, by negocjować na śliskim politycznym terenie, i cofnęły kampanię na rzecz otwartego dostępu o kilka dekad. Dla właścicieli ziemskich, zarówno krajowych zarządów wodociągów, jak i arystokracji, te dzieciaki wyrwały się poza szereg, były zuchwałymi, bezczelnymi chuliganami komuchami, grożącymi zniszczeniem całego państwa. Trzeba im dać nauczkę, spoliczkować ich patrycjuszowską rózgą.
Sześciu młodych mężczyzn aresztowanych tego dnia zostało zabranych na ławę przysięgłych w Derby, sześćdziesiąt mil od ich rodzin w Manchesterze, i było przetrzymywanych tam przez kilka miesięcy, aż do procesu. Pięciu z nich zostało skazanych łącznie na siedemnaście miesięcy za kratami. Ponieważ nie było to wtedy przestępstwem, żaden z mężczyzn nie został oskarżony o wtargnięcie, ale zamiast tego postawiono im dodatkowe zarzuty naruszenia pokoju i napadu, o który dozorcy, którzy przynieśli pałki i o których można by powiedzieć, że rozpoczęli walkę, nie zostali nawet oskarżeni.
To zaklęcie zostało rzucone na wrzosowiska dopiero niedawno. Nieuprawiana kraina Peaks przez wieki była klasyfikowana jako Ziemia Królewska, po której można swobodnie wędrować. Kiedy w 1836 r. została ogrodzona i przydzielony okolicznym właścicielom ziemskim, Eyres, Norfolk, Shrewsbury i książę Devonshire nagle mogli skorzystać ze swojego prawa do wykluczania. Tylko dwanaście tras o długości ponad dwóch mil pozostawiono otwartych dla spacerowiczów z okolicznych miast i sprowadzono prywatne siły bezpieczeństwa w tweedowych kurtkach, by oświetlali granice tej zaczarowanej krainy.
W 1953 roku bitwa o uwolnienie Kinder Scout została ostatecznie wygrana. 5624 akry ziemi należącej do księcia Devonshire zostały przekazane Parkowi Narodowemu Peak District, który powstał dwa lata wcześniej. Strażników zastąpili teraz zawodowi leśnicy i ochotnicy, których zadaniem była ochrona nie własności ziemi, ale samej ziemi. Jak za machnięciem różdżki lub młotka sędziowskiego zaklęcie zostało zdjęte.
Dla tych z wędrownej społeczności, którzy uważają się za dobrze poinformowanych, Kinder Trespass nigdy nie było niczym więcej niż przypisem do tego zwycięstwa. Zamiast tego wskazują na działania liberalnego posła Jamesa Bryce'a, który w 1884 roku wniósł do parlamentu pierwszą ustawę o otwartym dostępie. Wskazują na G. H. B. Warda, który założył pierwsze kluby włóczęgów na północy i przeszukał stare mapy dziesięciny Peaks w poszukiwaniu zapomnianych praw drogi, lub na Octavię Hill, która założyła National Trust, lub dowolną liczbę politycznie umotywowanych aktywistów w całym kraju, którzy niestrudzenie pracowali nad utrzymaniem presji na rząd, lobbując, publikując broszury, wielokrotnie wpychając do parlamentu przepisane wersje ustawy Bryce'a, tylko po to, by zostały one odrzucone przez posłów. To dopiero konstytucyjny sukces ustawy o parkach narodowych i dostępie do wsi z 1949 r. zapewnił strukturę umożliwiającą zwrot ziemi ludziom. Jednak odrzucając moc legendy, tracimy potrzebę opowieści, jakkolwiek fantazyjne by one nie były. Kinder Trespass rzuciło wyzwanie sile własności u samego źródła snucia narracji. Przejrzawszy mit własności, było widać, że ziemia nie była zaklęta".
N. Hayes, The Book of Trespass. Crossing the Lines that Divide Us, London and Dublin 2020.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz