Enclosures of the commons and the rise of anti-welfare discourse
"During the eighteenth century, the implementation of a systematic approach to property restructuring through enclosure became a central element of the national strategy to provide London and emerging industrial nodes with this type of extended, efficient hinterlands. These processes were connected to broader worldsystemic dynamics and the very formation of colonial and imperialist mentalities in England. The incipient rationality worked in various directions. Settlement experiences in Ireland and North America influenced the aspirations of improvers in their own regions, and the ideology and procedures of parliamentary enclosure in national territory were in turn echoed in subsequent campaigns abroad. We must thus understand the process of enclosure as part of a larger colonial project that framed both foreign and domestic territories as reservoirs of value, waiting to be operationalized and improved. Enclosure, wrote clergyman and horticulturist John Laurence, “would be worth more to us, than the Mines of the Indies to the King of Spain. . . . A third of all the Kingdom is what we call Common-fields; and if so, then the raising the Rent of these, will vastly enrich the Kingdom.” In 1771 Arthur Young—who would later become the secretary of the Board of Agriculture, a private institution created in 1793 to promote national agricultural development—argued that the “advantages resulting from inclosures, are not to be looked upon as merely beneficial to the individual, they are of the most extensive national advantage.” During the Napoleonic wars, his friend, John Sinclair, president of the Board, talked about a crusade of “domestic colonization” in these terms: 'We have begun another campaign against the foreign enemies of the country. . . . Why should we not attempt a campaign also against our great domestic foe, I mean the hitherto unconquered sterility of so large a proportion of the surface of the kingdom? Let us try the effects of internal, as well as of foreign conquests. Let us not be satisfied with the liberation of Egypt, or the subjugation of Malta, but let us subdue Finchley Common; let us conquer Hounslow Heath; let us compel Epping Forest to submit to the yoke of improvement'.
(...) Since the late seventeenth century, enclosure was framed not only as a means to increase land productivity and concentrate wealth and power but also as a vital move to create a larger and more industrious workforce by eliminating the commons and the forms of self-reproduction attached to them. Labor shortages were usual in many rural areas. Exclusive dependence on wage labor and markets was still rare, and thus the compulsion to work limited. This was at odds with the vision of an “improved” nation. As we shall see in the next section, the poorer segments of the population relied on hybrid livelihoods that included both formal incomes and communal usufructs. According to the elite, the latter gave commoners “an idea of visionary independence, which render[ed] them unfit for the duties of their station.” Both farmers and merchants coordinating the spreading networks of rural domestic manufacturing—the “putting-out system,”which was the dominant form of industry until well into the nineteenth century—had to deal with an erratic labor force: “The benefit which [commoners] . . . reap from commons . . . is an essential injury to them, by being made a plea for their idleness; for . . . if you offer them work, they will tell you, that they must go to look up their sheep, cut furzes, get their cow out of the pound, or, perhaps, say they must take their horse to be shod, that he may carry them to a horse-race or cricket-match.” Enclosure would put an end to this situation by eliminating the commons and employing “the Poor [in] continual Labor.” The country needed “a new and extensive source of labor of the most productive kind.” Women and children were key protagonists in the economies of the commons and would soon join male adults as a target of improvement. By enclosing the commons, noted one of the surveyors of the Board of Agriculture, the laborers would “work every day in the year, and have their children . . . put out to labor early,” and “that subordination of the lower ranks of society which in the present times is so much wanted, would be thereby considerably secured.” In other words, depeasantization andb proletarianization, could be forced by design.
(...) Social historians have emphasized that the English commons were not only a site of material production and reproduction but also a territorial bond that tied communities together, the basis for a genuine rural popular culture, and a platform for resistant, recalcitrant identities. For some commentators from the period, these forms of autonomy promoted independence and industry; for others, they hindered them. Let us look, for example, at these two opposing, albeit contemporary, testimonies at a time when the effects of enclosure were already sparking debate among the elite:
'This common-right is an incitement to industry, and also an encouragement to the young men and women to intermarry, and is the means of supporting their children with credit and comfort, and of course renders them very valuable members of society'.
'If every advantage could be derived from commons . . . and the cottagers could be supported by keeping a few cows and sheep, its attendant evil would be, that virtuous industry would in a certain degree cease, and be supplanted by idleness'.
This latter idea of idle laborers languishing on idle land became a widespread form of upper-class intolerance and anxiety in the eighteenth century. For many, the commons were “a hindrance to Industry and . . . Nurseries of Idleness and Insolence.” By supporting nonwage, market-independent modes of selfreproduction, “commonage . . . induced many to rely on the cows and sheep they could keep,” promoting an “idle habit which would not permit them to work.”
'Moral effects of an injurious tendency accrue to the cottager, from a reliance on the imaginary benefits of stocking a common. The possession of a cow or two with a hog, and a few geese, naturally exalts the peasant in his own conception. . . . It inspires some degree of confidence in a property, inadequate to his support. In sauntering after his cattle, he acquires a habit of indolence. Quarter, half, and occasionally whole days are imperceptibly lost. Day labor becomes disgusting; the aversion increases by indulgence; and at length the sale of a half-fed calf, or hog, furnishes the means of adding intemperance to idleness'.
The landed elite therefore presented improvement as a moral cure for popular indolence. The extinction of “every species of intercommonable and forest rights” should “be the means of producing a number of additional useful hands for agricultural employment, by gradually cutting up and annihilating that nest and conservatory of sloth, idleness and misery, which is uniformly to be witnessed in the vicinity of all commons, waste lands, and forests." Enclosure was a drastic means of disciplining the lower orders: “To deprive the poor of that benefit, which . . . they derive from the waste lands, must no doubt, at first view, sound harsh. But it ought to be remembered that in this wealthy county, where there is so much work to be done, and so few hands comparatively to do it, there are few poor that do not deserve to be so.” As time passed, the contours of enclosure as a form of class warfare became more obvious. The “Goths and Vandals” of the “open-field school,” wrote Arthur Young, should “die off before new ideas [could] become generally rooted.
(...) According to its advocates, enclosure would at best create a mass of dispossessed poor subject to wage discipline in more efficient farms. At worst, if the latter could not absorb them, enclosure would produce a surplus population of “supernumerary laborers” which would be “employed with much more advantage to the public in the . . . manufactories,” in the expanding putting-out system— especially dynamic in the Midlands and later in northern regions—or “driven into manufacturing towns.” Besides, enclosure would be a means to cleanse rural communities by “keep[ing] many bad people out of the neighborhood.” The eviction of undesired populations of squatters and vagrant groups was often mentioned as an explicit goal in discussions for and against improvement, and even in the legal texts themselves. Referring to the “perambulating dealers” that temporarily settled in the moor near his village in Cumberland, a sympathetic observer opposing enclosure wrote:
'The . . . last argument [in favor of inclosing] is the one that has been most frequently used, and is, that by inclosing the Common we should get quit of the Potters! . . . However . . . those to whom they are obnoxious, would not get rid of them by taking up the Common, for they would encamp in the lanes... It is said they are a nuisance [and] at times exhibit scenes of riot and disorder; this I lament, and would join in endeavoring to suppress such disorder. . . . [But] perhaps I have beheld [them] with other eyes than some of my neighbors. I will own, I have been pleased when I have seen their children running in their shirts, and dashing barefoot through the dew, on a spring morning. I thought I then saw some remaining traces of the hardihood of the ancient Britons'."
Á. Sevilla-Buitrago, Against the Commons. A Radical History of Urban Planning, Minneapolis and London 2022.
Grodzenia dóbr wspólnych i narodziny dyskursu antysocjalnego
"W XVIII wieku wdrażanie systematycznego podejścia do restrukturyzacji własności poprzez grodzenie stało się centralnym elementem narodowej strategii mającej na celu zapewnienie Londynowi i powstającym węzłom przemysłowym rozszerzonego, wydajnego zaplecza. Procesy te były powiązane z szerszą dynamiką systemu-świata i kształtowaniem się mentalności kolonialnej i imperialistycznej w Anglii. Ta raczkująca racjonalność ta działała w różnych kierunkach. Doświadczenia osadnicze w Irlandii i Ameryce Północnej wpłynęły na aspiracje ulepszaczy w ich własnych regionach, z kolei ideologia i procedury grodzeń parlamentarnych zachodzące na terytorium narodowym odbijały się echem w kolejnych kampaniach za granicą. Musimy zatem rozumieć proces grodzenia jako część większego projektu kolonialnego, w ramach którego zarówno zagraniczne, jak i krajowe terytoria były rezerwuarami wartości, czekającymi na operacjonalizację i udoskonalenie. Grodzenie, pisał duchowny i ogrodnik John Laurence, 'byłoby dla nas warte więcej niż Kopalnie Indii są warte dla króla Hiszpanii... Jedna trzecia całego Królestwa to to, co nazywamy wspólnymi polami; a jeśli tak, to podniesienie w nich czynszu znacznie wzbogaci Królestwo'. W 1771 r. Arthur Young — który później został sekretarzem Rady ds. Rolnictwa, prywatnej instytucji utworzonej w 1793 r. w celu promowania rozwoju krajowego rolnictwa — argumentował, że 'korzyści wynikających z grodzeń nie należy postrzegać wyłącznie jako zbawiennych dla jednostki, przynoszą one większą korzyść narodową'. W czasie wojen napoleońskich jego przyjaciel, John Sinclair, prezes owej rady, mówił o krucjacie mającą na celu 'kolonizację wewnętrzną' tymi oto słowami: 'Rozpoczęliśmy kolejną kampanię przeciwko zagranicznym wrogom kraju. . . . Dlaczego nie mielibyśmy podjąć się kampanii także przeciwko naszemu wielkiemu wrogowi wewnętrznemu, mam na myśli niezdobytą jeszcze bezpłodność tak dużej części powierzchni królestwa? Popróbujmy podbojów tak wewnętrznych, jak i obcych. Nie zadowalajmy się wyzwoleniem Egiptu ani ujarzmieniem Malty, ale podbijmy Finchley Common; podbijmy Hounslow Heath; zmuśmy Epping Forest do poddania się jarzmu ulepszeń'.
(...) Od końca XVII wieku grodzenie było postrzegane nie tylko jako sposób na zwiększenie produktywności gruntów i koncentrację bogactwa i władzy, ale także jako istotny krok w kierunku stworzenia większej i bardziej robotnej siły roboczej poprzez wyeliminowanie dóbr wspólnych i związanych z nimi form samoreprodukcji. Niedobory siły roboczej były powszechne na wielu obszarach wiejskich. Wyłączna zależność od pracy najemnej i rynków była nadal rzadkością, a zatem przymus pracy był ograniczony. Było to sprzeczne z wizją 'ulepszonego' narodu. Biedniejsze segmenty populacji polegały na hybrydowych źródłach utrzymania, które obejmowały zarówno formalne dochody, jak i użytek wspólny. Zdaniem elit, ten ostatni dawał pospólstwu 'ideę wizjonerskiej niezależności, która uczyniła ich niezdolnymi do pełnienia obowiązków w swoim rewirze'. Zarówno rolnicy, jak i kupcy koordynujący rozprzestrzenianie się sieci wiejskiej produkcji krajowej – 'system nakładczy', który był dominującą formą przemysłu aż do XIX wieku – musieli radzić sobie z nieregularną siłą roboczą: 'Korzyści, które [pospólstwo, commoners] . . . czerpie z dóbr wspólnych... wyświadczają im ogromną szkodę, będąc usprawiedliwieniem dla ich bezczynności; jeśli zaoferujesz im pracę, powiedzą ci, że muszą iść opiekować się swoimi owieczkami, przystrzyc rośliny, wyprowadzić krowę z zagrody, a może powiedzą ci, że muszą wziąć konia do podkucia, aby mógł zabrać ich na wyścigi konne lub mecz krykieta'. Grodzenie położyłoby kres tej sytuacji, eliminując dobra wspólne i najmując 'ubogich do ciągłej pracy'. Kraj potrzebował 'nowego i rozległego źródła siły roboczej najbardziej produktywnego rodzaju'. Kobiety i dzieci były kluczowymi protagonistami w ekonomii dobra wspólnego i wkrótce ulepszenia obrały ich za cel obok dorosłych mężczyzn. Grodząc tereny wspólne, jak zauważył jeden z geodetów z Rady Rolnej, robotnicy 'pracowaliby każdego dnia w roku i posyłaliby dzieci do pracy na wczesnym etapie życia' i 'to podporządkowanie niższych warstw społeczeństwa, które jest tak bardzo pożądane w obecnych czasach, zostałoby w ten sposób w znacznym stopniu zapewnione'. Innymi słowy, odrolnienie i proletaryzacja chłopstwa mogły zostać wymuszone w sposób celowy.
(...) Historycy społeczni podkreślali, że angielskie dobra wspólne były nie tylko miejscem produkcji i reprodukcji materialnej, ale także więzią terytorialną, która łączyła społeczności, będąc podstawą prawdziwej wiejskiej kultury ludowej i platformą dla opornych, krnąbrnych tożsamości. Dla niektórych komentatorów z tamtego okresu te formy autonomii promowały niezależność i wytwórczość; dla innych stanowiły dla nich przeszkodę. Przyjrzyjmy się na przykład tym dwóm przeciwstawnym, choć współczesnym sobie świadectwom z czasów, gdy skutki grodzeń wywoływały już debatę pośród elit:
'Owe prawo do dóbr wspólnych stanowi zachętę do pracowitości, jest także zachętą dla młodych mężczyzn i kobiet do zawierania małżeństw, jest środkiem wsparcia dla ich dzieci, dając im ulgę i komfort oraz oczywiście czyni je bardzo wartościowymi członkami społeczeństwa'.
'Jeśli wszelakie udogodnienia można czerpać z dóbr wspólnych, a wieśniacy mogliby wyżyć z trzymania kilku krów i owiec, towarzyszyłoby temu zło, polegające na tym, że cnotliwa pracowitość w pewnym stopniu ustałaby i została zastąpiona bezczynnością'.
Ta ostatnia koncepcja próżniaczych robotników marniejących na jałowej ziemi stała się w XVIII wieku szeroko rozpowszechnioną formą uprzedzenia i niepokoju występującego wśród klas wyższych. Dla wielu z nich dobra wspólne były 'przeszkodą dla przemysłu i szkółką lenistwa i bezczelności'. Wspierając pozapłacowe, niezależne od rynku sposoby samoreprodukcji, 'działanie społem [commonage] skłoniło wielu do opierania się na krowach i owcach, które mogli hodować', promując 'bezczynny nawyk, który nie pozwalał im pracować'.
'Moralne skutki tej szkodliwej tendencji dotykają wieśniaka, biorą się z oczekiwania wyimaginowanych korzyści płynących z posiadania dobra wspólnego. Posiadanie jednej lub dwóch krów ze świnią i kilku gęsi w naturalny sposób wywyższa wieśniaka w jego własnym mniemaniu... Wzbudza to pewien stopień zaufania do własności, nieadekwatnej dla jego utrzymania. Wędrując za swoim bydłem, nabywa zwyczaju gnuśności. Ćwierć, połowa, a czasami całe dnie są niepostrzeżenie tracone. Codzienna praca staje się mu obrzydliwa; niechęć do niej narasta przez pobłażanie; w końcu sprzedaż na wpół nakarmionego cielęcia lub wieprza dostarcza środków na dodanie nieumiarkowania w spożyciu do tej bezczynności'.
Dlatego elita ziemska przedstawiała ulepszenia jako moralne lekarstwo na powszechną gnuśność. Wyginięcie 'wszelkich gatunków pospólnych i leśnych praw' powinno 'być środkiem umożliwiającym wytworzenie pewnej liczby dodatkowych rąk przydatnych do pracy w rolnictwie, poprzez stopniowe wycinanie i unicestwianie tego gniazda i konserwatorium lenistwa, bezczynności i nędzy, którego można uświadczyć we wszystkich dobrach wspólnych, nieużytkach i lasach'. Grodzenie było drastycznym środkiem dyscyplinowania niższych klas: 'Pozbawić biednych korzyści, które czerpią z nieużytków, to na pierwszy rzut oka bez wątpienia brzmi brutalnie. Ale należy pamiętać, że w tym bogatym hrabstwie, gdzie jest tyle pracy do wykonania, a stosunkowo mało rąk do jej świadczenia, niewielu jest biedaków, którzy by na to wszystko nie zasłużyli'. W miarę upływu czasu kontury grodzenia jako formy walki klasowej stawały się coraz bardziej oczywiste. 'Goci i Wandalowie ze szkoły otwartych pól', napisał Arthur Young, powinni 'wymrzeć, zanim nowe idee będą mogły się powszechnie zakorzenić'.
(...) Zdaniem jego zwolenników, grodzenie w najlepszym razie stworzyłoby masę wywłaszczonej biedoty podlegającej dyscyplinie płacowej w bardziej wydajnych gospodarstwach. W najgorszym przypadku, gdyby te ostatnie nie mogły jej wchłonąć, grodzenie wytworzyłoby nadwyżkę populacji 'robotników dodatkowych', którzy byliby 'zatrudniani z dużo większą korzyścią dla ogółu w manufakturze', w rozszerzającym się systemie nakładczym — szczególnie dynamicznym w Midlands, a później w regionach północnych — lub 'wpędzani do miast produkcyjnych'. Poza tym grodzenie byłoby sposobem na oczyszczenie społeczności wiejskich poprzez 'utrzymywanie z dala od sąsiedztwa wielu złych ludzi'. Eksmisja niepożądanych elementów - skłotersów i grup włóczęgów - była często wymieniana jako wyraźny cel w dyskusjach za i przeciw ulepszeniom, a nawet w samych tekstach prawnych. Odnosząc się do 'wędrownych handlarzy', którzy tymczasowo osiedlili się na wrzosowiskach w pobliżu jego wioski w Cumberland, życzliwy obserwator sprzeciwiający się grodzeniu napisał:
'Ostatnim argumentem [za grodzeniem] jest ten, który był najczęściej używany, a mianowicie, że poprzez grodzenie dóbr wspólnych powinno nam się udać pozbyć szwędaczy! .Jednakże ci, dla których są oni nieznośni, nie pozbyliby się ich poprzez zajęcie dobra wspólnego, bo obozowaliby oni na opłotkach. Mówi się, że są uciążliwi [i] czasami wzniecają zamieszki i powodują zamieszanie; nad tym ubolewam i przyłączyłbym się do wysiłków zmierzających do stłumienia takiego nieładu. Ale być może widziałem ich innymi oczami niż niektórzy z moich sąsiadów. Przyznam, że byłem zadowolony, kiedy widziałem ich dzieci biegające w koszulkach i pędzące boso przez rosę w wiosenny poranek. Wydawało mi się, że widziałem wtedy jakieś pozostałości tupetu starożytnych Brytów'."
Á. Sevilla-Buitrago, Against the Commons. A Radical History of Urban Planning, Minneapolis and London 2022.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz