The Fabrication of the Underclass / Fabrykacja podklasy

The Fabrication of the Underclass

"After two decades of heated debate and the expenditure of millions of research dollars in its chase, the greatest confusion continued to surround the American 'underclass'. The notion rose, spread, and crashed with equal alacrity. While it continues to be used in contemporary social research as a rhetorical placeholder (signifying exclusion from, or location at the bottom of, a variety of ranked orders) or in quotation marks (signaling the unease of the user), it has lost its scientific aura and fallen out of fashion in public debate. One can draw several enduring lessons from the strange career of the “underclass” in post-civil rights America as soon as one recognizes that this confusion does not stem from deficiencies in its analysis but is one of its constitutive properties.

First, the invention of the “underclass” bespeaks the national ideological turnaround of the 1970s, a sea change in the collective perception and attitude of the middle and upper classes toward marginal categories, incarnated by the double threat of the dissolute teenage “welfare mother” on the feminine side and the dangerous street “thug” on the masculine side, and toward the welfare and penal state believed to mollycoddle them. The spiking middle-class fear of the imploding ghetto fueled revanchist conservatism and punitive poverty policies, and it recharged the Malthusian stereotype according to which deprivation results from the psychological defects, moral misconduct, and improvidence of the poor. Charles Murray expresses this lucidly when he defines “underclass ethics” as follows: “Take what you want, respond violently to anyone who antagonizes you; despise courtesy as weakness; take pride in cheating (stealing, lying, exploiting) successfully.”

Indeed, the contents of the category “underclass” reflects the perennial concerns of urban elites for those segments of the dispossessed that escape the yoke of official disciplines: to demarcate the deserving from the undeserving poor, to detect and prevent the supposed perverse effects of public aid, to identify and neutralize the disruptive poor, and, lastly, to minimize the financial and administrative burden they impose on the city and nation. Uniquely, the deployment of the racialized trope of the “underclass” also betrays the concern to separate “good Negros” from “bad Niggers,” stemming from the white trauma caused by the racial uprising of the 1960s and a double class tension, between the black middle and working class and, within the black working class itself, between its stable fraction, oriented toward “respectability” as permitted by steady employment and home-ownership, and its precarious fraction, drawn to the “street,” relying on a mix of insecure jobs, public aid, informal trades, and the criminal economy.

Second, despite repeated attempts at codification, the criteria for membership in the urban “underclass” remained multiple, woolly, and heterogeneous. Some pertain to the labor market (employment, income) and to kinship (marriage, household type), others to the state in its function of education (lack of credentials), occupational training (lack of skills), and management of derelict and dangerous populations (welfare provision and criminal justice), and still others to the divisions of urban space (“no-go areas” or “poverty census tracks”). Defining a group by the frequency of certain behaviors among its members presumes resolved the question of its boundary and undermines the very notion of group, which presupposes a constancy and coherence that behavior does not possess. Moreover, the concept conflates dependent and independent variables to the point of definitional tautology. In one variant, the existence of the group explains the onslaught of “social pathologies”; in another, it is the prolixity of “antisocial behaviors” that causes the rise of the group and serves as proof for its reality. Such logical circularity and semantic indeterminacy should have quickly disqualified the “underclass” as instrument for social inquiry. The very opposite turns out to be the case: tautology and indeterminacy were the surest source of the notion’s attractiveness, for it allowed those who invoked it to redraw its perimeter at will in accordance with their intellectual or ideological interests.

A third failing of the thematics of the “underclass” is its utter lack of historical depth and sensibility, in two different senses. To start with, history is constitutive of the sociospatial constellation observed at the fin de siècle: the hyperghetto cannot be understood in its specificity but replaced in the full trajectory of black urbanization over a century. The transition from segregation to ghettoization to hyperghettoization marks a transformation of the form and function of African-American seclusion in the metropolis, parallel to the transition from competitive capitalism to Fordism to neoliberal postindustrialism against the backdrop of anti-urbanism.

The physical dilapidation of the hyperghetto is the layered materialization of these two historical shifts; its double segregation by caste and class results from the machinations of real estate boards, banks, and city officials over the whole stretch of a century; changes in family strategies and gender relations in the early twentieth century paved the way for the rise of single-parent households among the poor in the postwar period; the accelerating deproletarianization of urban blacks in the 1980s is partly the delayed offshoot of the fragility of black working-class formation in the interwar years; the catastrophic educational profile of hyperghetto children is a product of the establishment of a separate and inferior public education system doubly segregated by caste and class with roots in the politics of housing and public bureaucracy of the 1940s; the exodus of the African-American middle class from the metropolitan core comes as the culmination of black collective mobilization against white exclusion in the Northern city going back to the 1920s. So much to say that the narrow focus of the “underclass” debate on the 1970s, because geo-coded poverty data covered only that decade, truncates the very object to be constructed and ignores the sedimentation of historical forms inside contemporary constellations.

The “underclass” discourse fails the test of historicity in a second sense: it does not take stock of comparable concerns documented earlier and elsewhere by the historical record. It claims to have ensnared in its net an unprecedented American reality born in the 1970s when many of the trends, diagnoses, and policy strategies it encompasses have come up time and again at the intersection of urbanization, capitalist industrialization, and class inequality. Thus the notion that the concentration of the poor in dilapidated districts undermines their family life, morality, and morale, and prevents them from escaping their condition was a staple of social commentary on the big cities of the nineteenth century in both England and America, as was the idea that these districts threaten to infect the respectable poor and, left unchecked, contaminate the whole city. The belief that slum residents lack contact with the broader society and are cut off from the wholesome cultural influence of the middle class was a common trope in the mid-nineteenth century. So much so that “social policies designed to reduce the social isolation of the poor became a dominant component of philanthropic thought on both sides of the Atlantic.” The neighborhood was portrayed as an incubator of marginality and immorality in the recurring debate on the slums and it supplied the central practical construct orienting the work of the settlement movement a full century before the advent of the “underclass.”

In other words, the focus on the neighborhood, concentration effects and social isolation are not innovations of “underclass” scholars in the 1980s so much as perennial concerns of students of the city’s underbelly across a long century. Lastly, the urge to categorize, measure, and quantify the “underclass,” in order to displace the sensationalist account of journalists and to lay the neutral knowledge foundation for enlightened policy, merely updates the rationale and practice of the “social survey” innovated by Charles Booth in the 1890s and encapsulated by the triad “observe, classify, reform.”

What is more, the monomaniacal focus on the “ghetto underclass” hides the proliferation of precarized populations of all hues caused by the restructuring of American capitalism after the dissolution of the Fordist–Keynesian social compact. And the exclusive attention bestowed upon the urban poor reinforces the erroneous notion that “rural poverty [is] somehow more wholesome, healthy, and less degrading than its urban counterpart.”11 In fact, in absolute terms, the most crushing, tenacious, and isolated poverty in America is found, not at the heart of big cities, but in the Native American reservations of the Great Plains, the small towns of the Rio Grande region, the Mississippi delta, Appalachian Kentucky, and assorted agrarian hinterlands across the country. Whether defined in structural, behavioral or neo-ecological terms, the rural “underclass” outclasses its urban cousin in size, intensity, and persistence. In addition to sheer material deprivation, the rural poor in small towns and sparsely populated territories suffer from lack of access to the core public institutions that buttress the life strategies of the urban poor, such as postsecondary education, hospitals, social welfare, public transport, and the courts.

How then, given these brute facts, can one justify circumscribing the scholarly and policy focus to the sole metropolitan centers and account for the curious disappearance of the white “underclass,” despite Charles Murray’s valiant efforts to thrust it onto the collective radar? Ken Auletta provides an answer to these two questions that has the merit of candor: if “the races all behave in the same manner,” he observes, “defiant antisocial behaviors” are notably less “prevalent” in the rural South and black “misfits” in the cities are “notably more dangerous and visible” than their white counterparts from the countryside. Lawrence Mead confirms this diagnosis when he avers in testimony to congress that, “although there is a white underclass, the white people don’t make special claims. They don’t resist social authority.”

Finally, from the spectacular bursting of the speculative conceptual bubble of the “underclass,” one can derive several recommendations for the social epistemology of urban marginality and pointers on the politics of theory. The first is to beware of the Christopher Columbus complex, that is, the urge to periodically announce the discovery of a new “group” – all too often characterized by dysfunction and disrepute – in the nether regions and remote corners of urban space. The mission of the sociologist here is to report on the classification struggles to differentiate, organize, and name problem populations, not to enter these struggles to designate winners and losers by putting social science in the position of performative symbolic power. A second recommendation is to eschew turnkey problematics offered on a silver platter by current journalistic and policy debates or surging academic fashion: they are wont to inscribe the sociopolitical prejudices of the moment and the practical preoccupations of city managers and state elites into the research enterprise, and to skew it accordingly. This is especially true when venturing into territories of relegation in a society steeped in anti-urbanism and puritanism such as the United States, which means approaching an object preconstructed in reality as dirty and dangerous, and therefore liable to pollute the analysis with degrading denotations and sulfurous connotations.

Third and relatedly, resist the pull of heteronomy inside the social scientific field, where philanthropic foundations and think tanks shape knowledge production by cultivating envoys, proxies, and allies, not just through funding streams and directives, but also by subtly altering the hierarchy of research questions and the terms of inquiry. In the case of the “underclass,” one would need a fulsome sociology of “Rockefeller sociology” to fully elucidate how that foundation, along with the Ford Foundation and the Russell Sage Foundation, breathed life into the “underclass” and influenced its academic students by crowding out other possible problematics – such as deproletarianization and the casualization of labor, the role of neoliberal state restructuring in the making of the black precariat, the continued spatial seclusion of urban African Americans, or the abysmal failure of government institutions to distribute essential public goods at the bottom of the class structure. Extra-scientific agencies hold sway inside the scientific field, not just by cognitive colonization, but also by analytic preemption. By advancing “neutral” agendas accepting the institutional order as a given, they actively contribute to the collective ignorance of the political roots of urban marginality by social science.

A fourth recommendation growing out of this case study of the rise and fall of the “underclass” is to be alert to the semantic lability and echoes of keywords, how the same term takes on different meanings and resonances as it circulates across fields of cultural production or across sectors of the same field (e.g., different disciplines in the academic universe or different theoretical traditions inside the same discipline). Explicate these shifting meanings, check their coherence and compatibility, and disclose the social properties and vested interests of those who give them weight. In the case at hand, because the “underclass” was a racialized pseudo-scientific folk devil, its validation depended critically on the endorsement of black scholars and on their intellectual authority, much like controversial research on children and the family gains from being vetted by women scholars or, better yet, by feminist scholars.

Finally, make sure that your analytic categories do not presuppose that which needs to be demonstrated. Deplorably, the logical fallacy of petitio principii (begging the question) is all too common in social science – none other than Émile Durkheim was a known repeat offender. Thus, characterizing the “underclass” as social disorganization incarnate and urban exoticism personified prevents us from identifying the principles of its organization and the properties its putative members share with other urban denizens; defining it as a walking and breathing concentrate of immorality makes it impossible to specify the social conditions under which residents of the hyperghetto cling to, diverge from, or creatively reshape conventional norms".

L. Wacquant, The Invention of the 'Underclass'. A Study in the Politics of Knowledge, Cambridge and Medford 2022.

Fabrykacja podklasy

"Po dwóch dekadach gorącej debaty i przeznaczeniu milionów dolarów na badania, największe wielkie nadal otaczało amerykańską 'podklasę'. Ta idea wzrastała na znaczeniu, rozprzestrzeniała się i upadała z równą gorliwością. Choć nadal jest wykorzystywana we współczesnych badaniach społecznych jako retoryczny termin zastępczy (oznaczający wykluczenie lub położenie na dole w różnych porządkach warstwowych) lub w cudzysłowie (sygnalizującym niepokój tego, kto go używa), utracił swoją naukową aurę i wyszedł z mody w debacie publicznej. Można wyciągnąć kilka trwałych lekcji z tej dziwnej kariery 'podklasy' w Ameryce epoki, która nastała po okresie walki o prawa obywatelskie, gdy tylko zrozumie się, że to zamieszanie nie wynika z braków w jej analizach, ale stanowi jedną z jej konstytutywnych właściwości.

Wpierw wynalezienie 'podklasy' wskazuje na zachodzący na poziomie narodowym zwrot ideologiczny w latach 70., polegający na gruntownej zmianie w zbiorowym postrzeganiu i postawie ze strony klas średnich i wyższych wobec kategorii ludzi z marginesu, ucieleśnionych przez podwójne zagrożenie ze strony rozwiązłej nastoletniej 'matki na zasiłki' po stronie kobiet i niebezpiecznego ulicznego 'bandyty' po stronie męskiej oraz na pretensjach wygłaszanych w kierunku państwa opiekuńczego i karnego, które oskarżano za to, że rozpieszcza te grupy. Gwałtowny strach klasy średniej przed zawaleniem się getta podsycał odwetowy konserwatyzm i represyjną politykę wobec ubóstwa, a także na nowo nabrał kształtów stereotypu maltuzjańskiego, zgodnie z którym deprywacja wynika z wad psychicznych, złego postępowania moralnego i nieroztropności ubogich. Charles Murray wyrażał to jasno, kiedy definiował 'etykę podklasy' w następujący sposób: 'Bierz, co chcesz, reaguj gwałtownie wobec każdego, kto ci przeszkadza; gardź uprzejmością jako słabością; bądź dumny ze skutecznego oszukiwania (kradzieży, kłamstwa, wykorzystywania)'.

Rzeczywiście, zawartość kategorii 'podklasy' odzwierciedla odwieczne troski miejskich elit o te segmenty wywłaszczonych, które wymykają się jarzmu oficjalnej dyscypliny: oddziela się zasługujących na wsparcie biednych od tych, którzy są go niegodni, wykrywa się i zapobiega rzekomym przewrotnym skutkom pomocy publicznej, aby zidentyfikować i zneutralizować zakłócających spokój ubogich, a wreszcie i po to, aby zminimalizować obciążenia finansowe i administracyjne, jakie nakładają na miasto i naród. Wyjątkowe, zastosowanie rasowego tropu 'podklasy' zdradza również troskę o oddzielenie 'dobrych Murzynów' od 'złych Murzynów', która wywodzi się z białej traumy spowodowanej rasowym powstaniem lat 60. i podwójnym napięciem klasowym między czarną klasą średnią i robotniczą oraz, w samej czarnej klasie robotniczej, między jej stabilną frakcją, zorientowaną na 'zdobycie poważania', co pozwala na utrzymanie stałego zatrudnienia i posiadania domu, a jej niepewną frakcją, przyciąganą na 'ulicę', opierającej się na miksie niepewnych miejsc pracy, pomocy publicznej, handlu nieformalnego i gospodarki przestępczej.

Po drugie, pomimo wielokrotnych prób kodyfikacji, kryteria przynależności do miejskiej 'podklasy' pozostały liczne, zmieszane i niejednorodne. Jedne odnoszą się do rynku pracy (zatrudnienie, dochody) i pokrewieństwa (małżeństwo, typ gospodarstwa domowego), inne do państwa w jego funkcji edukacyjnej (brak kwalifikacji), przygotowania zawodowego (brak umiejętności) oraz zarządzania zaniedbaną i niebezpieczną ludnością (opieka społeczna i wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych), a jeszcze inne do podziałów przestrzeni miejskiej ('obszary niedostępne' lub 'linie cenzusów ubóstwo'). Zdefiniowanie grupy przez częstotliwość pewnych zachowań wśród jej członków zakłada rozstrzygnięcie kwestii jej granic i podważa samo pojęcie grupy, które wymaga stałości i spójności, której zachowanie jako kategoria nie posiada. Co więcej, koncepcja łączy zmienne zależne i niezależne do punktu tautologii definicyjnej. W jednym wariancie istnienie grupy tłumaczy atak 'patologii społecznych'; w innym, to rozpowszechnienie 'zachowań aspołecznych' powoduje wzrost grupy i służy jako dowód jej realności. Taka logiczna cyrkularność i semantyczna nieokreśloność powinna była szybko zdyskwalifikować 'podklasę' jako instrument dociekań społecznych. Okazuje się, że jest zupełnie odwrotnie: tautologia i nieokreśloność były najpewniejszym źródłem atrakcyjności tego pojęcia, ponieważ pozwalały tym, którzy się na nie powoływali, dowolnie przerysowywać jego granice zgodnie z ich intelektualnymi lub ideologicznymi interesami.

Trzecią wadą problematyki 'podklasy' jest całkowity brak historycznej głębi i wrażliwości w dwóch różnych znaczeniach. Zacznijmy od tego, że historia jest konstytutywna dla konstelacji społeczno-przestrzennej obserwowanej w fin de siècle'u: hipergetta nie można zrozumieć w jego specyfice, ale należy obserwować je w pełnej trajektorii czarnej urbanizacji na przestrzeni stulecia. Przejście od segregacji do gettoizacji i do hipergettoizacji oznacza zmianę formy i funkcji afroamerykańskiego odosobnienia w metropolii, równolegle do przejścia od konkurencyjnego kapitalizmu przez fordyzm do neoliberalnego postindustrializmu o antyurbanistycznej wymowie.

Fizyczna ruina hipergetta stanowi warstwową materializacją tych dwóch historycznych przesunięć; jego podwójna segregacja według linii kasty i klasy wynika z machinacji zarządów nieruchomości, banków i urzędników miejskich na przestrzeni całego stulecia; zmiany w strategiach rodzinnych i relacjach płci na początku XX wieku utorowały drogę do powstania samotnych rodziców wśród ubogich w okresie powojennym; przyspieszająca deproletaryzacja Murzynów z miast w latach 80. była częściowo opóźnioną konsekwencją kruchego procesu formowania się czarnej klasy robotniczej w latach międzywojennych; katastrofalny profil edukacyjny dzieci z hipergetta jest wytworem ustanowienia odrębnego i gorszego systemu edukacji publicznej, podwójnie podzielonego kastowo i klasowo, co było zakorzenione w polityce mieszkaniowej i biurokracji publicznej lat czterdziestych; exodus afroamerykańskiej klasy średniej z metropolitalnego rdzenia wystąpił u kulminacji zbiorowej mobilizacji czarnych przeciwko białym przywilejowym w północnych miastach, co działo się począwszy od lat dwudziestych XX wieku. Wiele można powiedzieć o tym, że wąskie skupienie debaty o 'podklasie' na latach 70. miało miejsce, ponieważ geokodowane dane dotyczące ubóstwa obejmowały tylko tę dekadę, obcinało tym samym sam obiekt, który miał zostać skonstruowany i ignorowało osadzenie form historycznych we współczesnych konstelacjach.

Dyskurs 'podklasowy' nie zdaje egzaminu z historyczności w drugim sensie: nie uwzględnia porównywalnych problemów udokumentowanych wcześniej i gdzie indziej w zapisach historycznych. Utrzymuje, że uchwytuje w swojej sieci bezprecedensową amerykańską rzeczywistość zrodzoną w latach 70., kiedy wiele trendów, diagnoz i strategii politycznych, które on obejmuje, pojawiało się raz po raz na przecięciu urbanizacji, kapitalistycznej industrializacji i nierówności klasowych. Tak więc pogląd, że koncentracja ubogich w zrujnowanych dzielnicach podkopuje ich życie rodzinne, moralność i morale, i uniemożliwia im ucieczkę z tej sytuacji, był podstawą społecznego komentarza na temat wielkich miast w XIX wieku, zarówno w Anglii, jak i Ameryce - skutkował on ideą, że te dzielnice grożą zarażeniem biedoty zasługującej na poważanie, a pozostawione bez kontroli, skażą sobą całe miasto. Przekonanie, że mieszkańcy slumsów nie mają kontaktu z szerszym społeczeństwem i są odcięci od zdrowych wpływów kulturowych klasy średniej, było powszechnym tropem w połowie XIX wieku. Do tego stopnia, że ​​'polityka społeczna mająca na celu zmniejszenie izolacji społecznej ubogich stała się dominującym elementem myśli filantropijnej po obu stronach Atlantyku'. Dzielnica była przedstawiana jako inkubator marginalności i niemoralności w powracającej debacie na temat slumsów i stanowiła główny praktyczny konstrukt ukierunkowujący pracę ruchu osadniczego na całe stulecie przed nadejściem 'podklasy'.

Innymi słowy, koncentracja na sąsiedztwie, efektów koncentracji i izolacji społecznej nie były wymysłami badaczy 'podklasy' w latach 80., ale odwiecznymi troskami studiujących podbrzusza miasta przez długie stulecie. Wreszcie, pragnienie kategoryzowania, mierzenia i określania ilościowego 'podklasy' w celu zastąpienia sensacyjnej relacji dziennikarzy i stworzenia neutralnej podstawy wiedzy dla oświeconej polityki, jedynie aktualizowało uzasadnienie i praktykę 'badań społecznych' ożywionych przez Charlesa Bootha w latach 90. XIX wieku i zamykało się w triadzie 'obserwuj, klasyfikuj, reformuj'.

Co więcej, monomaniakalne skupienie się na 'podklasie z getta' skrywa rozprzestrzenianie się sprekaryzowanych populacji wszystkich odcieni spowodowanych przez restrukturyzację amerykańskiego kapitalizmu po rozwiązaniu fordistyczno-keynesowskiego paktu społecznego. A wyłączna uwaga poświęcana miejskiej biedocie wzmacnia błędne przekonanie, że 'wiejska bieda [jest] w jakiś sposób bardziej wartościowa, zdrowsza i mniej degradująca niż jej miejski odpowiednik'. Odosobnione ubóstwo w Ameryce występuje nie w sercu dużych miast, ale w rezerwatach rdzennych Amerykanów na Wielkich Równinach, małych miasteczkach regionu Rio Grande, delcie Missisipi, Appalachach w stanie Kentucky i różnych zapleczach rolniczych w całym kraju. Niezależnie od tego, czy definiuje się ją w kategoriach strukturalnych, behawioralnych czy neoekologicznych, wiejska 'podklasa' przewyższa swojego miejskiego kuzyna pod względem wielkości, intensywności i trwałości. Oprócz czystej deprywacji materialnej, biedota wiejska w małych miastach i na terenach słabo zaludnionych cierpi z powodu braku dostępu do podstawowych instytucji publicznych, które wspierają strategie życiowe biedoty miejskiej, takich jak szkolnictwo policealne, szpitale, opieka społeczna, transport publiczny, i sądy.

Jak zatem, biorąc pod uwagę te brutalne fakty, można usprawiedliwić skupienie nauki i polityki jedynie na ośrodkach metropolitalnych i wyjaśnić dziwne zniknięcie białej 'podklasy', pomimo odważnych wysiłków Charlesa Murraya, by umieścić ją na zbiorowym radarze? Ken Auletta udziela szczerych odpowiedzi na te dwa pytania: jeśli 'wszystkie rasy zachowują się w ten sam sposób', zauważa, ale 'wyzywające zachowania antyspołeczne' są znacznie mniej 'powszechne' na wiejskich terenach Południa, a czarne 'wyrzutki' w miastach są 'znacznie bardziej niebezpieczni i widoczni' niż ich biali odpowiednicy ze wsi. Lawrence Mead potwierdza tę diagnozę, kiedy zapewnia w zeznaniach przed kongresem, że 'chociaż istnieje biała podklasa, biali ludzie nie wysuwają specjalnych roszczeń. Nie opierają się autorytetom społecznym'.

Wreszcie, ze spektakularnego pęknięcia spekulacyjnej bańki pojęciowej 'podklasy' można wyprowadzić kilka zaleceń dla społecznej epistemologii marginalności miejskiej i wskazówek dotyczących polityczności teorii. Pierwszy to wystrzeganie się kompleksu Krzysztofa Kolumba, czyli chęci okresowego ogłaszania odkrycia nowej 'grupy' – zbyt często charakteryzującej się dysfunkcją i niesławą – w dolnych warstwach i odległych zakątkach przestrzeni miejskiej. Misją socjologa jest tutaj zrelacjonowanie zmagań klasyfikacyjnych wokół zróżnicowania, zorganizowania i nazwania problematycznych populacji, a nie wchodzenie w te zmagania w celu wyznaczenia zwycięzców i przegranych poprzez stawianie nauk społecznych w pozycji performatywnej władzy symbolicznej. Drugim zaleceniem jest unikanie problematyki 'pod klucz', oferowanej na srebrnej tacy przez bieżące debaty dziennikarskie i polityczne lub narastającą modę akademicką: mają one zwyczaj wpisywać przedsięwzięcie badawcze w aktualne społeczno-polityczne uprzedzenia i praktyczne zainteresowania menedżerów miast i elit państwowych. i odpowiednio je przykroić. Jest to szczególnie prawdziwe, gdy zapuszczamy się na obszary degradacji w społeczeństwie przesiąkniętym antyurbanizmem i purytanizmem, takim jak Stany Zjednoczone, co oznacza podejście do obiektu z góry skonstruowanego w rzeczywistości jako brudnego i niebezpiecznego, a zatem mogącego zanieczyścić analizę poniżającymi denotacjami i konotacjami.

Po trzecie i związane z poprzednim, przeciwstawiajmy się przyciąganiu heteronomii w dziedzinie nauk społecznych, gdzie fundacje filantropijne i think tanki kształtują produkcję wiedzy poprzez urabianie wysłanników, pełnomocników i sojuszników, nie tylko poprzez strumienie finansowania i dyrektyw, ale także poprzez subtelną zmianę hierarchii wśród pytań badawczych i warunków badania. W przypadku 'podklasy' potrzebna byłaby obszerna socjologia 'socjologii Rockefellera', aby w pełni wyjaśnić, w jaki sposób ta fundacja, wraz z Fundacją Forda i Fundacją Russell Sage, tchnęła życie w 'podklasę' i wpłynęła na studiujących ją w akademii przez wypieranie innych możliwych problemów – takich jak deproletaryzacja i dorywczość pracy, rola neoliberalnej restrukturyzacji państwa w tworzeniu czarnego prekariatu, ciągłe odosobnienie przestrzenne miejskich Afroamerykanów lub straszliwa niezdolność instytucji rządowych do rozpowszechniania istotnej części dóbr publicznych na dole struktury klasowej. Agencje pozanaukowe panują na polu naukowym, nie tylko dzięki kolonizacji poznawczej, ale także poprzez wyprzedzające ruchy analityczne. Rozwijając 'neutralne' programy akceptujące porządek instytucjonalny jako dany, aktywnie przyczyniają się do kolektywnego politycznego zignorowania korzeni miejskiej marginalności przez nauki społeczne.

Czwarte zalecenie wyrastające z tego studium przypadku wzlotu i upadku 'podklasy' to konieczność bycia wyczulonym na semantyczną labilność i echa słów kluczowych, poprzez które ten sam termin nabiera różnych znaczeń i rezonansów, krążąc po polach produkcji kulturowej lub między sektorami tej samej dziedziny (np. różnych dyscyplinach w świecie akademickim lub różnych tradycjach teoretycznych w ramach tej samej dyscypliny). Wyjaśniać należy te zmieniające się znaczenia, sprawdzać ich spójność i zgodność oraz ujawniać społeczne uwarunkowania i osobiste interesy tych, którzy nadają im wagę. W omawianym przypadku, ponieważ 'podklasa' była urasowionym pseudonaukowym pojęciem odnoszącym się do folk devil (ludowego diabła), jej uprawomocnienie w krytyczny sposób zależało od poparcia ze strony czarnych uczonych i ich autorytetu intelektualnego, podobnie jak kontrowersyjne badania nad dziećmi i korzyściami rodzinnymi z weryfikacji przez kobiety-naukowczynie lub, jeszcze lepiej, badaczki feministyczne.

Na koniec upewniajmy się, że twoje kategorie analityczne nie zakładają z góry tego, co należy wykazać. Niestety, błąd logiczny petitio principii jest aż nazbyt powszechny w naukach społecznych – nikt inny jak Émile Durkheim był tu znanym recydywistą. Tak więc scharakteryzowanie 'podklasy' jako wcielenia dezorganizacji społecznej i uosobienia miejskiej egzotyki uniemożliwia nam zidentyfikowanie zasad jej organizacji i właściwości, które jej domniemani członkowie dzielą z innymi mieszkańcami miast; określenie jej jako żywego wykwitu niemoralności uniemożliwia określenie warunków społecznych, w jakich mieszkańcy hipergetta trwają przy konwencjonalnych normach, odbiegają od nich lub twórczo je przekształcają".

L. Wacquant, The Invention of the 'Underclass'. A Study in the Politics of Knowledge, Cambridge and Medford 2022.