The words of sewer, the voice of mud and harvests... / Słowa, które spływają kanałem, głos błota i plonów...

The words of sewer, the voice of mud and harvests...

"As a cartographer of the field of possibilities, Rancière upsets the hierarchical divisions that control the social, cultural, and political universe. He grasps emancipation and the redistribution of allotted places based on forms of self-transformation. Doing politics means suspending what is taken for granted, new relationships. Emancipation requires a modification of the citizen’s participation in public space. The liberation of speech and body is part and parcel of the tearing open of our common dissensual fabric. Working in the margins and on the edges, where politics is often invisible or sidelined, Rancière reminds us that what is at stake is ‘the sensible delimitation of what is common to the community, the forms of its visibility and of its organization’. At the heart of the material texture of social experience lies the possibility of the emergence of a speech that has often been mute or forbidden. History, for example, with its episodes and events, carries with it a force, a meaning, and a mode of utterance. It also indicates the constitution of the silent mass – a collective voice, undifferentiated and anonymous, doomed to silence. History reveals the power of speech and also, conversely, that of silence, of the excluded, of the forgotten. How can this sidelined discourse be brought back to life? ‘What determines the life of speakers, as much as and more than the weight of labor and of its remuneration, is that of names or their absence.’ In his books and articles, Rancière deploys the equal capacity of subjects to make history and to participate in social realities. New forms of solidarity and action, of identity and struggle, involve ‘speech events’ which finally offer a voice to the anonymous women and men who make history. This is the project implemented here: to offer ‘the possibility of extending the power of the people, the possibility of creating ever greater equality’.

Words are the sensible matter of democracy. How are we to promote discussion in factories and workshops, and encourage the living thought of a social class to emerge? Rancière notes the ability to speak that can emerge from the mute power of the collective: ‘It begins in literature, for example in Victor Hugo, with the word of the sewer which says everything or in Michelet with the voice of mud and harvests.’ To make the dreams of the proletariat and social utopias audible, and to gain a hearing for new practices of solidarity and struggle, Rancière works on rare documents such as the archives of the world of labour. Bringing together trade union texts and corporative manifestos, La parole ouvrière (The Speech of the Workers) captures the living voice of ‘the typographers, shoemakers and tailors of the 1830s’. So, if ‘the age of history is when anyone at all can make that history because everyone is already making it’, how can we also turn the silence of images and the anonymity of creations into stories? How, for example, was the hierarchical opposition between ‘popular’ craftsmanship and ‘artistic’ inventiveness able to prevail? It is a question, once again, of overthrowing barriers, of tearing ourselves away from the dominant classifications assigned to us, by relaunching a movement of new affirmations and unprecedented capacities. Following the living principle of equality, Rancière aims to reconfigure the ‘distribution of the sensible’."

A.W. Lasowski, Foreword In J. Rancière, Rethinking Emancipation, Cambridge and Hoboken 2024.

Słowa, które spływają kanałem, głos błota i plonów...

„Jako kartograf pola możliwości, Rancière burzy hierarchiczne podziały, które tłamszą uniwersum społeczne, kulturowe i polityczne. Rozumie emancypację i redystrybucję przydzielonych miejsc jako możliwą w oparciu o formy samotransformacji. Robienie polityki oznacza zawieszenie tego, co jest uważane za oczywiste - zawiązanie nowych relacji. Emancypacja wymaga modyfikacji uczestnictwa obywatela w przestrzeni publicznej. Wyzwolenie mowy i ciała jest nieodłączną częścią rozdzierania naszej wspólnej, targanej dyssensem tkanki. Ryjąc na marginesach i obrzeżach, gdzie polityka jest często niewidoczna lub zepchnięta na boczny tor, Rancière przypomina nam, że stawką jest 'zmysłowe rozgraniczenie tego, co wspólne w społeczności, form jej widoczności i organizacji'. W sercu materialnej struktury doświadczenia społecznego leży możliwość pojawienia się mowy, która często była wyciszona lub zakazana. Historia, na przykład, ze swoimi epizodami i wydarzeniami, niesie ze sobą siłę, znaczenie i określony sposób wypowiedzi. Wskazuje również na konstytucję milczącej masy – zbiorowego głosu, niezróżnicowanego i anonimowego, skazanego na ciszę. Historia ujawnia siłę mowy, ale także jej przeciwieństwa: siłę milczenia, wykluczonych, zapomnianych. Jak można przywrócić do życia ten zepchnięty na margines dyskurs? 'To, co determinuje życie mówców, tak samo i bardziej nawet niż znój pracy i jej wynagrodzenie, to imiona lub ich brak'. W swoich książkach i artykułach Rancière wykorzystuje równą zdolność podmiotów do tworzenia historii i uczestnictwa w rzeczywistościach społecznych. Nowe formy solidarności i działania, tożsamości i walki obejmują 'wydarzenia mowy', które w końcu dają głos anonimowym kobietom i mężczyznom, którzy tworzą historię. To jest projekt na teraz: zaoferować 'możliwość rozszerzenia władzy ludu, możliwość tworzenia coraz większej równości'.

Słowa są zmysłową materią demokracji. Jak mamy promować dyskusję w fabrykach i warsztatach oraz zachęcać do pojawienia się żywej myśli klasy społecznej? Rancière zauważa zdolność mówienia, która może wyłonić się z niemej mocy kolektywu: 'Zaczyna się w literaturze, na przykład u Victora Hugo, w słowie, które spływa kanałem i mówi wszystko, czy też, jak u Micheleta, od głosu błota i plonów'. Aby uczynić słyszalnymi marzenia proletariatu i społeczne utopie, oraz zyskać posłuch dla nowych praktyk solidarności i walki, Rancière pracuje nad rzadkimi dokumentami, takimi jak archiwa świata pracy. Łącząc teksty związków zawodowych i manifesty korporacyjne, La parole ouvrière (Mowa robotników) uchwyciła żywy głos 'typografów, szewców i krawców lat trzydziestych XIX wieku'. Tak więc, jeśli 'wiek historii to taki, w którym każdy może tworzyć tę historię, ponieważ wszyscy już ją tworzą', to w jaki sposób możemy zamienić w opowieści ciszę obrazów i anonimowość kreacji? Jak, przykładowo, hierarchiczna opozycja między 'ludowym' rzemiosłem a 'artystyczną' inwencją mogła wziąć górę? To kwestia, raz jeszcze, obalenia barier, oderwania się od dominujących klasyfikacji nam przypisanych, poprzez ponowne puszczenie w ruch nowych afirmacji i bezprecedensowych zdolności. Podążając za żywą zasadą równości, Rancière dąży do rekonfiguracji 'dzielenia postrzegalnego'".

A.W. Lasowski, Foreword In J. Rancière, Rethinking Emancipation, Cambridge and Hoboken 2024.