Parks and recreation against plebeian urban commons / Parki i rekreacja przeciwko miejskim dobrom wspólnym plebsu

Parks and recreation against plebeian urban commons

"Early reform planning approaches distilled a narrow, purified conception of cityness, removing rural, disorderly, and antagonistic elements from industrial agglomerations and imposing a restrictive notion of urbanity. (...) The cases of New York City and Chicago will be used to show a heterogeneous working class producing urbanization as a tumultuous assemblage of material and relational commoning practices that jeopardized bourgeois hegemony, and how elite and middle-class reformers sought to counter this challenge with a panoply of pedagogic geographies.

(...) The exploding industrial agglomeration relied on the absorption of communities of migrant, deskilled and unskilled workers to thrive. Many of them were former peasants and rural laborers, separated from land by enclosure, abusive sharecropping arrangements, and similar forms of dispossession and displacement in European peripheries and the American South. In the city, they struggled to reestablish community bonds and reproduce previous habits to eke out a living under challenging conditions. In so doing, they shaped public space as a variegated, multifaceted commons. The public realm provided plenty of opportunities for the poor to deploy their tactics of survival, from rudimentary forms of provisioning to more elaborate arrangements of self-protection, mutual support, and belonging. Sharing public space with unknown others generated compromises, reciprocal obligations, frictions, and bonds. These tactical choreographies became an everyday infrastructure for vulnerable groups that, in certain contexts, developed into a platform for collective organization and class and ethnic antagonism. Riots, violent strikes, and other expressions of unrest were frequent during this period, and bourgeois imaginaries were haunted by the threat of armed insurrection. First New York and then Chicago became epicenters of social conflict and radical politics. Elites were also gripped by fears of racial degeneration through the “amalgamation” of local whites with Blacks and foreign populations in public spaces.

Working-class action often took the form of a boundary struggle. Popular communities fought to regain control over reproduction and social relations, demanding not only better dwelling conditions and neighborhood facilities but also their “right to leisure” and autonomy, an entitlement to “appropriate everything which makes life magnificent. These claims were the ultimate expression of community-building potentials and forms of grassroots power that originally stemmed from everyday commoning. The experience of shared collective spaces—particularly the street and other sites of social interaction such as vernacular open and green areas, saloons, or self-managed neighborhood centers—was as central to the formation of class and ethnic identities as the workplace. Many of the popular practices we will examine were not manifestations of commoning per se; indeed, some of them were initially based on tactical, individual behaviors and lacked any kind of formal or institutional infrastructure. They became a commons when the use of streets and public space as basic means of sustenance and group reproduction acquired mass contours that in turn engendered regularities, everyday cultures, solidarities, and eventually new forms of collective organization and politicization. Thus, subaltern publicity grew out of the need to survive and socialize in a hostile environment, and provided material and relational resources that helped working-class communities sustain and constitute themselves as political subjects. These included, among others, informal incomes; spaces of social upbringing, interaction, and dissipation; solidarity and security networks; and places of collective representation and contestation. The fabric of publicity was a complex tapestry weaving together spontaneous spatialities and institutionalized territorializations; work, consumption, and leisure habits; exclusionary practices with a strong ethnic and racial bias; and forms of political subjectivation that transcended the boundaries of skill, nativity, and race.

(...) Urban reform emerged in this context, and publicity politics became central to the intellectual cross-fertilization that triggered the rise of institutional planning in the United States in the late nineteenth and early twentieth centuries. The idea that urban policy innovations—particularly housing, sanitary, and land-use regulations —were a response to social unrest is not new. This chapter suggests that reform strategies during this period were also an attempt to shape publicity regimes and curtail subaltern autonomy— or, in other words, an effort to mobilize a regulated public realm against the commons. They combined two fundamental approaches: the provision of new public places and facilities; and the attempt to impose order and civility on the city streets and shared spaces. Urban design, police arrangements, use ordinances, and increasingly the coordination of citywide service and leisure networks became privileged tools to implement this project. The narrative will focus on two stages in the creation of new socialization spaces: the creation of large pastoral parks immediately before and after the Civil War, as illustrated by New York’s Central Park; and the attempt to monitor neighborhood recreation during the Progressive Era, particularly through the playground movement experience. Urban reform—this was perhaps its most honorable aspect—echoed working-class demands by denouncing the industrial city as a valueextraction machine, both in the factory and in the neighborhood. Reformers campaigned to decommodify and municipalize leisure and other realms of socialization. State management of workingclass recreation, they argued, was a means of making “social control . . . attractive,” targeting “men and women [when they were] most easily influenced.” Structured, monitored free time was vital to an effective, smooth reproduction of labor. If municipalities gave workers opportunities to enjoy “eight hours of leisure” a day, the latter would “wish . . . to repeat that day, to live it in fulness again and again,” finding “new incentives [for] work.”

At the same time, however, most reformers regarded the commons of publicity and popular everyday autonomy as symptoms of social disorganization and used them to present the poor as “savage,” “primitive” people, “ignorant of civic duties.” As the landscape of public space became more complex and boisterous, they tried to imbue slum streets with a new coherence, striving to create what playground movement leader Joseph Lee called an alternative “social order from within.” A network of monitored, pedagogic spaces should replace actually existing commons and help to assimilate subaltern populations, thereby Americanizing European immigrants. These new commons recognized workingclass demands but used them as an opportunity to disempower, reeducate, and integrate the proletariat—particularly foreign white families—in the project of capitalist urbanization. The reform of publicity was therefore an attempt to consolidate a renewed social hegemony around the idea of an ordered, moralized urbanization. Three aspects were critical to this strategy. First, reformed public spaces had to generate a new sense of togetherness, emphasizing the bonds of individuals to the larger community of city and nation to dilute antagonistic forms of class cohesion and ethnic difference. Second, autonomy had to be resignified and tamed; reformed spaces would teach workers and their children “how to possess the streets” and “govern themselves” by means of a proper “coordination of man and city.” Third, the vision for a new publicity should become a broader platform for reshaping public interest and citizenship, creating a new urban consciousness and a new collective imaginary.

(...) The commons of publicity consisted of a panoply of resources that contributed to working-class reproduction at two interrelated levels: on the one hand, they provided opportunities to materially sustain individuals and families on a daily basis; on the other, they constituted a relational platform for the formation of collective subjectivities and political organization across generations. The material commons were in part an adaptation of rural and precapitalist customs to the urban industrial milieu. During the nineteenth century, the poor brought to the city practices typical of their country or peripheral backgrounds. Poor New Yorkers, for instance, coexisted with hogs, hens, and goats in public space, especially in periurban villages and shantytowns such as Seneca Village or so-called Pigtown, but also in core locations such as Five Points in Lower Manhattan. The owners relied on informal animal husbandry to “pay their rents and supply their families with . . . food.” In 1820, there was one hog for every five inhabitants in New York; toward the mid-1860s, about twenty thousand families still let their animals forage on the streets and the city fringes despite ongoing attempts to prohibit this practice. In addition to raising livestock, the “squatter sovereigns” living on the outskirts found it “easy to replenish their stock of fuel with driftwood from the river and supply their tables from the same source, with fish”; they also grew vegetables and got timber for construction from nearby trees in the unbuilt areas of upper Manhattan.

There were also forms of “gleaning” specific to the complex ecology of the industrial city commons. Urban scavenging, for instance, became a thriving recycling enterprise. Women and children played a central role in it. In 1833, the New York Mirror saw them as “makers of something out of nothing” who did a great “service to the city by carrying off and applying to useful purposes articles which would otherwise decay and become a serious nuisance.” Scavengers collected food, fuel, and all kinds of materials from street refuse to use or sell to junk dealers. Rags were turned into paper, bones were boiled to get oil for candles and soap and were later converted into handles or buttons, flowers and birds were collected and captured to be sold in upper-class neighborhoods, offal and kitchen scraps were reused in farms, and so forth. By the 1870s, thousands engaged in these activities, and they were no longer seen in a good light; Charles Loring Brace presented them as a caste apart in his Dangerous Classes of New York. In Chicago, the docks, railroad sidings, and dumps were busy places, visited every day by groups of women and children looking for abandoned stuff and junk to repurpose. In the early 1900s, for instance, the dumps at the Back of the Yards neighborhood near Packingtown were regularly combed by fifty to eighty women and children. A member of the Polish community there remembered that no one ever “had to buy any fuel, any oil, or any wood,” instead just getting what they needed from street refuse. Similarly, a survey in New York’s West Side found many “families that live[d] almost entirely on waste” as late as 1914: “Children forage for wood, coal, and ice along the railroad tracks and among the warehouses, and the mother brings home from work gifts of clothing and fragments of food. It is surprising how large a part of the minimum necessary to support life on the West Side can be picked up from the streets.”

Livestock owners and urban scavengers were presented as “tribes of squalid city barbarians” with “no regular occupation.” Actually, the practices of these early urban “savages” gestured toward an alternative, hybrid urbanization regime—one with a less extensive division of labor, where the divide between productive and reproductive tasks blurred in the experience of public space, the latter serving as a source of use values. Just as their earlier counterparts in rural England, the multitude of industrial city commoners were contented with what they got from the streets and urban wastes: “enough to live upon in their way, but nothing more.” When reformers set out to reorganize the lives of the poor, they were therefore seeking to replace an urbanization regime that accommodated rural practices and allowed certain degrees of selfsufficiency and autonomy with an exclusive arrangement that promoted a greater division of labor and made social classes and territories more dependent on market and state provisions.

Beyond these direct material forms of sustenance, self-structured publicity had a fundamental role in the relational, social reproduction of workers in terms of class cohesion and consciousness across generations and, in certain contexts, ethnic and racial lines. Shared spaces in these neighborhoods were realms of exuberant sociability. Every corner, alley, and doorstep worked as a local forum where collective subjects were constantly (re)produced through gender, ethnic, and class performances. This condition was especially significant for children. “The streets,” recollected a man who grew up in New York’s Lower East Side, “schooled us in strategies of survival, and gave us our first clear idea of what life in America was going to be like.” Reformers concurred on the centrality of public space as an educator: “The street,” wrote playground leader Henry S. Curtis, “gives the boy a sort of sharpness and cunning. It is difficult to fool him. . . . He is self-reliant and can take care of himself anywhere.” But subaltern publicity differed dramatically from bourgeois conceptions of the appropriate demarcation, content, and use regimes of public space. In the slums, the public–private divide was blurred by what the elite considered an inchoate social division of space. Vacant lots, saloons, railroad yards and river docks, dance halls and five-cent theaters, picnic grounds, rooftops, backyards, and periurban prairies and waste lands were, along with streets and alleys, part of the everyday network of freely accessible spaces. The blend of all types of activities gave slum public space a furious, pressing air of intensity. Peddlers, ragpickers, newsboys, prostitutes, organ grinders, soapbox preachers and agitators, medicine men, horse carts, streetcars, and bicycles mingled with regular pedestrians. Working-class women and children flooded the streets, defying the Victorian separate-spheres ideology, which regarded home as their proper place. At the district scale, working-class areas were multiethnic mosaics, with public space working as a melting pot for communities from different backgrounds. An important part of Chicago’s street gangs, for instance, comprised children from diverse ethnic groups. More crucially, areas such as New York’s Five Points or Chicago’s Levee district became notorious spaces of racial “amalgamation,” where whites, Blacks, and immigrants—the Irish, Slavs, Italians, and Jews were regarded at the time as hybrid, “inbetween” races of “white niggers”—socialized and engaged in recreational, political, and sexual relations.

The upper and middle classes viewed this regime with anxiety and gradually segregated their neighborhoods. But at least until the 1870s, slums were still perilously close to their homes and central areas; the clash of publicities in shared spaces was in fact a fundamental motivation for reform. In New York, “high and low, rich and poor” shared the sidewalks and “mingled in true Republican confusion.” Some complained that “the noble avenue of West Broadway [was] entirely given up to negroes.” The artery’s first department stores were surrounded by hucksters and children in rags; less than two hundred yards from their scented interiors, the stench of human and animal waste impregnated the city’s most dreadful spots. In Chicago, likewise, the “extremes of wealth and squalor [dwelt] within a stone’s throw of each other.” The bourgeoisie often equated the poor to their livestock and presented their children as “street Arabs,” so “idle and vicious” that it was “humiliating . . . to recognize them as part . . . of the human family.” Workers, meanwhile, mocked the incapacity of the white upper class to enjoy the experience of public space because of their sense of decorum and privacy.

Street play was one of the essential elements of working-class publicity and reproduction. For children, the street meant “adventure . . . in front of your house”—a window to the world around them. The street play community was a social connector not only for the kids but also for the adults who stopped to watch their evolutions. Reformers saw the “modern city” as a “marvelous playground system . . . perfectly adequate to the [children’s] point of view,” but eventually “leading to the growth of a criminal class” and breeding “enemies of law and order.” Pilfering and vandalism, they argued, were the ultimate street lesson. Actually, however, playing games, performing informal work, looking after younger siblings, and running family errands were the children’s main, if mundane, activities and pathways to class identity. Streets were “fairly safe” until the late nineteenth century, when accidents caused by vehicles became more frequent. The excerpts from police files and juvenile courts in reformers’ surveys reveal their tight conception of publicity in the face of children’s freedom and boundless curiosity. Jane Addams, for instance, mentioned “building fires along the railroad tracks, . . . sleep[ing] in barns, . . . stealing [candies] ‘to be full up just for once,’ . . . calling a neighbor a ‘scab,’ . . . loafing on the docks, [or] getting ‘wandering spells’” as cases of “disorderly conduct.

As children entered adolescence and play flowed into the realm of adult recreation, youths found a new home in dance halls, saloons, and nickelodeons. Although privately owned, collective leisure spaces constituted a central element of subaltern publicity, providing an opportunity for encounter, conviviality, and revelry but also acting as a site of affirmation and struggle that fostered forms of place appropriation, attachment, and autonomy. Recreational facilities were not commons per se, but they attracted socialization and commoning practices that often predated commodified leisure. Saloons were, according to Addams, “the center of the liveliest political and social life” in the slum. They had traditionally promoted an ethic of mutuality, friendliness, and communality hostile to the values of the commercializing society; in the first half of the nineteenth century, as workplace regulations banned drinking, the tavern flourished as a regular meeting place. (...) Dance halls were another favorite source of entertainment, especially for young people driven by a “feverish search for pleasure.” Reformers saw the populace’s desire for festivity as the engine of a degraded urbanization regime that ultimately jeopardized their social project.

(...) As a whole, this system of places, spatialities, and everyday political geographies served as a platform for the more elaborate mutual aid societies, fraternal orders, and labor unions that vertebrated subaltern associationism. (...) The antagonistic substance that these institutions drew from the sidewalk commons returned to the streets, not only in the form of demonstrations and riots but also in the political discourse, as a demand for expanded reproduction time and better housing and neighborhood conditions. In sum, blending mundane survival strategies, community rituals, and overtly political challenges, the variegated geographies of popular praxis destabilized hegemonic notions of public life and bourgeois social and cultural order.

The reform of publicity emerged against this background, mobilizing an array of spatial strategies to reorient the path of urbanization. Central Park was the most visible initiative among early attempts in that direction immediately before and after the Civil War. (...) Soon the idea of producing surrogate, state-controlled commons as an antidote for urban strife began to take shape. Frederick Law Olmsted, future chief architect and codesigner of Central Park, urged in 1854 the establishment of “places . . . for reunions,” so alluring “that the rich and the poor [would] be attracted together and encouraged to assimilate,” generating “an elevating influence upon all the people.

(...) There was little doubt that the working masses were the authorities’ prime concern and target. Mayor Ambrose Kingsland presented the park as a “favorite resort of all classes,” but emphasized the critical importance of the participation and conformity of those “specially intrusted to our keeping—the poorer classes.” The park experience would foster polite urbanity only if it did not become “a huge bear garden for the lowest denizens of the city,” as the press warned. The “workingman and his working wife and working children,” wrote Tribune editor Horace Greeley, would be “civilized by the good manners which would spontaneously be the rule, and be enforced when wanting.” Early official reports presented the park as an “educator of the people,” a pedagogic device that would “furnish instruction with amusement” and pacify the public realm by promoting a gregarious, passive experience of public space. According to Olmsted, visitors were “ignorant of a park, properly so-called” and needed “to be trained to the proper use of it” and “restrained in the abuse of it.” He and his design partner, Calvert Vaux, conceived the grounds as a space of exception: a stark distinction should be drawn “between [the park] and the adjoining commons.” If “order and propriety [were] maintained supreme,” Central Park would work as a catalyst, radiating change to the city as a whole. Visitors would internalize and then amplify and extend the new publicity regime across the city, just as any reformed individual was expected to do after visiting other moral institutions such as schools, churches, or museums. Children—a strategic target group for park commissioners—would also stretch the beneficial effect in time, maintaining “in after-life . . . the habits they ha[d] formed at the park.”

Central Park was one of the key motivations behind early campaigns to remove the material commons of periurban Manhattan. Its construction involved the removal of several self-built communities that had occupied the land long before the initiative. Around 1,600 people—and, according to the first surveyor’s exaggerated but telling estimation, “a hundred thousand animals and fowls”—populated the area selected for the park in the 1850s, “dwelling in rude huts of their own construction, and living off the refuse of the city.” Most were unskilled German, Irish, and African American workers. While some of them occupied precarious, scattered shantytowns, others had lived in stable communities for decades. Seneca Village was one of the largest and most resilient. With about 260 people, two-thirds of them Blacks, the settlement had three churches—one of them with a racially mixed congregation—and a school, and provided better conditions for the antebellum African American community than most areas in Lower Manhattan. But “Nigger Village,” as it was called, was nevertheless leveled to the ground. Some of the inhabitants had been evicted from nearby shanties in the previous decade and complained that “the sole object of authorities in making the Park [was] to procure their expulsion.” The initiative also marked the beginning of a concerted effort to rid uptown Manhattan of the informal, hybrid urban–rural practices discussed above. “A wide distinction,” wrote Olmsted, “exists between [the park] and the general suburban country, in which it is the prevalent impression of a certain class that all trees, shrubs, fruit and flowers, are common property.” After the creation of an ad hoc police station in 1856 in advance of land-clearing work, officers started to arrest those who allowed their livestock to forage in the area. Shortly afterward, during the summer of 1859, an ordinance was passed banning hogs south of Eighty-Sixth Street, including about half of the future park grounds. Despite the fierce resistance of their owners—especially women—nine thousand pigs and three thousand pens were removed in the ensuing two months.

Within the park, “preventing . . . disorder and ruffianism” was, according to Olmsted, “regarded as the greatest [difficulty] and the means of overcoming it cost more study than all other things.” Pursuing a subtle blend of “freedom [and] restraint,” three mechanisms were used to achieve the desired result: landscape architecture, use ordinances, and a special police unit. The “silent teachings” of landscape design were at the forefront of this effort. The “quietude of the grounds, the natural beauties, and the order that prevail[ed]” should work as “effectual appeals to sustain, rather than transgress, the necessary regulations for their preservation".

(...) The control of public behavior in the park, however, required more coercive instruments. The first park ordinances were passed in March 1858 in a pioneering attempt to regulate the use of public space and collective conducts. The scope of regulation was broad, including forms of access and opening hours, safety measures, the presence of animals, the conservation of the material and visual integrity of the park, and, of course, the preservation of decorum and enforcement of the uses assigned to each space. The prescriptions may seem natural today, but they precluded practices then familiar in conventional streets and squares. Some of them actually constituted the very substance of working-class publicity. Peddling, flags and banners, mendicancy, civic processions and demonstrations, spontaneous music and dancing, indecent acts or language,vigorous sports, drunkenness, fortune-telling and games of chance, fireworks and balloons, filthy persons, and any activity “whereby a breach of the peace may be occasioned” were explicitly prohibited. The ordinances were actively publicized, not only on park grounds but also in newspapers and magazines. Some of the restrictions, such as the ban on hard liquor, were extended to the surrounding streets. The prohibitions of certain sports were gradually lifted after much debate, and public school pupils were allowed to engage in monitored games on a weekly basis. The privilege was “dependent upon regular attendance and good standing . . . in the School”; prefiguring subsequent schemes for supervised playgrounds, teachers had to control “the proper behavior of their pupils while at the Park” and prioritize “those only who w[ould] use it properly.” Most restrictions, however, remained in place and indeed served as a template for the broader regulation of public space, not only in the vicinities but also in other greening initiatives across the city. Additionally, a special group of park keepers was created to enforce the rules.

(...) Apparently, these measures produced the desired effect shortly after the inauguration of the park. After a peak in 1859, arrests dropped or remained stable even as the number of visitors increased steadily in the 1860s. The press extolled the social benefits of the park while Olmsted boasted of an “exceptionally creditable exhibition of orderliness and decorum” on its grounds and its capacity to “weaken the dangerous inclinations [of the] lawless classes of the city.” This celebratory discourse helped to consolidate the consensus about the park’s capacity to normalize public behavior and promote “courtesy, self-control, and temperance.” The reality, however, was more complex. In 1863, four years after the park was first opened to visitors, the streets of Manhattan roared with the most violent episode of public disorder in the city so far. The Draft Riots are rarely connected to Central Park in the design literature, but groups of laborers working on its premises were especially active and aggressive in the first steps of the revolt, which might indeed have originated there. At first, the mob was mostly composed of residents from uptown informal settlements; historian Catherine McNeur has suggested that the riots also expressed the rage of those displaced or dispossessed of their livestock and lifestyles by the park and concomitant regulations.

(...) On a more mundane basis, Olmsted often complained to the park board about the difficulty of preserving order because resources for surveillance tasks were lacking. (...) Besides, commoning practices were gradually penetrating the park. In 1875, owners still drove their illegal livestock into the grounds “to browse on the shrubs and girdle the young trees.” By the 1880s, arrests increased sharply again, most of them targeting improper behavior and disorderly conduct. The pretension that the lower orders would imitate the conduct of the educated classes was in vain. Not all the poor entering the park stopped to admire the handsome carriages; some threw rocks at them instead. In a bitter, somber pamphlet published in 1882, Olmsted lamented that some secluded and sylvan areas were used by prostitutes waiting for clients; others served as lodging for great numbers of “tramps and gypsies” who made ends meet by selling flowers and vegetables taken from the park.

(...) Although the Olmstedian approach remained a popular idea across the country, a new wave of reform reframed the assumptions of earlier policy, especially between the 1880s and early 1900s. The ongoing attempt to resignify the experience of publicity by means of state-managed facilities expanded its scope beyond green areas to develop a comprehensive, long-term program of pedagogic spaces that would guide individuals from childhood to adult life and promote “racial development.” They should be located in strategic spots of working-class neighborhoods where they were more acutely needed. By embracing a more systematic, interventionist educational program, public spaces would now furnish not “merely a place for recreation,” but a “scheme of recreation.” The very substance of sociality had to be regulated to prevent a further demoralization of the public realm. The playground concept became the most prominent element of this new approach.

(...) Critics across the country regarded this program as communism in disguise. (...) Progressive Era reformers, however, were no communards. They were explicit about the benefits capital could derive from the municipalization of leisure: a vigorous workforce would be attracted by the “opportunity for recreation which the city offer[ed],” so collective amusement was “a determining factor” in the latter’s growth.

Although leisure reform would soon address “the varied needs of all the people of a community” through comprehensive “system[s] of public recreation,” children were the original and critical target of this emerging arrangement. The prohibition of child labor reduced family incomes and increased the presence of minors on the streets. For some, this forced the state to intervene in order to “make the care of children as easy and pleasant as possible.” Unattended street play was a central element of children’s daily life in workingclass districts and a major concern for reformers, who thought that the “young barbarians” acquired “many vicious habits” in public space, becoming “an annoyance to their parents and the neighborhood.” The demonization of urban outdoor life in the slum peaked during this period. The street was seen as “a free field in which the most evil and corrupting influence [might] work against the morals of the community,” “a vile school” where “the devil use[d] his most destructive ammunition to blast . . . human character.” Even President Theodore Roosevelt argued that “in crowded sections of the city,” streets became “schools of crime.” Just as in the case of the moors and untilled land of eighteenth-century England, the network of subaltern publicity was viewed as a system of “waste places.” In order to “get the children off the streets during their recreation hours,” playground advocates would turn them into “schools of character” and “organize for children . . . the possibilities of free play.” This paradoxical notion of “monitored freedom” encapsulates the blend of discipline and liberality behind play reform. Henry S. Curtis, the first secretary of the Playground Association of America (PAA), suggested that “children feel that they are receiving what they want” in a monitored playground. This was therefore a strategic instrument to instill in them the “subordination of the self to the group,” which Curtis’s friend and first PAA president Luther H. Gulick identified as “the foundation of modern life.”

(...) In her writings and initiatives as head of the pioneer Hull-House, Jane Addams condensed the view of the slum as a place where the entire “social organism ha[d] broken down.” The forms of social organization and spatial appropriation that we have associated with street commons—including spontaneous play—were regarded as symptoms of degeneration and lack of “social energy." Indeed, Addams and other reformers alluded to those practices to racialize migrant and Black populations from rural backgrounds, stereotyping them as “primitive people” hampered by a “pathetic stupidity.

(...) Playgrounds promoted cleanliness, strengthened binary gender identities, protected drivers and cyclists by keeping the “savage hoards [sic]” of children away from the streets, and preserved “martial virtues,” “obedience,” and the “spirit of sacrifice,” preparing the nation for war by “building up the psyche, health, and loyalty of the coming generation.” But fundamentally, the playground was a “school of citizens” that, unlike existing street cultures, secured productivity and social peace by training children to become “useful and loyal.” First, play was conceived as a preparation for work. The Normal Course in Play—PAA’s academic program for prospective “playground leaders”—saw “no fundamental difference between play and work.” “If you can tell me how a child plays,” wrote Luther H. Gulick, “I can tell you how he will work.” Facilities organized as a Taylorized “play factory” ensured the (re)production of an efficient workforce. Monitors should “make free play unconsciously purposeful” to “beguile” players “toward work.

(...) Playgrounds and recreation programs more generally were regarded as a form of social insurance, and not only for the poor. Henry S. Curtis wrote explicitly about them as a means of collective anesthesia:

'The worker is enlisting leaders for his cause, and feeling a new sense of power. We are sitting on the lid of an industrial volcano, that might bring forth destructive strikes, anarchy, or French Revolutions. When the people of Rome grew discontented, she built the Circus Maximus and the Colosseum. . . . A playground that can furnish safety and exercise and health and fun to the children, and a family resort in the evening, can do much to improve conditions and to quiet discontent'.

(...) Monitors were seen as “social engineers” and “chemists of human desires” who would “provide safe outlets for young people’s instincts. Behind this approach lay the assumption that lower-class children did “not know how to play.” Supervisors would “restore initiative to the child” and teach them “how to govern themselves.”

(...) Some of the practices that defined vernacular street landscapes—including street play—were banned or restricted, thus increasing the number of detentions, especially among children. As much as half of the boys and girls taken to court in the early 1900s in New York and Chicago were arrested for disorderly conduct, with offenses often including trivial violations such as shooting craps, playing football, snowballing, or simply loafing around in public space. Some reformers and court officers recognized that most offenders were only following a “child’s normal instinct for play.” Holiday celebrations, festivals, and everyday merriments such as street music were also targeted for regulation. While park field houses offered supervised balls and parties in halls flooded with electric light, municipalities raised license fees to diminish the number of saloons and dance halls in working-class neighborhoods, passed new ordinances to restrict their activities and reduce their customers, and enforced Sunday laws, closing thousands of businesses.

(...) It seems clear, therefore, that progressive reform sought to replace actually existing public space commons with a new conception and geography of collective interaction that was based on a purified notion of citizenship. But what were the outcomes of this redoubled effort to moralize publicity? According to its advocates, the newbreed of public recreation facilities was a complete success. Playground and park authorities boasted of annual attendances of almost 5,500,000 in South Chicago in 1906 and over 3,600,000 in New York in 1907. (...) There is also evidence of popular resistance to attempts to supervise leisure and an ongoing capacity to reappropriate and resignify the new public spaces for the reproduction of antagonistic identities. To be clear, this was not an expression of working-class opposition to new facilities and recreation opportunities. Rather, it was an effort to integrate them in the chain of collective appropriations that underpinned the commons of subaltern publicity. The emergent leisure landscape was, after all, a response to working-class demands. (...) This did not mean, however, that grassroots groups accepted all aspects of reformers’ schemes, and there is ample evidence of popular opposition to attempts to monitor leisure activities. 

Working-class communities saw these new spaces as part of their turf and resisted paternalistic efforts to “enclose” their meaning and practices right from the start. Just like the settlements that promoted them, the first playgrounds met with the children’s passivity or rejection of play instructors. The inauguration of the Hull-House playground in Polk Street, for instance, was marked by “savage perplexity”; the press blamed the children’s ethnic background for the sheer disorganization and lack of engagement with the activities scheduled for them. Play leaders were sometimes astonished at the capacity of users to rearrange and repurpose the equipment and their initiative to reimagine spatial interaction within parks and playgrounds. More often, however, they had to learn to deal with their charge’s “guerrilla warfare”: children were “stubborn [and] quick tempered,” they refused to be separated, and they tried by any means to follow their own, haphazard approach to play; sometimes they even deserted the playground in explicit protest against particular instructors. Monitors were forced to accept existing gang divisions, replicating street rivalry within the playgrounds to secure attendance and participation. This sometimes led to violent clashes, vandalism, petty theft, and harassment. Ethnic and racial cliques claimed parks and playgrounds as their turf and, in the words of a Chicago police officer, spent their time “fight[ing] and pester[ing] each other,” thus reproducing the role of streets as a stage for community identity performances, sometimes including exclusionary attitudes.

(...) The regulation of public space outside parks and playgrounds also sparked controversy and antagonism. As a Jewish journalist from New York’s Lower East Side put it in 1904, reformers and policy makers had “conspired . . . to rob the boy of his inalienable right to play . . . by means of ordinances and prohibitions.” The ban on street play was often justified as a means to prevent runovers. However, residents of working-class communities viewed their children as the victims rather than the cause of accidents and tried to inhibit the proliferation of vehicles—first bicycles and later automobiles—in their neighborhoods. In both New York and Chicago, neighbors spread broken glass, garbage, and other obstacles on the pavement, socialists protested street asphalting, and children threw eggs, vegetables, and stones at bicyclists and car drivers".

Á. Sevilla-Buitrago, Against the Commons. A Radical History of Urban Planning, Minneapolis and London 2022.

Parki i rekreacja przeciwko miejskim dobrom wspólnym plebsu

„Podejścia obecne w planowaniu doby wczesnej reformy opierały się na wydestylowaniu wąskiej, oczyszczonej koncepcji miejskości, usuwając wszelkie wiejskie, nieuporządkowane i antagonistyczne elementy z aglomeracji przemysłowych i narzucając restrykcyjny kształt urbanizmu. (...) Przypadki Nowego Jorku i Chicago zostaną wykorzystane do pokazania jak heterogeniczna klasa robotnicza wytwarzała urbanizację w formie burzliwego połączenia materialnych i relacyjnych praktyk uwspólniania [commoning], zagrażając tym samym burżuazyjnej hegemonii, oraz jak reformatorzy z elity i klasy średniej starali się przeciwstawić temu wyzwaniu za pomocą wachlarza pedagogicznych geografii.

(...) Boom aglomeracji przemysłowej polegał na wchłonięciu społeczności migrantów, pracowników poddanych deskillingowi i niewykwalifikowanych. Wielu z nich było niegdysiejszymi chłopami i robotnikami wiejskimi, oddzielonymi od ziemi poprzez grodzenia, nadużycia związane z połownictwem ziemi i podobnymi formami wywłaszczeń i wysiedlania na peryferiach Europy i na południu Ameryki. W mieście walczyli oni o przywrócenie więzi społecznych i odtworzenie wcześniejszych nawyków, aby zarobić na życie w trudnych warunkach. Czyniąc to, kształtowali przestrzeń publiczną jako różnorodne, wielopłaszczyznowe dobra wspólne. Sfera publiczna zapewniała biednym wiele okazji do stosowania taktyk przetrwania, od podstawowych form zaopatrzenia po bardziej skomplikowane rozwiązania dotyczące samoobrony, wsparcia wzajemnego i przynależności. Dzielenie przestrzeni publicznej z nieznanymi osobami generowało kompromisy, wzajemne zobowiązania, tarcia i więzi. Te taktyczne choreografie stały się codzienną infrastrukturą dla wrażliwych grup, które - w pewnych kontekstach - przekształciły ją w platformę zbiorowej organizacji oraz klasowego i etnicznego antagonizmu. W tym okresie często dochodziło do zamieszek, gwałtownych strajków i innych przejawów niepokoju, a burżuazyjne imaginarium prześladowała groźba zbrojnej insurekcji. Najpierw Nowy Jork, a następnie Chicago stały się epicentrami konfliktów społecznych i radykalnej polityki. Elity były również ogarnięte obawami przed degeneracją rasową poprzez 'mieszanie się' lokalnych białych z czarnymi i obcymi populacjami w przestrzeni publicznej.

Działania klasy robotniczej często przybierały formę walki o granice [między produkcją a reprodukcją]. Społeczności ludowe walczyły o odzyskanie kontroli nad reprodukcją i stosunkami społecznymi, domagając się nie tylko lepszych warunków mieszkaniowych i udogodnień sąsiedzkich, ale także 'prawa do wypoczynku' i autonomii, prawa do 'przywłaszczania sobie wszystkiego, co czyni życie wspaniałym'. Twierdzenia te były ostatecznym wyrazem potencjału budowania społeczności i form oddolnej władzy, która pierwotnie wywodziła się z codziennego wspólnego życia. Doświadczenie współdzielonych przestrzeni zbiorowych – zwłaszcza ulicy i innych miejsc interakcji społecznych, takich jak miejscowe tereny otwarte i zielone, puby lub samozarządzane centra sąsiedzkie – było tak samo kluczowe dla kształtowania się tożsamości klasowych i etnicznych, jak miejsce pracy. Wiele ludowych praktyk, które przeanalizujemy, nie było tylko przejawami uwspólniania per se; w rzeczywistości niektóre z nich były początkowo oparte na taktycznych, indywidualnych zachowaniach i brakowało im jakiejkolwiek formalnej lub instytucjonalnej infrastruktury. Stały się one dobrem wspólnym, gdy wykorzystanie ulic i przestrzeni publicznej jako podstawowych środków utrzymania i reprodukcji grup nabrało masowych konturów, które z kolei zrodziły regularności, codzienne kultury, solidarność, a ostatecznie i nowe formy kolektywnej organizacji i upolitycznienia. W ten sposób widzialność podporządkowanych wyrosła z potrzeby przetrwania i socjalizacji we wrogim środowisku oraz dostarczyła zasobów materialnych i relacyjnych, które pomogły społecznościom klasy robotniczej utrzymać się i ukonstytuować jako podmioty polityczne. Obejmowały one m.in. dochody nieformalne; przestrzenie wychowania społecznego, interakcji i rozproszenia; sieci solidarności i bezpieczeństwa; oraz miejsca zbiorowej reprezentacji i kontestacji. Fabryka widzialności była złożonym gobelinem splatającym ze sobą spontaniczne przestrzenności i zinstytucjonalizowane terytorializacje; nawyki związane z pracą, konsumpcją i wypoczynkiem; praktyki wykluczające z silnymi uprzedzeniami etnicznymi i rasowymi; i formy upodmiotowienia politycznego, które przekraczały granice kwalifikacji, pochodzenia i rasy.

(...) W tym kontekście pojawiła się reforma miejska, a polityka odnosząca się do widzialności stała się centralnym elementem intelektualnego fermentu, który poskutkował powstaniem planowania instytucjonalnego w Stanach Zjednoczonych pod koniec XIX i na początku XX wieku. Pomysł, że innowacje w polityce miejskiej – zwłaszcza przepisy dotyczące mieszkalnictwa, warunków sanitarnych i użytkowania gruntów – były odpowiedzią na niepokoje społeczne, nie jest nowy. Ten rozdział sugeruje, że strategie reformatorskie w tym okresie były również próbą ukształtowania reżimów widzialności i ograniczenia autonomii podporządkowanych – lub innymi słowy, próbą zmobilizowania uregulowanej sfery publicznej przeciwko dobru wspólnemu. Połączyły one ze sobą dwa podstawowe podejścia: zapewnienie nowych miejsc i obiektów publicznych; oraz próbę zaprowadzenia porządku i ogłady na ulicach miast i w przestrzeniach współdzielonych. Projekt urbanistyczny, rozwiązania policyjne, zarządzenia dotyczące użytkowania i coraz częściej koordynacja ogólnomiejskich sieci usługowych i rekreacyjnych stały się uprzywilejowanymi narzędziami do realizacji tego projektu. Narracja skupi się na dwóch etapach tworzenia nowych przestrzeni socjalizacyjnych: zakładaniu dużych idyllicznych parków bezpośrednio przed i po wojnie secesyjnej, co ilustruje nowojorski Central Park; oraz próbie monitorowania rekreacji w sąsiedztwie w erze progresywnej, szczególnie poprzez działalność ruchu na rzecz placów zabaw. Reforma miejska – to był chyba jej najbardziej zaszczytny aspekt – stanowiła echo żądań klasy robotniczej, potępiających miasto przemysłowe jako maszynę do wydobywania wartości, zarówno w fabryce, jak i w sąsiedztwie. Reformatorzy prowadzili kampanię na rzecz odtowarowienia i komunalizacji czasu wolnego i innych obszarów socjalizacji. Argumentowali, że państwowe zarządzanie rekreacją klasy robotniczej jest sposobem na 'uczynienie kontroli społeczną atrakcyjną', skierowaną do 'mężczyzn i kobiet wtedy, gdy najłatwiej było na nich wpływać'. Gdyby władzy miejskie dawały pracownikom możliwość cieszenia się 'ośmioma godzinami czasu wolnego' dziennie, ci drudzy 'chcieliby powtarzać ten dzień, przeżywać go w pełni raz za razem', znajdując 'nowe bodźce do pracy'.

Równocześnie jednak większość reformatorów postrzegała dobra wspólne odnoszące się do widzialności i codzienną autonomię ludową jako przejawy dezorganizacji społecznej i wykorzystywały je do przedstawiania biednych jako 'dzikich', 'prymitywnych', 'nieświadomych obowiązków obywatelskich'. Gdy krajobraz przestrzeni publicznej stał się bardziej złożony i hałaśliwy, próbowali nasycić ulice slumsów nową spójnością, starając się stworzyć coś, co lider ruchu na rzecz placów zabaw, Joseph Lee, nazwał alternatywnym 'porządkiem społecznym od wewnątrz'. Sieć monitorowanych, pedagogicznych przestrzeni powinna zastąpić faktycznie istniejące dobra wspólne i pomóc w asymilacji podporządkowanych, a tym samym w amerykanizacji europejskich imigrantów. Te nowe dobra wspólne uznawały żądania klasy robotniczej, ale wykorzystały je jako okazję do pozbawienia proletariatu władzy, do reedukowania i zintegrowania go – a zwłaszcza przybywających z zagranicy białych rodzin – w projekcie kapitalistycznej urbanizacji. Reforma widzialności była zatem próbą konsolidacji odnowionej hegemonii społecznej wokół idei uporządkowanej, umoralnionej urbanizacji. Kluczowe dla tej strategii były trzy aspekty. Po pierwsze, zreformowane przestrzenie publiczne musiały generować nowe poczucie wspólnoty, podkreślając więzi jednostek z większą społecznością miasta i narodu, aby osłabić antagonistyczne formy spójności klasowej i różnic etnicznych. Po drugie, autonomia musiała zostać poddana resygnifikacji i ujarzmiona; zreformowane przestrzenie miałyby uczyć robotników i ich dzieci 'jak korzystać z ulic' i 'rządzić sobą' poprzez odpowiednie 'skoordynowanie człowieka i miasta'. Po trzecie, wizja nowej widzialności powinna stać się szerszą platformą do przekształcania interesu publicznego i obywatelstwa, wytworzenia nowej świadomości miejskiej i nowej wyobraźni zbiorowej.

(...) Dobra wspólne związane z widzialnością składały się z szeregu zasobów, które przyczyniały się do reprodukcji klasy robotniczej na dwóch powiązanych ze sobą poziomach: z jednej strony, zapewniały możliwości codziennego materialnego utrzymania jednostek i rodzin; z drugiej strony, stanowiły relacyjną platformę kształtowania się zbiorowych podmiotowości i organizacji politycznej między pokoleniami. Materialne dobra wspólne były po części adaptacją zwyczajów wiejskich i przedkapitalistycznych do miejskiego środowiska przemysłowego. W XIX wieku ubodzy przynieśli do miasta praktyki typowe dla ich kraju lub środowisk peryferyjnych. Na przykład, biedni nowojorczycy współzamieszkiwali ze świniami, kurami i kozami w przestrzeni publicznej, zwłaszcza w podmiejskich wioskach i slumsach, takich jak Seneca Village czy tzw. Pigtown, ale także w kluczowych lokalizacjach, takich jak Five Points na Dolnym Manhattanie. Mieszkańcy polegali na nieformalnej hodowli zwierząt, aby 'opłacić czynsz i zapewnić swoim rodzinom żywność'. W 1820 roku na pięciu mieszkańców Nowego Jorku przypadała jedna świnia; około połowy lat sześćdziesiątych XIX wieku około dwadzieścia tysięcy rodzin nadal pozwalało swoim zwierzętom żerować na ulicach i obrzeżach miasta, pomimo ciągłych prób zakazania tej praktyki. Oprócz hodowli bydła 'suwerenni skłotersi' mieszkający na obrzeżach 'łatwo uzupełniali swoje zapasy paliwa drewnem wyrzuconym przez rzekę i zaopatrywali swoje stoły w ryby z tego samego źródła'; uprawiali także warzywa i pozyskiwali drewno na budowę z pobliskich drzew na niezabudowanych obszarach górnego Manhattanu.

Istniały również formy 'zbieractwa resztek' [gleaning], charakterystyczne dla złożonej ekologii przemysłowej części miasta. Przykładowo, oczyszczanie miasta z odpadków stało się dobrze prosperującym przedsięwzięciem recyklingowym. Kobiety i dzieci odgrywały w nim główną rolę. W 1833 r. New York Mirror postrzegał ich jako 'twórców czegoś z niczego', którzy wyświadczali wielką 'przysługę miastu, wynosząc i wykorzystując do użytecznych celów przedmioty, które w przeciwnym razie uległyby zniszczeniu i stałyby się poważnym utrapieniem'. Padlinożercy zbierali żywność, paliwo i wszelkiego rodzaju materiały z ulicznych odpadów, aby używać je lub sprzedawać handlarzom śmieciami. Szmaty przerabiano na papier, kości gotowano, aby uzyskać olej do świec i mydła, a później przerabiano na uchwyty lub guziki, zbierano kwiaty i chwytano ptaki, by sprzedawać je w dzielnicach klas wyższych, podroby i resztki kuchenne ponownie wykorzystywano w gospodarstwach rolnych, i tak dalej. W latach siedemdziesiątych XIX wieku tysiące osób zaangażowały się w tę działalność i nie widziano ich już w dobrym świetle; Charles Loring Brace przedstawił ich jako odrębną kastę w swoich Niebezpiecznych klasach Nowego Jorku. W Chicago doki, bocznice kolejowe i wysypiska były ruchliwymi miejscami, odwiedzanymi codziennie przez grupy kobiet i dzieci poszukujących porzuconych rzeczy i śmieci do ponownego wykorzystania. Na przykład, na początku XX wieku wysypiska w dzielnicy Back of the Yards w pobliżu Packingtown były regularnie przeczesywane przez pięćdziesiąt do osiemdziesięciu kobiet i dzieci. Członek tamtejszej społeczności polskiej przypominał sobie, że nikt nigdy 'nie musiał kupować opału, oleju ani drewna', zamiast tego dostawał to, czego potrzebował, z ulicznych śmieci. Podobnie ankieta przeprowadzona w nowojorskiej dzielnicy West Side wykazała, że jeszcze w 1914 roku wiele 'rodzin żyje prawie wyłącznie z odpadów': 'dzieci szukają drewna, węgla i lodu wzdłuż torów kolejowych i wśród magazynów, a matka przynosi do domu z pracy podarki w postaci odzieży i resztek jedzenia. To zaskakujące, jak dużą część minimum niezbędnego do utrzymania życia na West Side można odebrać z ulicy'.

Właścicieli bydła i miejskich padlinożerców przedstawiano jako 'plemiona nędznych miejskich barbarzyńców pozbawione regularnego zajęcia'. W rzeczywistości praktyki tych wczesnych miejskich 'dzikusów' wskazywały na alternatywny, hybrydowy reżim urbanistyczny – taki z mniej rozbudowanym podziałem pracy, w którym różnica między zadaniami produkcyjnymi i reprodukcyjnymi zacierała się w doświadczaniu przestrzeni publicznej, a ta ostatnia służyła za źródło wartości użytkowych. Podobnie jak ich wcześniejsi odpowiednicy w wiejskiej Anglii, rzesze przemysłowych mieszkańców miast były zadowolone z tego, co otrzymywały z ulic i miejskich pustkowi: 'wystarczająco dużo, by przeżyć na swój sposób, ale nic więcej'. Kiedy reformatorzy postanowili zreorganizować życie biednych, starali się zatem zastąpić reżim urbanistyczny, który uwzględniał te wiejskie praktyki i pozwalał na pewien stopień samowystarczalności i autonomii, ekskluzywnym układem, który promował większy podział pracy i tworzył klasy społeczne i terytoria bardziej zależne od rozporządzeń rynkowych i państwowych.

Poza tymi bezpośrednimi materialnymi formami utrzymania, samoorganizująca się widzialność [ludowa] odgrywała fundamentalną rolę w relacyjnej, społecznej reprodukcji pracowników pod względem spójności klasowej i świadomości międzypokoleniowej oraz, w pewnych kontekstach, linii etnicznych i rasowych. Wspólne przestrzenie w tych dzielnicach były królestwem żywiołowej towarzyskości. Każdy zakątek, zaułek i każdy próg działały jak lokalne forum, na którym zbiorowe tematy były nieustannie (re)produkowane poprzez performansy płciowe, etniczne i klasowe. Warunek ten był szczególnie istotny dla dzieci. 'Ulice', wspominał mężczyzna, który dorastał w nowojorskiej dzielnicy Lower East Side, 'nauczyły nas strategii przetrwania i dały nam pierwsze jasne wyobrażenie o tym, jak będzie wyglądało życie w Ameryce'. Reformatorzy zgodzili się co do tego, że przestrzeń publiczna odgrywa centralną rolę jako wychowawca: 'Ulica' — napisał prowadzący plac zabaw Henry S. Curtis — 'daje chłopcu coś w rodzaju bystrości i przebiegłości. Trudno go oszukać. Jest samowystarczalny i potrafi zadbać o siebie w każdym miejscu'. Ale widzialność podporządkowanych różniła się dramatycznie od burżuazyjnych koncepcji odpowiednich reżimów demarkacyjnych, dostarczających treści i użytkowania przestrzeni publicznej. W slumsach podział na publiczne-prywatne został zatarty przez to, co elita uważała za nierozwinięty społeczny podział przestrzeni. Puste parcele, puby, tory kolejowe i doki rzeczne, sale taneczne i teatry za pięć centów, tereny piknikowe, dachy, podwórka, podmiejskie prerie i nieużytki były, wraz z ulicami i zaułkami, częścią codziennej sieci ogólnodostępnych przestrzeni. Mieszanka wszystkich rodzajów działań nadała przestrzeni publicznej slumsów wściekłą, natrętną atmosferę intensywności. Handlarze, szmaciarze, gazeciarze, prostytutki, kataryniarze, kaznodzieje i agitatorzy, szamani, wozy konne, tramwaje i rowery mieszały się ze zwykłymi przechodniami. Kobiety i dzieci z klasy robotniczej zalewały ulice, przeciwstawiając się wiktoriańskiej ideologii oddzielnych sfer, która uważała dom właściwe im miejsce. W skali dystryktu obszary robotnicze były wieloetniczną mozaiką, a przestrzeń publiczna działała jak tygiel dla społeczności z różnych środowisk. Na przykład, ważna część gangów ulicznych w Chicago składała się z dzieci z różnych grup etnicznych. Co ważniejsze, obszary takie jak Five Points w Nowym Jorku czy dzielnica Levee w Chicago stały się znanymi przestrzeniami rasowego 'mieszania', gdzie biali, czarni i imigranci – Irlandczycy, Słowianie, Włosi i Żydzi byli ówcześnie uważani za hybrydową 'miedzyrasę', 'białych murzynów' – uspołecznionych i zaangażowanych w stosunki rekreacyjne, polityczne i seksualne.

Klasy wyższe i średnie patrzyły na ten reżim z niepokojem i stopniowo segregowały swoje dzielnice. Ale przynajmniej do lat siedemdziesiątych XIX wieku slumsy nadal znajdowały się niebezpiecznie blisko ich domów i centralnych obszarów; zderzenie form widzialności we wspólnych przestrzeniach było w rzeczywistości podstawową motywacją do reform. W Nowym Jorku 'góra i doły, bogaci i biedni' dzielili chodniki i 'mieszali się w prawdziwym republikańskim melanżu'. Niektórzy narzekali, że 'szlachetna aleja West Broadway została całkowicie oddana murzynom'. Pierwsze domy towarowe arterii były otoczone przez kramarzy i dzieci w łachmanach; mniej niż dwieście jardów od ich pachnących wnętrz smród ludzkich i zwierzęcych odchodów przenikał najstraszniejsze miejsca w mieście. Podobnie było w Chicago, gdzie 'skrajności bogactwa i nędzy zamieszkiwały w odległości rzutu kamieniem od siebie'. Burżuazja często utożsamiała biednych z ich żywym inwentarzem i przedstawiała ich dzieci jako 'ulicznych Arabów', tak 'bezczynnych i występnych', że byłoby 'czymś upokarzającym, uznać ich za część ludzkiej rodziny'. W międzyczasie robotnicy kpili z niezdolności białej klasy wyższej do korzystania z przestrzeni publicznej z powodu przynależnego jej poczucia przyzwoitości i prywatności.

Zabawa uliczna była jednym z podstawowych elementów widzialności i reprodukcji klasy robotniczej. Dla dzieci ulica oznaczała 'przygodę stojącą przed twoim domem' – okno na otaczający je świat. Społeczność ulicznych zabaw była łącznikiem społecznym nie tylko dla dzieci, ale także dla dorosłych, którzy zatrzymywali się, by obserwować ich ewolucję. Reformatorzy postrzegali 'nowoczesne miasto' jako 'cudowny system zabaw, całkowicie dostosowany do dziecięcej perspektywy', ale ostatecznie 'prowadzący do wzrostu klasy przestępczej' i hodujący 'wrogów prawa i porządku'. Kradzież i wandalizm, argumentowali, były najlepszą lekcją, jakiej udzielała ulica. W rzeczywistości jednak granie w gry, wykonywanie nieformalnej pracy, opieka nad młodszym rodzeństwem i załatwianie spraw rodzinnych były głównymi, choć prozaicznymi zajęciami dzieci i wyznaczało ich drogi do uzyskiwania tożsamości klasowej. Ulice były 'w miarę bezpieczne' aż do końca XIX wieku, kiedy to wypadki powodowane przez pojazdy stały się częstsze. Fragmenty akt policyjnych i sądowych ze sprawami nieletnich, obecne w ankietach reformatorów, ujawniają ich wąskie podejście do widzialności w obliczu wolności i bezgranicznej ciekawości dzieci. Na przykład Jane Addams wspominała o 'pożarach wzdłuż torów kolejowych, spaniu w stodołach, wykradaniu cukierków, by choć raz się nasycić, wyzywaniu sąsiada od parchów, wałęsaniu się po dokach, czy też rzucaniu wędrownych zaklęć' jako przypadkach 'nieporządnego zachowania'.

Gdy dzieci wchodziły w wiek dojrzewania, a zabawa wkraczała w sferę rekreacji dorosłych, młodzież znalazła sobie nowy przyczółek w salach tanecznych, saloonach i przy szafach grających. Chociaż prywatne przestrzenie rekreacyjne stanowiły centralny element widzialności podporządkowanych, dostarczając im okazji do spotkań, zabaw i hulanek, to działały także jako miejsca afirmacji i walki, które sprzyjały formom zajmowania miejsca, budowanie przywiązania i autonomii. Obiekty rekreacyjne same w sobie nie były dobrami wspólnymi, ale przyciągały socjalizację i praktyki uwspólniania, które często były starsze niż formy utowarowionego wypoczynku. Według Addams puby były 'ośrodkami najbardziej ożywionego życia politycznego i społecznego' w slumsach. Tradycyjnie promowały etykę wzajemności, życzliwości i wspólnoty, wrogą wartościom komercjalizującego się społeczeństwa; w pierwszej połowie XIX wieku, kiedy zakładowe przepisy zabraniały picia, karczma rozkwitła jako regularne miejsce spotkań. (...) Kolejnym ulubionym miejscem rozrywki były sale taneczne, szczególnie dla młodych ludzi 'gorączkowo poszukujących przyjemności'. Reformatorzy postrzegali pragnienie świętowania przez ludność jako siłę napędową zdegradowanego reżimu urbanizacyjnego, który ostatecznie zagroził ich projektowi społecznemu.

(...) Jako całość ten system miejsc, przestrzenności i codziennych geografii politycznych służył jako platforma dla bardziej rozbudowanych stowarzyszeń pomocy wzajemnej, zakonów braterskich i związków zawodowych, które były kręgami gromadzenia się podporządkowanych. (…) Antagonistyczna substancja, którą te instytucje czerpały z chodnikowych dóbr wspólnych powracała na ulice nie tylko w postaci demonstracji i zamieszek, ale także w dyskursie politycznym, jako żądanie wydłużenia czasu reprodukcji oraz lepszych warunków mieszkaniowych i sąsiedzkich . Podsumowując, mieszając przyziemne strategie przetrwania, rytuały społecznościowe i jawnie polityczne dążenia, różnorodne geografie ludowych praktyk destabilizowały hegemoniczne koncepcje życia publicznego oraz burżuazyjny porządek społeczny i kulturowy.

To na tym tle pojawiła się reforma widzialności, mobilizująca szereg strategii przestrzennych do reorientacji ścieżki urbanizacji. Central Park był najbardziej widoczną inicjatywą wśród wczesnych prób w tym kierunku bezpośrednio przed i po wojnie secesyjnej. (...) Powoli zaczął wówczas nabierać kształtu pomysł utworzenia zastępczych, kontrolowanych przez państwo dóbr wspólnych jako antidotum na miejskie konflikty. Frederick Law Olmsted, przyszły główny architekt i współprojektant Central Parku, nalegał w 1854 r. na tworzenie 'miejsc spotkań', tak kuszących, 'żeby bogaci i biedni byli przyciągani do siebie wzajem i zachęcani do asymilacji', generując 'budujący wpływ na wszystkich ludzi'.

(...) Nie ulegało wątpliwości, że masy pracujące były głównym przedmiotem zainteresowania i celem władz. Burmistrz Ambrose Kingsland przedstawił park jako 'ulubiony kurort wszystkich klas', ale podkreślił kluczowe znaczenie partycypacji i zgodności ze strony tych 'specjalnie powierzonych naszej opiece — klas uboższych'. Doświadczenie parku sprzyjałoby wykształcaniu się miejskości opartej na ogładzie tylko wtedy, gdyby nie stało się 'ogromnym ogrodem niedźwiedzim dla najniżej stojących zbywateli miasta', jak ostrzegała prasa. 'Robotnik, jego pracująca żona i pracujące dzieci', napisał redaktor Tribune Horace Greeley, zostaliby 'ucywilizowani dzięki dobrym manierom, które spontanicznie stałyby się regułą i byłyby egzekwowane w razie potrzeby'. Wczesne oficjalne raporty przedstawiały park jako 'wychowawcę ludu', narzędzie pedagogiczne, które 'uczyło bawiąc' i łagodziło sferę publiczną poprzez promowanie towarzyskiego, biernego korzystania z przestrzeni publicznej. Według Olmsteda odwiedzający byli 'ignorantami parku, właściwie tak zwanego' i potrzebowali 'przeszkolenia w zakresie właściwego korzystania z niego' oraz 'powściągliwości w jego nadużywaniu'. On i jego partner projektowy, Calvert Vaux, pomyśleli o tym terenie jako o przestrzeni wyjątkowej: należy wprowadzić wyraźne rozróżnienie 'między parkiem a przylegającymi do niego dobrami wspólnymi'. Gdyby 'porządek i przyzwoitość utrzymano na najwyższym poziomie', Central Park działałby jak katalizator, promieniując zmianami na całe miasto. Odwiedzający przyswoiliby sobie, a następnie wzmocnili i rozszerzyli nowy system widzialności w całym mieście, tak jak oczekiwano od każdej zreformowanej osoby po odwiedzeniu innych instytucji moralnych, takich jak szkoły, kościoły czy muzea. Dzieci – strategiczna grupa docelowa dla komisarzy parków – również rozciągnęłyby korzystny efekt w czasie, utrzymując 'w życiu dalszym nawyki, które wykształciły się w parku'.

Central Park był jedną z głównych motywacji stojących za wczesnymi kampaniami mającymi na celu usunięcie materialnych dóbr wspólnych z podmiejskiego Manhattanu. Jego budowa wiązała się z usunięciem kilku samodzielnie zbudowanych społeczności, które zajmowały ziemię na długo przed tą inicjatywą. Około 1600 osób i - wedle, zapewne przeszacowanych, obliczeń pierwszego spisu - 'setki tysięcy zwierząt i ptactwa', zajmowało obszar wyznaczony na konstrukcję parku w latach 50., 'urzędując w prymitywnych chatach własnej konstrukcji i żyjąc z miejskich odpadów'. Większość stanowili tu niewykwalifikowani robotnicy niemieccy, irlandzcy i afroamerykańscy. Podczas gdy niektórzy z nich zajmowali prekarne, rozproszone slumsy, inni żyli w stabilnych społecznościach od dziesięcioleci. Seneca Village była jedną z największych i najbardziej odpornych. Licząca około 260 osób, w tym dwie trzecie czarnych, osada miała trzy kościoły - jeden z nich ze zborem mieszanym rasowo - oraz szkołę i zapewniała lepsze warunki dla przedwojennej społeczności Afroamerykanów niż większość obszarów na Dolnym Manhattanie. Ale 'Wioska Murzynów', jak ją nazywano, została jednak zrównana z ziemią. Niektórzy mieszkańcy zostali eksmitowani z pobliskich slumsów w poprzedniej dekadzie i skarżyli się, że 'jedynym celem władz przy tworzeniu parku było doprowadzenie do ich wydalenia'. Inicjatywa ta zapoczątkowała również wspólne wysiłki mające na celu uwolnienie Manhattanu od nieformalnych, hybrydowych praktyk miejsko-wiejskich omówionych powyżej. 'Istnieje duża różnica', napisał Olmsted, 'między parkiem a ogólnym podmiejskim obszarem, w którym panuje powszechny dla pewnej klasy pogląd, że wszystkie drzewa, krzewy, owoce i kwiaty są wspólną własnością'. Po utworzeniu ad hoc komisariatu w 1856 roku, przed pracami związanymi z oczyszczaniem gruntów [pod park], funkcjonariusze zaczęli aresztować tych, którzy pozwalali na żerowanie swojego bydła w okolicy. Wkrótce potem, latem 1859 roku, wydano zarządzenie zakazujące hodowania świń na południe od Osiemdziesiątej Szóstej Ulicy, obejmujące mniej więcej połowę przyszłego parku. Pomimo zaciekłego oporu ich właścicieli — a zwłaszcza kobiet — w ciągu następnych dwóch miesięcy usunięto dziewięć tysięcy świń i trzy tysiące zagród.

Na terenie parku 'zapobieganie nieporządkowi i łobuzerce' były według Olmsteda 'uważane za największą trudność, a zamiary ich przezwyciężenia kosztowały więcej wysiłków niż wszystkie inne rzeczy'. Dążąc do uzyskania subtelnej mieszanki 'wolności i powściągliwości', do osiągnięcia zamierzonego efektu wykorzystano trzy mechanizmy: architekturę krajobrazu, zarządzenia użytkowania oraz specjalny oddział policji. 'Ciche nauki' projektowania krajobrazu stały na czele tych wysiłków. 'Spokój terenu, piękno przyrody i porządek, który tam panuje' powinien działać jako 'skuteczny apel o utrzymanie, a nie przekraczanie przepisów niezbędnych do ich zachowania'.

Kontrola zachowań publicznych w parku wymagała jednak bardziej represyjnych instrumentów. Pierwsze zarządzenia parkowe zostały wydane w marcu 1858 r. w pionierskiej próbie uregulowania korzystania z przestrzeni publicznej i zachowań zbiorowych. Zakres regulacji był szeroki i obejmował formy dostępu i godziny otwarcia, środki bezpieczeństwa, obecność zwierząt, zachowanie materialnej i wizualnej integralności parku oraz, oczywiście, zachowanie przyzwoitości i egzekwowanie przypisanego użytkowania do każdej przestrzeni. Recepty te mogą dziś wydawać się naturalne, ale wykluczały praktyki znane wówczas z konwencjonalnych ulic i placów. Niektóre z nich faktycznie stanowiły istotę widzialności klasy robotniczej. Handel, flagi i sztandary, żebractwo, procesje i demonstracje obywatelskie, spontaniczna muzyka i tańce, nieprzyzwoite czyny lub język, energiczne sporty, pijaństwo, wróżbiarstwo i gry losowe, sztuczne ognie i balony, brudne osoby i każda działalność 'przez którą naruszany jest pokój', zostały wyraźnie zakazane. Rozporządzenia były aktywnie nagłaśniane nie tylko na terenie parku, ale także w gazetach i czasopismach. Niektóre ograniczenia, takie jak zakaz spożywania mocnych alkoholi, zostały rozszerzone na okoliczne ulice. Po wielu debatach stopniowo znoszono zakazy niektórych sportów, a uczniom szkół publicznych pozwolono co tydzień brać udział w monitorowanych grach. Ten przywilej był 'zależny od regularnej obecności i dobrej opinii w szkole'; prefigurując kolejne schematy nadzorowanych placów zabaw, nauczyciele musieli kontrolować 'właściwe zachowanie swoich wychowanków podczas pobytu w parku' i stawiać na pierwszym miejscu „tylko tych, którzy by należycie z niego korzystali'. Większość ograniczeń jednak pozostała w mocy i rzeczywiście służyła jako szablon dla szerszych regulacji przestrzeni publicznej, nie tylko w okolicy, ale także w innych inicjatywach na rzecz zazieleniania w całym mieście. Dodatkowo, utworzono specjalną grupę opiekunów parków, która miała egzekwować przestrzeganie zasad.

(...) Najwyraźniej działania te przyniosły pożądany efekt wkrótce po otwarciu parku. Po szczycie w 1859 r. liczba aresztowań spadła lub pozostała stabilna, mimo że liczba odwiedzających stale rosła w latach sześćdziesiątych XIX wieku. Prasa wychwalała korzyści społeczne płynące z parku, podczas gdy Olmsted chwalił się 'wyjątkowo godnym pochwały panowaniem porządku i przyzwoitości' na jego terenie oraz jego zdolnością do 'osłabiania niebezpiecznych skłonności występnych klas miasta'. Ten dyskurs celebrujący sukcesy pomógł utrwalić konsensus co do zdolności parku do normalizacji zachowań publicznych i promowania 'uprzejmości, samokontroli i wstrzemięźliwości'. Rzeczywistość okazała się jednak bardziej złożona. W 1863 roku, cztery lata po pierwszym otwarciu parku dla zwiedzających, ulice Manhattanu ryknęły najbardziej brutalnym epizodem zamieszek publicznych w mieście. Zamieszki poborowe rzadko łączone są w literaturze dotyczącej planowania z Central Parkiem, ale grupy robotników pracujących na jego terenie były szczególnie aktywne i agresywne w pierwszych etapach buntu, który rzeczywiście mógł się tam rozpocząć. Początkowo tłum składał się głównie z mieszkańców nieformalnych osiedli w centrum miasta; historyczka Catherine McNeur zasugerowała, że ​​zamieszki były również wyrazem wściekłości osób wysiedlonych lub pozbawionych ich żywego inwentarza i stylu życia przez park i towarzyszące mu przepisy.

(...) Na bardziej przyziemnym poziomie, Olmsted często skarżył się zarządowi parku na trudności z utrzymaniem porządku, ponieważ brakowało środków na zadania nadzorcze. (...) Poza tym do parku stopniowo przenikały praktyki uwspólniania. W 1875 roku właściciele nadal wypędzali swoje nielegalne bydło na tereny, 'aby wypasać je na krzewach i młodych drzewkach'. W latach osiemdziesiątych XIX wieku liczba aresztowań ponownie gwałtownie wzrosła, a większość z nich dotyczyła niewłaściwego zachowania i zakłócania porządku. Daremne były pretensje, że niższe warstwy społeczne będą naśladować zachowanie klas wykształconych. Nie wszyscy biedacy wchodzący do parku zatrzymywali się, by podziwiać piękne powozy; niektórzy zamiast tego rzucali w nie kamieniami. W gorzkiej, ponurej broszurze opublikowanej w 1882 roku Olmsted ubolewał, że niektóre odosobnione i leśne obszary były wykorzystywane przez prostytutki czekające na klientów; inne służyły jako kwatery dla wielkiej liczby 'włóczęgów i cyganów', którzy wiązali koniec z końcem, sprzedając kwiaty i warzywa zabrane z parku.

(...) Chociaż podejście Olmstedowskie pozostało popularną ideą w całym kraju, nowa fala reform zmieniła założenia wcześniejszej polityki, zwłaszcza między latami osiemdziesiątymi XIX wieku a początkiem XX wieku. Podejmowane ciągle wysiłki nadania nowego znaczenia doświadczeniu widzialności za pomocą obiektów zarządzanych przez państwo rozszerzyła swój zakres poza tereny zielone, aby wypracować kompleksowy, długoterminowy program przestrzeni pedagogicznych, który prowadziłby jednostki od dzieciństwa do dorosłego życia i promował 'rozwój rasowy'. Powinny być one zlokalizowane w strategicznych miejscach dzielnic robotniczych - tam, gdzie były najbardziej potrzebne. Realizując taki bardziej systematyczny, interwencyjny program edukacyjny, przestrzenie publiczne stałyby się teraz 'nie tylko miejscem rekreacji', ale 'schematem rekreacji'. Sama istota życia społecznego musiała zostać uregulowana, aby zapobiec dalszej demoralizacji sfery publicznej. Koncepcja placu zabaw stała się najbardziej widocznym elementem tego nowego podejścia.

(...) Krytycy w całym kraju uznali ten program za komunizm w przebraniu. (...) Reformatorzy epoki postępowej nie byli jednak komunardami. Wyraźnie mówili o korzyściach, jakie kapitał mógłby czerpać z komunalizacji czasu wolnego: energiczna siła robocza byłaby przyciągana poprzez 'możliwość rekreacji, którą oferuje miasto', więc zbiorowa rozrywka byłaby 'czynnikiem decydującym' w rozwoju tego ostatniego.

Chociaż reforma czasu wolnego miała wkrótce zająć się 'różnorodnymi potrzebami wszystkich mieszkańców społeczności' poprzez kompleksowe 'system(y) publicznej rekreacji', dzieci były pierwotnym i krytycznym celem tego powstającego układu. Zakaz pracy dzieci zmniejszył dochody rodzin i zwiększył obecność nieletnich na ulicach. Dla niektórych powinno to zmusić państwo do interwencji, aby 'uczynić opiekę nad dziećmi tak łatwą i przyjemną, jak to tylko możliwe'. Nienadzorowane zabawy uliczne były centralnym elementem codziennego życia dzieci w dzielnicach robotniczych i głównym zmartwieniem reformatorów, którzy uważali, że 'młodzi barbarzyńcy' nabyli 'wiele złych nawyków' w przestrzeni publicznej, stając się źródłem 'irytacją dla swoich rodziców i sąsiedztwa'. Demonizacja miejskiego życia na świeżym powietrzu w slumsach sięgnęła w tym okresie zenitu. Ulica była postrzegana jako 'wolne pole, na którym najbardziej złe i korumpujące wpływy mogą zadziałać przeciwko moralności społecznej', 'nikczemna szkoła', w której 'diabeł używa swojej najbardziej niszczycielskiej amunicji do rozładowania ludzkiego charakteru'. Nawet prezydent Theodore Roosevelt przekonywał, że 'w zatłoczonych dzielnicach miasta' ulice stają się 'szkołami przestępczości'. Podobnie jak w przypadku wrzosowisk i nieogrodzonych gruntów osiemnastowiecznej Anglii, sieć widzialności podporządkowanych była postrzegana jako system 'nieużytków'. Aby 'wyciągnąć dzieci z ulic w godzinach ich wypoczynku', zwolennicy placów zabaw zamieniali je w 'szkoły charakteru' i 'organizowali dla dzieci możliwości swobodnej zabawy'. To paradoksalne pojęcie 'monitorowanej wolności' zawiera w sobie mieszankę dyscypliny i wyzwolenia stojącą za reformą zabaw. Henry S. Curtis, pierwszy sekretarz Playground Association of America (PAA), zasugerował, że 'dzieci czują, że otrzymują to, czego chcą' na monitorowanym placu zabaw. Był to zatem strategiczny instrument zaszczepienia im 'podporządkowania siebie grupie', które przyjaciel Curtisa i pierwszy prezes PAA, Luther H. Gulick, określił jako 'fundament życia nowoczesnego'.

(...) W swoich pismach i inicjatywach jako szefowa pionierskiego Hull-House, Jane Addams skondensowała pogląd na slumsy jako miejsce, w którym cały 'organizm społeczny się rozpadł'. Formy organizacji społecznej i zawłaszczania przestrzeni, które kojarzymy z ulicznymi dobrami wspólnymi – w tym spontaniczną zabawę – były uważane za symptomy degeneracji i braku 'energii społecznej'. W rzeczy samej, Addams i inni reformatorzy odnosili się do tych praktyk w celu urasawiania migrantów i czarnych społeczności wywodzących się ze środowisk wiejskich, stereotypizując ich jako 'ludzi prymitywnych' skrępowanych 'żałosnym ogłupieniem'.

(…) Place zabaw promowały czystość, wzmacniały binarne tożsamości płciowe, chroniły kierowców i rowerzystów, utrzymując 'dzikie hordy [sic]' dzieci z dala od ulic oraz pozwalały pielęgnować 'cnoty wojskowe' 'posłuszeństwo' i 'ducha' poświęcenia', przygotowując naród do wojny, 'kształtując psychikę, zdrowie i lojalność nadchodzącego pokolenia'. Ale zasadniczo plac zabaw był 'szkołą obywateli', która w przeciwieństwie do istniejących kultur ulicznych zapewniała produktywność i spokój społeczny, szkoląc dzieci, by stały się 'użyteczne i lojalne'. Po pierwsze, zabawa została pomyślana jako przygotowanie do pracy. The Normal Course in Play – program akademicki PAA dla przyszłych 'liderów placów zabaw' – nie dostrzegał 'żadnej zasadniczej różnicy między zabawą a pracą'. 'Jeśli możesz mi powiedzieć, jak bawi się dziecko”, napisał Luther H. Gulick, 'mogę ci powiedzieć, jak będzie pracowało'. Obiekty zorganizowane jako tayloryzowana 'fabryka zabawy' zapewniały (re)produkcję wydajnej siły roboczej. Monitorujący place powinni 'sprawiać, że swobodna zabawa jest nieświadomie nakierowana na cel', aby 'odwodzić' graczy 'w kierunku pracy'.

(...) Place zabaw i programy rekreacyjne na bardziej ogólnym poziomie były traktowane jako forma ubezpieczenia społecznego, i to nie tylko dla biednych. Henry S. Curtis pisał o nich wprost jako o środkach zbiorowego znieczulenia:

'Robotnik werbuje przywódców dla swojej sprawy i czuje nowe poczucie władzy. Siedzimy na wierzchu przemysłowego wulkanu, który może przynieść niszczycielskie strajki, anarchię lub rewolucje francuskie. Kiedy mieszkańcy Rzymu byli niezadowoleni, zbudowano Circus Maximus i Koloseum. Plac zabaw, który może zapewnić dzieciom bezpieczeństwo, ruch, zdrowie i zabawę, a wieczorem ośrodek dla rodzin, może wiele zrobić dla poprawy warunków i wyciszenia niezadowolenia'.

(...) Monitorujący zabawę byli postrzegani jako 'inżynierowie społeczni' i 'chemicy ludzkich pragnień', którzy 'zapewniają bezpieczne ujście instynktom młodych ludzi'. Za takim podejściem kryło się założenie, że dzieci z niższych klas 'nie umieją się bawić'. Opiekunowie 'przywracali inicjatywę dziecku' i uczyli je 'jak ma sobą rządzić'.

(...) Niektóre praktyki, które zdefiniowały ludowe krajobrazy uliczne - w tym zabawy uliczne - zostały zakazane lub ograniczone, co zwiększyło liczbę zatrzymań, zwłaszcza wśród dzieci. Aż połowa chłopców i dziewcząt postawionych przed sądem na początku XX wieku w Nowym Jorku i Chicago została aresztowana za zakłócanie porządku, a wykroczenia często obejmowały błahe występki, takie jak granie w kości, gra w piłkę nożną, bitwy na śnieżki lub po prostu wałęsanie się w przestrzeni publicznej. Niektórzy reformatorzy i urzędnicy sądowi uznali, że większość przestępców kierowała się jedynie 'normalnym dziecięcym instynktem zabawy'. Obrzędy świąteczne, festyny i codzienne rozrywki, takie jak uliczna muzyka, również podlegały regulacji. Podczas gdy parkowe domy oferowały nadzorowane bale i przyjęcia w salach zalanych elektrycznością, gminy podniosły opłaty licencyjne, aby zmniejszyć liczbę saloonów i sal tanecznych w dzielnicach klasy robotniczej, uchwaliły nowe zarządzenia ograniczające ich działalność i zmniejszającą liczbę klientów, a także egzekwowały zakazy niedzielne, zamykając tym samym tysiące firm.

(...) Wydaje się zatem jasne, że postępująca reforma miała na celu zastąpienie faktycznie istniejących publicznych dóbr wspólnych nową koncepcją i geografią interakcji zbiorowych, opartą na oczyszczonym pojęciu obywatelstwa. Ale jakie były wyniki tych zdwojonych wysiłków w celu moralizowania widzialności? Zdaniem ich zwolenników, nowy rzut publicznych obiektów rekreacyjnych zakończył się pełnym sukcesem. Władze placów zabaw i parków szczyciły się roczną frekwencją prawie 5 500 000 w południowym Chicago w 1906 r. i ponad 3 600 000 w Nowym Jorku w 1907 r. (...) Ale istnieją również dowody na powszechny opór wobec prób nadzorowania czasu wolnego oraz na ciągłe dążenie do ponownego przywłaszczania sobie i ponownego oznaczania nowych przestrzeni publicznych do reprodukcji antagonistycznych tożsamości. Żeby było jasne, nie był to wyraz sprzeciwu klasy robotniczej wobec nowych obiektów i możliwości rekreacji. Była to raczej próba wintegrowania ich w łańcuch kolektywnych przywłaszczeń, który stanowił podstawę dla dobra wspólnego podporządkowanej widzialności. Powstający krajobraz rekreacyjny był przecież odpowiedzią na żądania klasy robotniczej. (...) Nie oznaczało to jednak, że grupy oddolne akceptowały wszystkie aspekty planów reformatorów, a istnieje wiele dowodów na powszechny sprzeciw wobec prób monitorowania spędzania wolnego czasu.

Społeczności klasy robotniczej postrzegały te nowe przestrzenie jako część swojego terytorium i od samego początku opierały się paternalistycznym wysiłkom zmierzającym do 'grodzenia' ich znaczenia i praktyk. Osiedla, które je wypromowały, zareagowały na pierwsze place zabaw z biernością lub odrzuceniem przez dzieci instruktorów zabaw. Na przykład inauguracja placu zabaw Hull-House przy Polk Street była naznaczona 'dziką konsternacją'; prasa obwiniała pochodzenie etniczne dzieci za to, że doszło do czystej dezorganizacji i za brak zaangażowania w zaplanowane dla nich zajęcia. Liderzy zabawy byli czasami zdumieni zdolnością użytkowników do przestawiania i zmiany przeznaczenia sprzętu oraz ich inicjatywami ponownego wyobrażenia sobie przestrzennej interakcji w parkach i na placach zabaw. Częściej jednak musieli nauczyć się radzić sobie z 'wojną partyzancką' prowadzoną przez swoich podopiecznych: dzieci były 'uparte i porywcze', nie godziły się na separację i starały się wszelkimi sposobami podążać własnym, chaotycznym podejściem do gry; czasami nawet opuszczali plac zabaw w wyraźnym proteście przeciwko poszczególnym instruktorom. Obserwatorzy byli zmuszeni zaakceptować istniejące podziały między gangami, powielającymi uliczną rywalizację na placach zabaw, aby zapewnić frekwencję i udział. Czasami prowadziło to do gwałtownych starć, aktów wandalizmu, drobnych kradzieży i nękania. Etniczne i rasowe kliki twierdziły, że parki i place zabaw są ich terenem i, jak powiedział policjant z Chicago, spędzały czas na 'walczeniu i nękaniu siebie nawzajem', odtwarzając w ten sposób rolę ulic jako sceny dla społecznościowych performensów tożsamościowych, czasem obejmujących postawy wykluczające.

(...) Regulacja przestrzeni publicznej poza parkami i placami zabaw również budziła kontrowersje i antagonizmy. Jak ujął to w 1904 roku żydowski dziennikarz z nowojorskiej dzielnicy Lower East Side, reformatorzy i decydenci 'spiskowali jak pozbawić chłopca jego niezbywalnego prawa do zabawy za pomocą nakazów i zakazów'. Zakaz zabaw ulicznych był często usprawiedliwiany jako środek zapobiegający wypadkom. Jednak mieszkańcy społeczności robotniczych postrzegali swoje dzieci raczej jako ofiary niż przyczynę wypadków i próbowali powstrzymać rozprzestrzenianie się pojazdów - najpierw rowerów, a później samochodów - w swoich dzielnicach. Zarówno w Nowym Jorku, jak i Chicago sąsiedzi rozkładali na chodnikach potłuczone szkło, śmieci i inne przeszkody, socjaliści protestowali przeciwko asfaltowaniu ulic, a dzieci rzucały jajkami, warzywami i kamieniami w rowerzystów i kierowców samochodów”.

Á. Sevilla-Buitrago, Against the Commons. A Radical History of Urban Planning, Minneapolis and London 2022.