Occupy Manhattan, or commoning Manna-hata?
"Why does the strategy of occupation get stuck in the mud of settler colonialism? In her insightful critique of OWS [Occupy Wall Street], Sandy Grande explains that the 'strategy of occupation reconstitutes (territorial) appropriation as the democratic manifest and, in so doing, fails to propose something distinct from or counter to the settler state'. In the other words, the strategy of occupation used by OWS didn't actually push for liberation outside of the context of settlement. In practice this means that even as a radical political project, Occupy remains implicated in the dispossession and erasure of Indigenous peoples from their territories. Grande convincingly explains how the liberal democractic principles underyling the Occupy movement reproduce the ideology of dominion as domination present within past claims to the commons by settler populations. The 'reclamation' of Wall Street by the '99%' from the '1%' invokes a long-standing story of the struggle for the commons against regimes of enclosures and private property. However, in doing so, it erases the settler colonial trajectories that make such occupations possible in the first place.
Historian Allan Greer convincingly argues that while the long-run tendency to toward enclosing private property is a critical part of the process of colonizing Indigenous territories, it was also accompanied by the estabishment of commons. (...) For Greer, 'common property was a central feature of both native and settler forms of land tenure in the early colonial period and... dispossession came about largely through the clash of an indigenous commons and a colonial commons'. We can apply Greer's analysis to the history of lower Manhattan, the site of Occupy Wall Street, in order to show how OWS's appeal for the reclamation of the commons through the strategy of occupation is part of longstanding process of settler (re)appropriations and (re)colonizations.
Bowling Green Park is close to the estuary of the Hudson River and the Atlantic Ocean. This vital ecological space - at one time home to fish, shellfish, seals, whales, dolphins, and migratory birds - is the traditional territory of Lenape who call this area Manna-hata. The Lenape of Manna-hata lived communally and had diplomatic, trade and sharing relationships with other Lenape villages, as well as the Haudenosaunee, the Mohicans, the Shinnecock, and the Wampanoag and Narragansett peoples in the region. The Lenape also developed and sustained similar relationships with the Dutch, Swedish and English settlers who arrived at their territories in the early seventeenth century.
The history of European occupation of Manna-hata began with the Dutch, who, in contrast to many of the puritanical settler colonies in other parts of the eastern seaboard, could be described as a relatively multicultural or democratic settler community. For instance, historians of the Dutch colony highlight the communal nature of the early settlement of Manhattan and their rather progressive (though perhaps begrudging) tolerance of multicultural settler newcomers, including Italians and Sephardic Jews.
These settlers established economy based on trade and agriculture and provided land to newcomers in individual plots that included outlying commons used as grazing pastures for domestic livestock shared by all settlers. In the early years of what they called New Amsterdam (now New York), when the Dutch still heavily relied on the Lenape for survival, the Europeans lived in relative peace with the surrounding Indigenous communities. However, most early conflicts between the Lenape and the Dutch centred on the fundamental difference in their relationships to land and how they related to the commons. Historian Herbert Kraft recounts how small annoyances over the newly established European commons (used primarily for livestock) grew more severe as the Indigenous commons (maintained for seasonal agriculture and tending to medicines) began to be damaged or threatened. Kraft posits 'the Dutch allowed their cattle, goats, and swine to wander freely in the woods, and the animals repeatedly ravaged the Indians' gardens and trampled their corn'. Moreover, since each recipent of a land grant from the Dutch colony was required to recruit at least fifty additional colonists, the size of the colony soon required greater and greater expansion of individual settler properties, and, most importantly, a larger outlying commons.
The co-dependence of regimes of property and the commons in this context is an example of what Nicholas A. Brown terms 'settler accumulation'. Brown argues that the logic of settler accumulation helps us 'to diagnose more precisely how settler-colonial structures are naturalized in the landscape and how new modes of accumulation - or flexible conditions of possibility - exploit these embedded and enduring structures...'. Given that the Dutch settlers saw the land as a resource to be exploited for their common benefit, their practices were in conflict of those of the Lenape who understood their relationship to the land as being one of interdependence, with responsibility to maintaining a diverse ecosystem.
While the distribution of land and the form of land-tenure that dominated the colony was highly contested within settler communities, the fundamental difference is how settlers understood their relationship to land in comparision to the neighbouring Indigenous communities contributed to one of the most infamous land swindles in the history of U.S. colonialism. In 1624, Dutch Governor Peter Minuit famously defrauded the Lenape of their territories for goods worth sixty guilders, claiming Manhattan 'for their exclusive use - an exclusivity that the Dutch would work violently to protect against the Lenape and the English'. The Lenape, who did not practice regimes of property, believed that the goods were a symbol of the settlers' desire to peacefully co-steward and care for the territories they now shared.
By the early 1640s, the amount of land needed to maintain the settlement and its outlying commons was expanding and Dutch Governor William Kieft tried to impose a tax on the Lenape for the privilege of living on their own territories. When the Lenape refused to pay rents, the Dutch built a wall and a citadel 'attempting to block the Lenape, other Native nations, and the English from attacking >>their<< settlement'. When these structures failed to force the Lenape off the land, the Dutch engaged in a massacre against the community in 1643 and continued a relentless reign of terror until they themselves were dispossessed of the territories by the English - who then continuted the Dutch policy of extermination.
The citadel, named Fort Amsterdam, stood just south of Bowling Green Park, where the NMAI is now located. As Grande explains, by the time of the American revolution, 'the original fortifying wall had been torn down, paved over and, in commemorative fashion, renamed Wall Street'. Similarly, though perhaps unconsciously, OWS renamed Zucotti Park, a privately owned public space, to Liberty Plaza, the name for which it was known when it was opened as a municipal park in the 1930s. Grande observes that contemporary reclamation and renaming of space is only the most recent episode of the continued occupation of Lenape territory as it had been contested and passed down from settler to settler.
The problem of the idea of commons in settler states is that it evades the question of ongoing settler complicity in the project of genocide, land theft, assimiliation, and occupation. In this respect, omissions of settler colonial history in campaigns to reclaim the commons are not unique to Occupy".
C. Fortier, Unsettling the Commons: Social Movements Within, Against, and Beyond Settler Colonialism, ARP Books 2017.
Okupuj Manhattan, czy uwspólniaj Manna-hata?
„Dlaczego strategia okupacji ugrzęzła w błocie kolonializmu osadniczego? W swojej wnikliwej krytyce OWS [Occupy Wall Street] Sandy Grande wyjaśnia, że 'strategia okupacji odtwarza (terytorialne) zawłaszczenie jako formę demokratycznej manifestacji i postępując w ten sposób, nie proponuje czegoś odmiennego lub przeciwnego wobec państwa osadniczego'. Innymi słowy, strategia okupacyjna stosowana przez OWS w rzeczywistości nie działa na rzecz wyzwolenia poza kontekstem osadniczym. W praktyce oznacza to, że nawet jako radykalny projekt polityczny Occupy pozostaje zamieszany w wywłaszczanie i wymazywanie rdzennej ludności z jej terytoriów. Grande przekonująco wyjaśnia, w jaki sposób liberalne zasady demokratyczne leżące u podstaw ruchu Occupy odtwarzają ideologię obejmowania domeny jako dominacji, obecną już w dawnych roszczeniach do dóbr wspólnych przez populacje osadników. 'Odzyskanie' Wall Street przez '99%' z rąk '1%' przywodzi długą historię walki o dobro wspólne przeciwko reżimom grodzeń i własności prywatnej. Jednak w ten sposób usuwa trajektorie kolonializmu osadniczego, dzięki którym takie okupacje są w ogóle możliwe.
Historyk Allan Greer przekonująco argumentuje, że chociaż długofalowa tendencja do grodzenia własności prywatnej stanowiła kluczową część procesu kolonizacji terytoriów tubylczych, to towarzyszyło jej również ustanawianie dóbr wspólnych. (...) Dla Greera „własność wspólna była centralnym wyróżnikiem zarówno rdzennych, jak i osadniczych form posiadania ziemi we wczesnym okresie kolonialnym, a wywłaszczenie nastąpiło w dużej mierze w wyniku zderzenia rdzennych dóbr wspólnych i kolonialnych dóbr wspólnych”. Możemy zaaplikować analizę Greera do historii Dolnego Manhattanu, miejsca, w którym działał Occupy Wall Street, aby pokazać, jak apel OWS o odzyskiwanie dóbr wspólnych poprzez strategię okupacji, stanowi część długotrwałego procesu osadniczego (ponownego) zawłaszczania (powtórnej) kolonizacji.
Bowling Green Park znajduje się w pobliżu ujścia rzeki Hudson i Oceanu Atlantyckiego. Ta witalna przestrzeń ekologiczna - niegdyś dom dla ryb, skorupiaków, fok, wielorybów, delfinów i ptaków wędrownych - jest tradycyjnym terytorium plemienia Lenape, które nazywa ten obszar Manna-hata. Lenape z Manna-hata żyli w sposób wspólnotowy i utrzymywali stosunki dyplomatyczne, handlowe i współpracę z innymi wioskami Lenape, a także z Haudenosaunee, Mohikanami, Shinnecockami oraz z ludami Wampanoag i Narragansett w całym regionie. Lenape rozwinęli i utrzymywali podobne relacje z holenderskimi, szwedzkimi i angielskimi osadnikami, którzy przybyli na ich terytoria na początku XVII wieku.
Historia europejskiej okupacji Manna-haty zaczęła się od Holendrów, których - w przeciwieństwie do wielu purytańskich kolonii osadniczych w innych częściach wschodniego wybrzeża - można było określić jako stosunkowo wielokulturową lub demokratyczną społeczność osadniczą. Przykładowo, historycy holenderskiej kolonii podkreślają wspólnotowy charakter wczesnego osadnictwa na Manhattanie i ich raczej postępową (choć być może oporną) tolerancję dla wielokulturowych przybyszów-osadników, w tym Włochów i sefardyjskich Żydów.
Osadnicy ci ustanowili gospodarkę opartą na handlu i rolnictwie i dostarczali przybyszom ziemi na zindywidualizowanych działkach, które obejmowały peryferyjne obszary wspólne, wykorzystywane jako pastwiska dla zwierząt gospodarskich i współdzielone przez wszystkich osadników. We wczesnych latach tego, co nazywali Nowym Amsterdamem (obecnie Nowy Jork), kiedy Holendrzy nadal w dużym stopniu opierali swoje utrzymanie na relacjach z Lenape, Europejczycy żyli we względnym pokoju z okolicznymi społecznościami rdzennymi. Jednak większość wczesnych konfliktów między Lenape a Holendrami koncentrowała się na fundamentalnej różnicy w ich stosunku do ziemi i sposobie, w jaki odnosili się do dóbr wspólnych. Historyk Herbert Kraft relacjonuje, jak drobne niedogodności związane z nowo założonymi europejskimi dobrami wspólnymi (używanymi głównie dla wypasu zwierząt gospodarskich) narastały, podczas gdy rdzenne dobra wspólne (utrzymywane dla sezonowych upraw i leków) zaczęły ulegać zniszczeniu lub być zagrożone. Kraft twierdzi, że 'Holendrzy pozwolili bydłu, kozom i świniom swobodnie wędrować po lasach, a zwierzęta wielokrotnie pustoszyły ogrody Indian i deptały ich kukurydzę'. Co więcej, ponieważ każdy odbiorca przydziału ziemi od kolonii holenderskiej musiał zrekrutować co najmniej pięćdziesięciu dodatkowych kolonistów, rozmiar kolonii wkrótce wymagał coraz większej ekspansji indywidualnych posiadłości osadników i - co najważniejsze - większych peryferyjnych obszarów wspólnych.
Współzależność reżimów własności i dóbr wspólnych w tym kontekście stanowi przykład tego, co Nicholas A. Brown nazywa 'akumulacją osadniczą'. Brown twierdzi, że logika akumulacji osadniczej pozwala nam 'bardziej precyzyjnie zdiagnozować, w jaki sposób struktury osadniczo-kolonialne są naturalizowane w krajobrazie i jak nowe sposoby akumulacji – lub elastyczne warunki jej możliwości – wykorzystują te osadzone i trwałe struktury…'. Biorąc pod uwagę, że holenderscy osadnicy postrzegali ziemię jako zasób, który można eksploatować dla ich wspólnych korzyści, ich praktyki pozostawały w konflikcie z praktykami Lenape, którzy pojmowali swój stosunek do ziemi jako współzależność, wiążącą się z odpowiedzialnością za utrzymanie zróżnicowanego ekosystemu.
Podczas gdy dystrybucja ziemi i forma jej posiadania, która dominowała w kolonii, była mocno kwestionowana w społecznościach osadników, zasadnicza różnica polegała na tym, jak osadnicy rozumieli swój stosunek do ziemi w porównaniu z sąsiednimi społecznościami rdzennymi. Różnica ta przyczyniła się do jednego z najbardziej niesławnych szwindli związanych z ziemią w historii amerykańskiego kolonializmu. W 1624 roku holenderski gubernator Peter Minuit oszustwem pozbawił Lenape ich terytoriów w zamian za towary warte sześćdziesięciu guldenów, rosząc sobie Manhattan 'na ich wyłączny użytek – wyłączność, której Holendrzy będą bronić brutalnie, by uchronić ją przed Lenape i Anglikami'. Lenape, którzy nie praktykowali reżimów własności, wierzyli, że przekazane dobra stanowiły symbol pragnienia osadników, by pokojowo współzarządzać i dbać o terytoria, które dotąd dzielili.
Na początku lat czterdziestych XVII wieku ilość ziemi potrzebna do utrzymania osady i jej peryferyjnych obszarów wspólnych rosła, a holenderski gubernator William Kieft próbował nałożyć podatek na Lenape za przywilej gospodarowania na ich własnych terytoriach. Kiedy Lenape odmówili płacenia czynszu, Holendrzy zbudowali mur i cytadelę 'próbując zatrzymać Lenape, inne narody tubylcze i Anglików przed atakiem na ich osadę'. Gdy struktury te nie zdołały zmusić Lenape do opuszczenia ziemi, Holendrzy dokonali masakry przeciwko społeczności w 1643 roku i kontynuowali ciągłe rządy terroru, dopóki sami nie zostali wywłaszczeni z terytoriów przez Anglików – którzy następnie kontynuowali holenderską politykę eksterminacji.
Cytadela, nazwana Fort Amsterdam, stała na południe od Bowling Green Park, gdzie obecnie znajduje się NMAI [Narodowe Muzeum Indian Amerykańskich]. Jak wyjaśnia Grande, do czasu rewolucji amerykańskiej 'pierwotny mur obronny został zburzony, wybrukowany i, w celu upamiętnienia, przemianowany na Wall Street'. Podobnie, choć być może nieświadomie, OWS zmienił nazwę Zucotti Park, prywatnie posiadanej przestrzeni publicznej, na Liberty Plaza, czyli nazwę, pod którą był znany, gdy został otwarty jako park miejski w latach 30. XX wieku. Grande zauważa, że współczesna rekultywacja i zmiana nazwy tej przestrzeni stanowi zaledwie ostatni epizod nieustannej okupacji terytorium Lenape, ponieważ było ono kwestionowane i przekazywane z osadnika na osadnika.
Problem z ideą dóbr wspólnych w państwach osadniczych polega na tym, że ucieka ona kwestii ciągłego współudziału osadników w projekcie ludobójstwa, kradzieży ziemi, asymilacji i okupacji. Pod tym względem wypieranie historii kolonializmu osadniczego w kampaniach mających na celu odzyskanie dóbr wspólnych nie są charakterystyczne wyłącznie dla Occupy”.
C. Fortier, Unsettling the Commons: Social Movements Within, Against, and Beyond Settler Colonialism, ARP Books 2017.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz