The people as convivial infrastructures / Infrastruktury biesiadnicze z ludzi

The people as convivial infrastructures

"This chapter has discussed decolonial mourning as political communal labor by considering networks, discourses and practices supporting demands for representational, distributive and transformative justice—in sum, common justice. Focusing on the collective power of the family members, relatives and friends who have lost their loved ones to colonial modern racial cisheteropatriarchal capitalist forms of violence, I have attended to their experiences, analysis and strategies. Outlining their political communal labor of mourning, I have traced their practices of interrogation, contestation and naming. This has constituted the specific epistemology of resistance of organizations such as Cruzando Fronteras, #NiUnaMenos, the African American Policy Forum, #SayHerName, Women in Exile e.V. and the numerous initiatives for the remembrance of victims of intersectional racist violence in Germany, the Arslan and Genç families, the Tribunal NSU Auflösen, Initiative. Februar Hanau and Bildungsinitiative Ferhat Unvar. Through their political communal labor of mourning, these actors have enabled what AbdouMaliq Simone describes as 'people as infrastructure.'

Simone suggests understanding urban collective life in African cities as sustained by the communal organization of support structures. As he notes in his reflections on this proposal, the term emerged rather playfully from his ethnographic work in the inner city of Johannesburg. Moving away from an analysis focusing on individuals, households, communities and institutions, people as infrastructure concentrates on 'the ability of residents to engage with complex combinations of objects, spaces, persons and practices'. In this interplay, people act and interact through relationships of reciprocity, exchange and transaction, sustaining the creation and maintenance of common livelihoods. People as infrastructure attends to how these 'conjunctions become an infrastructure—a platform providing for and reproducing life in the city'. Simone’s concept of people as infrastructure resonates with my own work on creolized conviviality networks . Drawing on Ivan Illich’s convivial tools, I have approached conviviality as an expression of sociality, created by people’s activities in forging relationships of common support. Considering people’s affective and material interdependencies, I have defined this mode of connection as a 'Being-in-Relation'. Conviviality considers that our lives evolve in a set of interdependent relations, guided by affective and material needs and desires. Relating conviviality to Simone’s people as infrastructure opens up the possibility to be attentive to the assemblages, configured by people, objects, spaces and practices, but also by affect and desire. Infrastructure, as Simone argues, is not just about the creation of technical support such as water, transport or sewage systems; it is as I argue here about creating a platform through affective labor and building relationships of communal living.

The political communal labor of mourning of the families, relatives and friends that we have witnessed in this book has materialized as a collective structure of support. It is within this structure, sustained by financial, physical, emotional and affective nurturance, that a conviviality infrastructure of decolonial mourning, demanding and enacting reparative, distributive and representational justice emerges. Through people’s activities, affective connections and political commitments, a caring commons is articulated and set into practice, which acknowledges the pain of the other as its own pain, mourning for the lives lost and the injustice experienced. Mourning here is not just individual, it is communal. (...) It is here that a conviviality infrastructure, mobilized by decolonial mourning and enacted by a caring commons, has surfaced".

E. Gutiérrez-Rodríguez, Decolonial Mourning and the Caring Commons: Migration-Coloniality Necropolitics, and Conviviality Infrastructure, London and New York 2023.

Infrastruktury biesiadnicze z ludzi

„W tym rozdziale omawiałam żałobę dekolonialną jako wspólnotową pracę polityczną, biorąc pod uwagę występowanie w niej sieci, dyskursów i praktyk wspierających żądania sprawiedliwości reprezentacyjnej, dystrybutywnej i transformacyjnej — krótko mówiąc, sprawiedliwości wspólnej. Skupiając się na kolektywnej mocy członków rodziny, krewnych i przyjaciół, którzy stracili swoich bliskich w wyniku nowoczesnej kolonialnej, rasowej, cisheteropatriarchalnej kapitalistycznej przemocy, zwracałam uwagę na ich doświadczenia, analizy i strategie. Nakreślając wykonywaną przez nich wspólnotową polityczną pracę żałoby, prześledziłam podejmowane przez nich praktyki stawiania pytań, kwestionowania i nazywania. Wyznaczały one specyficzną epistemologię oporu organizacji takich jak  Cruzando Fronteras, #NiUnaMenos, the African American Policy Forum, #SayHerName, Women in Exile e.V. i licznych inicjatyw na rzecz upamiętnienia ofiar intersekcjonalnej przemocy rasistowskiej w Niemczech, jak w przypadku rodzin Arslan i Genç, Tribunal NSU Auflösen, Initiative. Februar Hanau i Bildungsinitiative Ferhat Unvar. Poprzez wspólnotową pracę polityczną żałoby, ci aktorzy umożliwili zaistnienie tego, co AbdouMaliq Simone opisuje jako 'infrastruktury z ludzi'.

Simone sugeruje pojmować miejskie życie zbiorowe w miastach afrykańskich jako podtrzymywane przez wspólnotową organizację struktur wsparcia. Jak zauważa w swoich przemyśleniach na temat tego pojęcia, wyłoniło się ono raczej żartobliwie w jego pracy etnograficznej w śródmieściu Johannesburga. Odchodząc od analizy skupiającej się na jednostkach, gospodarstwach domowych, społecznościach i instytucjach, infrastruktury z ludzi koncentrują się na 'zdolności mieszkańców do angażowania się w złożone kombinacje obiektów, przestrzeni, osób i praktyk'. W tej interakcji ludzie działają i wchodzą w interakcje poprzez relacje wzajemności, wymiany i transakcji, podtrzymując tworzenie i utrzymanie wspólnych środków do życia. Termin infrastruktura z ludzi zwraca uwagę na to, w jaki sposób te 'połączenia stają się infrastrukturą — platformą zapewniającą i odtwarzającą życie w mieście'. Koncepcja infrastruktur z ludzi Simone'a rezonuje z moimi własnymi badaniami nad kreolizowanymi sieciami współżycia. Odnosząc się do pojęcia narzędzi biesiadniczych Ivana Illicha, ujęłam biesiadniczość jako wyraz towarzyskości, tworzonej przez działania ludzi w budowaniu relacji wspólnego wsparcia. Biorąc pod uwagę współzależności afektywne i materialne między ludźmi, zdefiniowałam ten tryb zespolenia jako 'Bycie-w-Relacji'. Biesiadniczość zakłada, że ​​nasze życie ewoluuje w ramach współzależnych relacji, wyznaczanych przez potrzeby i pragnienia afektywne i materialne. Powiązanie biesiadniczości z infrastrukturami z ludzi Simone'a pozwala na bycie uważnym na funkcjonowanie asamblaży, skonfigurowanych przez ludzi, przedmioty, przestrzenie i praktyki, ale także przez afekt i pragnienie. Infrastruktura, jak twierdzi Simone, nie dotyczy tylko wytworzenia wsparcia technicznego, takiego jak systemy wodne, transportowe lub kanalizacyjne; chodzi, jak argumentuję tutaj, o tworzenie platformy poprzez pracę afektywną i budowanie relacji życia wspólnotowego.

Polityczna wspólnotowa praca żałoby rodzin, krewnych i przyjaciół, której byliśmy świadkami w tej książce, zmaterializowała się jako zbiorowa struktura wsparcia. To w tej strukturze, podtrzymywanej przez finansowe, fizyczne, emocjonalne i uczuciowe pielęgnowanie, wyłania się infrastruktura współżycia dekolonialnej żałoby, domagająca się sprawiedliwości naprawczej, dystrybucyjnej i reprezentacyjnej i ustanawiająca ją. Poprzez działania ludzi, powiązania uczuciowe i zobowiązania polityczne, artykułowane są i wprowadzane w życie opiekuńcze dobra wspólne, które uznają za swoje własne: ból innych, żałobę po utraconych życiach i doświadczonej niesprawiedliwości. Żałoba w tym wypadku nie jest tylko indywidualna, jest wspólnotowa. (...) To tutaj wynurza się infrastruktura biesiadnicza, zmobilizowana przez dekolonialną żałobę i ustanowiona przez opiekuńcze dobra wspólne”.

E. Gutiérrez-Rodríguez, Decolonial Mourning and the Caring Commons: Migration-Coloniality Necropolitics, and Conviviality Infrastructure, London and New York 2023.