„Nature accumulates itself not to avoid dissipation but to hasten it. The more quickly material structures can dissipate motion, the longer their form tends to stick around and multiply. Material accumulations and evolution tend not toward conservation but toward dissipation [of energy]. There is thus a kind of anti-telos to our cosmos: to render itself useless. It uses itself to destroy itself; its use is to abolish utility. Eventually, the universe will unweave and reweave itself through entropy and negentropy. The question is how (using what patterns?) and how quickly (at what rate of expenditure)? This is a fundamentally relational, pedetic, and open question. Nature is capable of genuinely radical novelty without a pre-given set of possibilities.
Solar expenditure. The earth helps the sun’s flows to die faster, better, and more thoroughly. The earth is one big gradient reducer between a high concentration of energy (the sun) and a low concentration (space). Nature abhors a gradient and experiments with the fastest way to break that gradient down. The earth and its history are thus experiments in cosmic gradient reduction. The earth is not an isolated ecosystem but is kinetically connected to a vast ‘uranosystem’, within which it creates and invents new, faster, and more diverse ways to spread out. The earth is a kind of ethical agent in the cosmic drama, trying to figure out how to degrade the sun and itself into space most rapidly. Our planet is one big attempt to reciprocate what the cosmos has given it: the gift of death.
Mineralogical expenditure. The mineralogical earth dies so that others may die better and faster together. Mineralogical expenditure responds to solar expenditure by facilitating its transformation and decomposition into the atmosphere, oceans, and life. Just as the sun is trying to reduce the gradient between itself and cold space, so too is the earth. The sun and the earth combine their expenditures to increase their total rate of release into space—toward their cosmic heat dissipation. Atmosphere, ocean, and life are techniques to speed things along.
Atmospheric expenditure. Air and water movements on the earth have less total energy than the sun or the earth themselves. However, what they lack in total joules they make up for in their energetic “intensity,” or expenditure per unit area. Lightning, for example, releases up to 2000 joules per meter and even more per gram. Although the atmosphere has less total energy and mass, it speeds up the process of energy dissipation through the development of dendritic and vortical patterns of motion (dendritic river basin flow paths, vortical hurricanes, tornados, and so on).
Vegetal expenditure. Plants transform solar heat into airborne oceans of water vapor that cool off the planet and are rained back down by thunderstorms, to be degraded again and again in an enormous recycling process of expenditure. The biosphere absorbs solar radiation and increasingly tends toward reducing that energy to the cold background heat of the universe. Dense old-growth forests, for example, are organized such that every little beam of sunlight gets captured on its way down to the forest floor. Each trophic layer then lives by eating and expending the waste of the prior stage of kinetic extraction. Ecological diversity, therefore, results in increased energy gradient reduction.
Animal expenditure. Although its total expenditure is not quite as massive as the total energies expended by vegetal life, animal life is by far the most intensive expender of energy on the earth. Within the broader trend of all life’s optimization of metabolic expenditure, animals occupy the upper reaches of the allometric scale. Even for animal life itself, we can see a clear and dramatic evolutionary tendency not just toward larger animals but toward animals with higher rates of metabolic respiration and thus kinetic expenditure. Animals live on the energetic coattails of vegetal life—which are themselves riding the flows of solar and geokinetic waves. Plants transform only about 1% of the energy they consume into biomass that can be eaten by herbivores, which can be, in turn, eaten by carnivores. At each trophic level, 80–90% of the energy consumed by animals is dissipated as heat. Animals thus continue the biospheric trend toward increasing not only metabolic intensity but also metabolic waste per area.
Material evolution tends toward optimal kinetic expenditure at every level, from galaxies to microbes. However, the historical tendency of the cosmos to optimize flow patterns toward dissipation is not always successful. Nature experiments, produces waves of extinction, and then begins again. The activity of certain human groups, in particular, has increased specific mobilities at the cost of decreasing planetary movement more generally. Burning fossil fuels temporarily increases one kind of expenditure, but destroys the biosphere and also replaces human labor with machine labor, which has slowed down planetary kinetic expenditure as a whole. Material evolution tends to select for optimal gradient reduction and has feedback loops that tend to hasten the destruction of processes that do not optimize expenditure. This is what we face today. If humans have any hope of surviving, we need to understand what is happening on a deep historical and kinetic level and find a different place for ourselves in it.
Human animals are not at the top of a cosmic hierarchy, but at the bottom of a river delta. We are not unique in our ability to help or hinder the optimal expenditure of matter in motion, but we are distinct in our capacity, at the current historical juncture, to correct an error in our own practical relation to the earth and cosmos. Instead of struggling against death, expenditure, and the motion of the cosmos, we can embrace it and learn to share generously and reciprocally with the rest of nature. However small our contribution may seem on the grand scale, humans, at this point, can either increase or decrease the metabolic dissipation of motion in the cosmos. We can hasten our extinction by trying to preserve ourselves, or we can survive by dying well, along with the rest of matter on its journey into the cool (psychros). I call this change in behavior ‘Kinocene expenditure’.
Kinocene extinction. Humans currently make up .01% of global biomass, and yet since the rise of civilization, certain groups of humans have been responsible for destroying a full half of planetary biomass. The vast majority of this destroyed biomass has been plants and trees, which make up 80% of all biomass on the earth. The primary historical reasons for this have been deforestation and agriculture. Crops only comprise 2% of plant biomass, but are responsible for an enormous loss of biodiversity and biomass. Various human groups throughout history have been responsible for the loss of 85% of wild land animal biomass, 80% of marine mammal biomass, 14% of fish biomass, and the decline of 41% of all insect species. Wild plants, and especially mammals, have been killed off in huge numbers to be replaced by a few abundant crops and domesticated animals such as cows and pigs. But all the earth’s livestock still only comes to a tiny 0.1 gigaton of carbon, living at the expense of the much larger mass of plants, insects, reptiles, birds, wild land, and marine mammals that it has displaced.
A brief history of ecocide. Ecocide is the destruction and reduction of energetic dissipation on the earth. It is also a kinocide because it produces a generalized slowing down of planetary dissipation. Each trophic level (mineral, atmospheric, vegetal, animal) is part of an energetic pyramid, with higher total energies below (mineral) and faster rates of expenditure on top (animal). Certain groups of humans have now directly and indirectly affected the kinetic patterns of the earth at every trophic level.
At the end of the last ice age and the beginning of the Holocene, the earth exploded with new flora and fauna. Just from 16,000 BCE to 3,000 BCE, tropical forests tripled and cool-temperature forests expanded thirtyfold.5 Total phytomass during this time was, in all likelihood, more than 1,000 gigatons of carbon—well over twice today’s levels. From the rise of ancient civilizations and states (c. 3500 BCE ) to the beginning of the nineteenth century, 20% of global phytomass had been destroyed (taking it down to 750 gigatons). And then, in just the last two centuries alone, more than 30% of all remaining phytomass was destroyed due to the rise of industry, capitalism, colonization, deforestation, desertification, and species extinction (taking it down to 500–550 gigatons).
Since phytomass (the biomass of plants) accounts for 80% of total biomass, it also accounts for 80% of the total energetic value of planetary biomass. One gigaton of carbon, for example, is 1 × 1021 joules of energy. We can, therefore, see a clear and dramatic net decline in planetary expenditure directly related to the decline just in stored phytomass alone— which, as we have seen, is only around 1% of plant energy expenditure.
The history of ecocide is long and has already been the subject of numerous books. This body of work, including two of my own books on migration and borders, shows clearly, in my view, that the history of biomass destruction and increasing energy consumption in human history is unquestionably dependent on social inequality and forced migration. This is especially true with the advent of the capitalist-driven fossil fuel extraction, deforestation, colonization, slavery, and energy wars that began in earnest in the 19th and 20th centuries.
Every major social formation in Near Eastern and Western history expanded its scope and speed of circulation through the kinetic expulsion of human and nonhuman migrant populations. As far back as the Neolithic, some humans were expanding agriculture by expelling nomads, wild plants, and animals into forced migration—ultimately deforesting and depleting the Fertile Crescent. In the ancient world, the Sumerian, Egyptian, Greek, and Roman empires built themselves on the backs of ‘barbarian’ slaves who were forced into migration from other areas in order to mine fuels, fight resource wars, and build the infrastructure of empire. The early modern legal and penal system emerged on the backs of feudal serfs and the criminalization of vagabonds. Finally, the capitalist economic system expanded private property through the forced expulsion of peasants around the world (the English, the Irish, enslaved Africans, American Indians, and others) from their land and into waged or unpaid labor. Wild ‘wasted’ lands were clear-cut, and biodiversity devastated in favor of grassy ‘sheep walks’. Social expansion was always a social and ecological expulsion of migrants, both human and nonhuman.
Today the fossil-fuel-using classes and their scientists talk about our epoch as one of ‘human’ geological agency—as if all humans played an equal role in the disaster. In fact, in every major age of Western history, it has been a proportionally small group of powerful consumers that forced the rest of the planet to destroy the biosphere and one another through enslavement, migration, and genocide.
The data on this is clear: the history of phytomass destruction is directly correlated to the history of energy consumption by the fossil-fuel-using classes, the rise of capitalism, and colonialism. The sharp rise in human energy expenditure is inversely related to the sharp decline in biomass. The decline in the capacity for planetary kinetic expenditure is connected to the rise in human energy use, which required ecological destruction
One incredible consequence of the massive terraforming project of capitalist globalization is that it has resulted in one of the most mobile geological strata of all time.
A new minerality. Many human groups have thrown a wide range of different minerals into circulation in the form of vehicles (cars, trains, planes, boats), living bodies (humans, animals, plants), and space debris (rocket parts, satellites) across the surface, the sky, and space. Capitalists have dug minerals out of the earth, turned them into technologies, and moved them all over the world in a massive metastable geological stratum. Bones, especially those of farm animals, now compose an entire fossil mineral record. There is also a sedimentary layer of plastic and petroleum products buried below our feet and coursing through our bodies. There are more than 500,000 pieces of debris, traveling at speeds of up to 17,500 mph, orbiting the earth. This is a new, highly mobile mineral stratum. Additionally, as ice sheets melt from global warming, they take the weight off the land and trigger earthquakes. Seismic activity is increasing in Greenland and Alaska as a result. As seawater rises, the new weight bends the earth’s crust and can increase volcanic activity, submarine landslides, and tsunamis. Climate change is affecting the geological strata of the mineral earth.
A new atmosphere. The new atmosphere has layers of radio waves, airplanes (along with flying human bodies), various balloons, carbon dioxide concentrations, and ozone holes. Weather patterns are becoming more irregular, and some scientists now worry that climate change will lead to ‘cloud extinctions’, fundamentally altering the atmospheric strata. We could soon live in a world without stratocumulus clouds. For every degree Fahrenheit warmer that the planet gets, the number of lightning strikes increases by 7 percent. Increasing global temperatures also mean that the water cycle is moving faster, which means rising evaporation, heat waves, droughts, fires, and cyclones that try to dissipate that heat. As the atmosphere and oceans increasingly store our expended carbon, they also try to help dissipate that energy through massive storm systems and fires. But because they are trying to expend too much too quickly, they initiate feedback loops that decrease their long-term efficiency. Fires can be healthy for forests, but only when they are not too large or intense. Fires stimulate new growth in forests, which store more carbon. However, if the fires are too frequent or widespread, they will increase global temperatures faster than those temperatures can be reduced by new forests.
A new phytosphere. Climate change is not only destroying plant life; it is forcing it into migration. Plants are the first economic migrants. They, like the industrial proletariat, were seen by early English capitalists as unproductive, idle, squanderers of energy. The primitive accumulation or forced expulsion of peasants and indigenous people from their land went hand in hand with the forced expulsion of biodiverse plants and animals. The rise of mass industrial agriculture was both an ecological and a human genocide at the same time. The invention of the capitalist plantation was an enslavement of the ecosystem and of black and brown human beings at the same time. The philosophical belief in the inferiority of ‘matter’ is related to the treatment of the earth as passive, unproductive, and wasteful. This, in turn, is connected to the treatment of black people as coal and brown people as dirt. For the English, colonization was not just a project of accumulation—it was a plan for the natural development of the productive forces of the earth that indigenous people, without good plantations to make use of them, were ‘squandering’. Plants, like numerous indigenous people, migrants, and refugees, are now in forced migration. Capitalists ship plants around the world as food and fuel. They even burn their dead bodies as fossil fuel. A new phytosphere of ‘power-plants’ and ‘plant-ations’ is replacing the kinetic structure of vegetal life with smokestacks that release carbon but do not absorb it again. Increasing carbon dioxide is also resulting in less nutritious food. An entire stratum of vegetal life is now changing its nutrient composition, making it less and less able to support higher trophic levels.
A new animality. Contemporary animality has suffered a similar fate. Various human groups have destroyed more than 80% of wild land and sea mammal biomass, leaving only the most ‘productive’ domesticated animals, locked into the factory farm: the Plantationocene. Wild animals, like plants, are being forced to migrate north to avoid rising temperatures and tides—or die. The bodily morphologies and organs of animals that are meant to increase kinetic expenditure are now being bred and sculpted into ‘productive’ meat machines. As the elasticity of the human animal expands across the globe, the elasticity of wild animals is contracting into extinction.
Beyond anthropocentric energetics. Here is the problem: all the ‘increased’ planetary mobility of this new geology is only an increase relative to human history and scale. Relative to human history and human energy use, there is certainly a dramatic increase in planetary and even energetic mobility. But humans are not the only mobile users of energy. They make up only .01% of the biosphere, .0000000000082% of the earth, and an unfathomably small percentage of the cosmos.
From the broader and more inclusive perspective of cosmic and terrestrial expenditure, human energy use/ecocide is causing a net reduction in motion and energy expenditure on the earth as a whole. The current global consumption of energy by some humans more than others, including the relatively minor increases in mineral, atmospheric, vegetal, and animal motion caused by climate change, is incredibly tiny compared to total planetary expenditure, which dwarfs human energy use by several orders of magnitude.
This does not mean, however, that the consequences of ecocide have been negligible. Ecological energetics, ecological systems theory, energy accounting, embodied energy theory, and thermodynamics have done extremely important work to help put together the big picture of planetary energy use. Unfortunately, when it comes to thinking about human energy expenditure, energy scientists have entirely misinterpreted the ethical and philosophical consequences of their data. For example, physicists have interpreted the history of increasing energy consumption by certain groups of humans to mean that human animals are smart and energetically more ‘efficient’ than nature. They treat human beings as evolutionarily, socially, cognitively, and technologically more advanced than other animals because of the sheer quantity of energy they expend. This is a terrible mistake.
Fossil fuel capitalism is understood by some to be the highest form of human social organization because it allows for the largest possible consumption of energy. Many physicists and economists even describe capitalist economics as following directly from the laws of thermodynamics. Political liberalism is understood to be the highest form of political government because it maximizes the free energetic movement of all people toward increasing collective efficiency, productivity, consumption, and social-technological progress. What energy theorists fail to mention is that, at the same time, liberal governments have committed some of the most egregious human and ecological atrocities—and in just the past thirty years! Air pollution alone, coming disproportionately from liberal capitalist countries, is the cause of seven million deaths every year now and rising, largely killing people in developing countries. Is this the “success” to be reaped from liberal capitalist energy expenditure?
The historical tendency of nature to dissipate motion and energy is valid not for each aspect of nature in isolation, but only together, as entwined regions of an indeterminately changing and open whole. Humans are the cosmos continued by other experimental means to increase the expenditure of the planet and the cosmos, but not alone. There is thus absolutely no reason, other than pure anthropocentrism, for chaos and complexity theorists to treat humans as ‘successful’ expenders of energy independent of their net effect on the planet and cosmos. Energy theorists have understood the situation completely upside down.
Biologists, on the other hand, understand well that each time an organism consumes energy, it expends an average 90% of that energy as waste. Each trophic level lives on the one below and expends nine-tenths of what it consumes each time, retaining only around 10% for what consumes it next. What organisms store as biomass is only a tiny fraction of a fraction of what life expends. Life tends to expend energy because the material cosmos does so more broadly. Nature loves to waste and to share its waste as much as possible. This is something our bodies ‘know’ how to do. However, we tend not to consider it a real form of knowledge.
Unfortunately, most physicists and energy scholars are mostly interested in counting the tiny bit of energy or motion that is conserved and stored. Thus, ancient trees, at only 1% efficiency, are seen as grossly inefficient. Humans, at 16–20%, are understood to be better, and fossil fuels, at 30%, are considered ultra-efficient. Western culture and science have valorized efficiency, accumulation, and productivity under the assumption that nature and matter must be inefficient and stupid—thus requiring development and plantations to reach their true energetic potential. Kinetic expenditure is seen as an expression of the inferiority of the cosmos and evidence of the extraordinary superiority of human energy accumulation. We alone, with reason as our guide, can become efficient users of what nature so rapidly wastes. This is completely backward.
Notions of energy efficiency and environmental conservation are symptomatic of this same flawed framework, and we should alter them accordingly. Humans alone, in this model, are thought to be the unique consumers and conservers of nature. This is the prevailing definition of the Anthropocene, even though history and ecological energetics clearly show that numerous earth processes were destructive and restorative millions of years before humans.
Certain human beings have also learned how to unlock relatively large amounts of energy from fossils, causing vast ecocide. Planet-wide ecocide is the result not of too much planetary expenditure but of precisely the opposite: not enough! By maximizing total energy use for humans, the fossil-fuel-using classes on the earth have damaged the planet’s capacity for longer-term optimal kinetic expenditure. Their anthropocentrism has blinded them to the bigger picture of planetary expenditure. The effect is that they have ended up reducing the total net entropy of the planet, by destroying half the biomass on the earth, and, at the same time, have reduced the optimal rate of kinetic expenditure. As the earth’s temperature heats up, it disrupts the kinetic patterns, such as water and carbon cycles, that are much more rapid systems of expenditure than anything humans could ever dream of. What is to be done?
Kinocene expenditure. Expenditure is a defining feature of the cosmos as we know it. Kinetic expenditure is the tendency of matter in motion to spread out from higher concentrations to lower ones. It is a movement of death that occasionally makes life so that life may know death as well. The Kinocene extinction, as I described it above, is not the same as death. Extinction is the death of death. It is the loss of life’s ability to die. In this final section, I would like to argue that what is needed more than ever today is an ethics of expenditure.
The ethics of death. The ethical valorization of life above death has wholly misunderstood the much larger cosmic situation in which our life occurs. Life is a kinetic byproduct of non-living matter’s movement toward increasing expenditure. The material meaning of life is to help improve the expenditure of the universe. The tendency of life is thus to die well together with others. An ethics of life, however, will not help us respond ethically to most of the earth and the universe—which are not alive. Furthermore, since we lack complete knowledge and control of even just our unconstructible planet, it is foolhardy to assume that we know or could know how to manage it, let alone the universe, properly, for the sake of life. And in fact, in the case of most of Western civilization, it has already been demonstrated that we do not know how to do that.
Death is different. Our bodies materially know how to expend energy and to die by wasting most of the energy they consume. Instead of trying to manage the world, they give themselves slowly and generously over to death. That is, they give themselves over to the rest of the world to consume and expend as best it can, without a pre-given plan for how to increase its rate of expenditure. In other words, the path toward increasing expenditure cannot be constructed in advance of our dying and living together as we go.
The ethics of kinetic expenditure is a complete inversion of the ethics of life. However, it is not a simple inversion. The inversion changes the relationship from one of increasing accumulation and instrumentalization to one of loss and generosity. Death is not an unfortunate part of life; instead, life is a part of death that reproduces itself—not in order to live but in order to die and help others die.
I do not mean to suggest with this ethical theory that the cosmos should die and that humans and other beings should help it. That would be a naturalistic fallacy. There is no such thing as an absolute should, anywhere in nature. The kinetic ethics of expenditure has a strictly hypothetical structure: if you want to survive and thrive in this particular universe as it has tended so far, then the best chance is to go with the flow of increasing your collective rate of expenditure.
Even this does not guarantee anything. Nothing controls nature, not even nature, which is continually experimenting, just like a bolt of lightning. A meteor can strike, or numerous organisms can cause mass extinctions. And perhaps some fossil fuel CEOs would rather live their individual lives in luxury at the expense of the long-term survival of the human species. But if the rest of us want to survive so our kind can expend itself with others into the future, then we have to quit our addiction to fossil fuels and abolish capitalism.
If we want to live and persist on the earth as one of its animals, then we have to give our lives generously back to the earth and help it hasten its dissipation. By undermining the efficiency of terrestrial expenditure (by biomass destruction, etc.), the fossil-fuel-using classes are not allowing the earth to die, nor to live so that it can die. The fossil-fuel-using classes are destroying the conditions of everyone’s expenditure. They are accumulating energy to use in the name of life. The paradox is that the instrumentalization and preservation of life are now resulting in extinction.
The problem is not that too much of the biosphere is dying, but that not enough of it is dying in the form of energy dissipation. Life is capable of vastly more expenditure if it is allowed to live out its death and help the rest of the earth to do the same.
Again, this ethical inversion of life and death is not whimsy or polemic. Placing death first changes our orientation, toward both life and death, entirely. Life and death take on wholly new meanings. Life is no longer about accumulation and preservation, but expenditure, and death is no longer an end state, but the process of expenditure itself.
We can either become what we are (expending animals), or we can act as if our purpose is to conserve, accumulate, and instrumentalize life. The latter tends to produce extinction, the former to extend life. The paradox is striking and deeply counterintuitive from within the Western tradition. To live, we must give ourselves over to death, expenditure, and loss, trusting others to give back. The valorization of life (biopolitics) produces its opposite: extinction and death. Pascal could not have been more wrong in saying that “our nature consists in movement. Absolute stillness is death’. He should have said that ‘our movement lies in nature; we are its death.’
If 6 trillion trees were still alive on this planet today, the earth would be expending twice as much energy as it is currently. The fossil-fuel-using classes are selfishly holding back the earth from its collective dissipation—its generous waste back to the cosmos. Whether we like it or not, we are directly participating in a larger cosmic drama. The cost of ignoring it and trying to hoard our own life will quite likely be our extinction. Perhaps the next round of post-extinction species will go with the flow instead of swimming against it, as certain human groups have—insisting that fighting against the current of nature is ‘knowledge’ and ‘progress’.
The gift that the Western fossil classes can give back is to surrender their arrogant belief that they know more about nature than it does. They can sacrifice homo economicus. They can generously give back their death, without purpose, without expectation of an instrumental return on their investment.
The question is not whether total human energy use is increasing or decreasing, but rather whether the rate of terrestrial and cosmic expenditure is doing so. Mere quantitative increases in human energy, above a certain level, are the cause of the current decline in the rate of expenditure. The destruction begins first for nonhuman life, then spreads to populations affected by extraction, and, eventually, affects the biosphere as a whole. Higher energy consumption by the fossil-fuel-using classes does not increase the global rate of expenditure but lowers it, because the energy used is not reused, composted, or further degraded. Instead, the expended carbon is stored in the atmosphere and oceans, from where it is released by storms and fires that further destroy the earth’s ability to efficiently increase the rate of expenditure.
Against conservation. This is why the idea of conservation in all its forms (ecological, economic, epistemological, etc.) is ‘upside-down reasoning’, as Lucretius says. The key is to increase the rates and patterns of kinetic expenditure in such a way that the patterns sustain themselves, so that they can keep on experimenting and expending, like an ancient forest. In other words, nuclear annihilation, fossil fuel capitalism, and any process that destroys efficient kinetic patterns are ultimately self-destructive. They are bursts of expenditure that cause a net reduction in planetary kinetic experimentation, diversity, and dissipation.
This is a counterintuitive and challenging notion: the survival of the biosphere and of human animals is not the primary meaning of their material, kinetic, and historical existence. The continued survival of life, this tiny portion of nature, is an aftereffect of cosmic and planetary expenditure. Life survives, strives, and reproduces, not directly for itself or its own utility, growth, expansion, and progressive evolution, but for the sake of something else entirely: the expenditure and death of the cosmos. The emergence and evolution of life with all its kinetic morphologies is not directly for the sake of development. Life is a gift given to the organism to intensify the expenditure of the cosmos and itself. By dying well, it gets to live well.
Conservation and accumulation are not the aim of life but are, rather, the consequences of death and expenditure. We preserve only to expend the more. This inversion is not a ‘new instrumentalism’ that merely uses life ‘for’ expenditure. Expenditure itself has no purpose or utility precisely because it is not a reinvestment with a necessary guarantee or with any equality of exchange. Death may give back the aftereffect of life, or it may not, depending on the greater relational experiment. One organism’s gift of death does not decide what will receive the gift of life in return. This is a significant reversal that flips Western thinking on its head.
The gift of death thus has a dual meaning: life gives itself over to the cosmos in death, but death (non-living matter) gives itself, as a gift of life in cosmic reciprocity. Reciprocity is never an equal exchange, because the cosmos tends to move toward increasing rates and diverse forms of expenditure: toward death. There is no symmetrical balance. At the end of the universe, there is not necessarily homogeneous heat death, because matter is fundamentally in pedetic motion.
The cosmos, by giving itself the gift of death, also gives itself the gift of life by possibly contracting back on itself, reversing entropy, and producing a big crunch and another big bang. But since each life and death of the cosmos is related to its prior expansions and contractions through the initial and final states of quantum indeterminacy, the relation remains asymmetrical and indeterminate. The cosmos is relational but not determined, proportional, or symmetrical. The life and death of a cosmos thus mirror the life and death of all cosmoi in ongoing cycles of creation and destruction.
The logic of conservation, as a primary goal of ecological ethics, urges us to live a life of austerity, simplicity, and personal virtue. It rejects our urge to destroy, to waste, and to expend without utility or purpose. If humans want to survive, conservationists say, we must ration our resources, tighten our belts, renounce our desires for senseless expenditure, and further develop our higher rational and moral selves. Deep ecologists and Earth First!ers even renounce human beings themselves, as a virus upon the earth. They say that we must depopulate so that the intrinsically valuable and naturally conservative biosphere may thrive for its own sake.
Thinking about ethics in terms of expenditure, however, is not a merely formal change in interpretation that leads us to the same practical activity of conservation. The logical conclusions of conservation ethics—such as population management, the preservation of wildlife at the expense of Third-World lives, the ‘voluntary human extinction project’ of human sterilization, and the reduction of human activity to mere survival—do not follow from the ethics of expenditure. The Kinocene ethics of expenditure is quite different from the conservationist logic. The logic of conservation is a logic of renunciation, asceticism, and negation.
Moderate and radical environmentalists alike, even when they rail against anthropocentrism, remain fundamentally human-centered and rationalistic in a sense. They project onto all life the ideal of conservation, self-preservation, and biological survival because humans are alive and seem to culturally value conservation. However, conservation and preservation are simply not what nature does, 90% of the time. What we call ‘conservation’ is an indirect byproduct of expenditure.
Life is one of the most profligate expenders and consumers of energy per mass that we know of—at a rate per area that is many times greater than that of the sun itself! Trees, for example, show us precisely what they think of the idea of conservation, consuming yottajoules of energy just to excrete 99% of it out again. Trees ‘conserve’ 1%—just enough to preserve themselves so that they can keep wasting. Naturalism is not consistent with conservation.
Capitalism and anthropocentrism are destroying the planet, and we ought to stop them if we want to survive. However, the logic of conservation follows the same instrumental logic as capitalist bio- and anthropocentrism, only directed toward other ends. The results of deep ecological, NeoMalthusian anti-humanism have been and will be devastating for women and people of color around the world.
Instead of doing what we think trees do (conservation), we should (if we want to survive) be doing what they and our own bodies are truly doing. Trees are all wasting themselves into the world in acts of generosity, only taking what is given back to them, in reciprocity, to squander it again. It is hard to let go of the drive to manage and construct nature toward what we imagine is a better goal, or what we believe is consistent with the benevolence of Gaia. However, that is what the ethics of kinetic expenditure asks of us.
In Greek mythology, Python, the dying serpent, was the voice of Gaia. The critical idea here is that the truth of the earth is spoken and known through the act of dissipation (the rotting serpent Python). Like the priestesses of Delphi, we have to listen to the earth and follow its lead if we want to survive.
Reciprocity. Reciprocity in this context means giving as much as we can in expenditure and taking back what nature gives in return. Conservation is the tiny aftereffect of this more primary kinetic process, which saves just enough to keep on expending. This means that reciprocity is fundamentally collective, or held in common. It means that a kinetic ethics for the Kinocene is about dying or expending well together. It means that everything on the earth should waste or throw into circulation as much as it can, but not so much that it undermines the larger capacity of the earth and others to do the same. Everything on the earth, living and non-living, helps the rest of us to dissipate well together. That is the generosity of death, which gives the gift of life.
The problem is not that fossil capitalism wastes too much, but that it does not waste enough, and that it does not take enough from the earth. Pumping carbon into the atmosphere and destroying the earth’s biomass destroys the conditions of increased intensity of expenditure, and it does not take the gifts of carbon offered back in return. Fossil fuel consumers are expending carbon into the atmosphere, and into the oceans, in enormous quantities: 2 × 1023 joules total over the past twenty-five years into the sea alone. This is the energetic equivalent of three atomic bomb explosions every second for twenty-five years. This prevents the earth both from expending and from receiving. It disrupts the reciprocity of the carbon cycle, whose ultimate aim is to release energy back to the cosmos.
Reciprocity means giving to others so that they can again give to yet others—not destroying the conditions of giving. Reciprocity means taking what nature gives, not refusing it, or destroying the conditions of the giving. It is a cruel irony that the very stuff of life, carbon, has now become the great herald of extinction: the death of death.
Against capitalism. Capitalist economics is premised, in direct contrast to this kinetic reciprocity, on the fundamentally false notion of equality of exchange: equivalence. Note that in nature, there is no such thing. Nature is neither identical to itself at any point nor identical between points of itself, if for no other reason than because of spatiotemporal difference. Matter always flows asymmetrically, entropically, and in metastable patterns of increasing disequilibrium. Equivalence and equilibrium are, physically speaking, violations of the historical tendency of the universe, which is to dissipate and spread out kinetically.
By acting as if equivalence, equilibrium, identity, and exchange were real aspects of nature, economics and capitalist economics, in particular, have significantly damaged the earth’s capacity to increase its rate of expenditure. When one acts as if nature moves in one way, when in fact it moves in another, massive disruptions in those motions occur. Capitalist constructivists have acted as if they could invent or construct a set of rules on top of nature and live in their own reality. They are like someone swimming upstream who insists that that’s the easiest, most natural way.
Classical, neoclassical, and orthodox economic theory also act as if economic exchange were a reversible process, when, physically speaking, it is not. The philosophical assumption of economics since David Hume has been that scarcity is the basis and starting point of economics, when in fact, as we have shown, nothing of the sort exists in nature. The ideas of equivalence, equilibrium, reversibility, and scarcity are false—meaning they have not been physically found in nature so far.
Classical and neoclassical economics also believe that production and consumption are circular. They think that what humans produce is what they consume, exactly, without expenditure, externality, waste, or degradation. This is, again, thermodynamically impossible. Movement always tends toward increasing dissipation. As Harold Morowitz says, ‘Energy flows; matter cycles’. As matter cycles, energy flows through it. What is consumed is never identical to what is produced. Therefore, there can be no equality of exchange, physically speaking.
By acting as if a commodity were strictly identical to its exchange value (how much money someone exchanges for it), capitalist economics has failed to consider the environmental impacts of deforestation, pollution, and climate change. It has also ignored the human implications of social devalorization (in such forms as racism, sexism, and classism) as integral and constitutive aspects of the economic process. These aspects have no value in capitalist economics.
As Marx rightly says, capitalists act as if the product were abstracted or independent from the process that produced it. The monetary value of an old-growth tree is reducible to 1% of its energy, which is usable for humans as biomass or ‘lumber’. The rest of the 99% of its expenditure is ‘wasted’, without any value. If we assigned even a modest monetary value to the tree’s energy expenditure, or to women’s domestic labor, or to migration and human displacement (for example), profit would be impossible. This does not mean that we should try to assign monetary values to natural processes! It means that the whole idea of capitalist economics and ‘value’ is utterly absurd. Value necessarily requires the constitutive exclusion of the material-kinetic conditions that support its abstract exchange process.
Because it privileges life, accumulation, conservation, and utility, capitalism excludes and destroys everything that it associates with death, expenditure, reciprocity, and non-useful waste. Hence the apparent and logical necessity of ecocide, indigenous genocide, slavery, patriarchy, forced migration, and biopolitics.
Compost ethics. Composting works by a different ethos. It is the expenditure of expenditure. In this sense, it is the gift of death: the opposite of capitalist utility and accumulation. Composting shares used and wasted matter with mineral, atmospheric, vegetal, fungi, and animal others, to be used and expended again and again. Each compost cycle further degrades and dissipates energy as it increases the capacity of the earth for further degradation.
For example, the composting of garden and food scraps allows for the creation of new fungi and bacteria. Once they break the compost down, it is returned to the soil to increase the symbiotic relationships among fungi, bacteria, and plants in the ground. Humans then eat a portion of the compost that becomes food. They burn most of it into the air as heat when they move, and their solid waste can return to the earth to be broken down again by bacteria.
The problem is that when we bury our ‘trash’ in landfills, it actually slows down or even arrests the composting process. The invention of nonbiodegradable petroleum products is the modern expression of our fear of death and our quest for immortality. We will not even let our waste die. Landfills deny the gift of death and, thus, the gift of life. They prevent expenditure by preventing the expenditure of expenditure.
Compost is not about conservation; it is about waste, shared among a wide community of consumers who thoroughly and efficiently, and faster, break down and expend the energy of the waste back to the cosmos, as heat loss into space. Recycling and reusing is not conservation; it is a way to extract and expend and share matter with the earth more generously, so that we can all die and dissipate well together.
Carbon sequestration is also composting. The oceans, atmosphere, plants, and animals all sequester and compost carbon. Biological sequestration may even be responsible for regulating the earth’s climate over billions of years, as the sun has continued to get larger and hotter. The problem is that the fossil-fuel-using classes are destroying our compost piles by overfilling them. Every backyard composter knows that active compost produces heat, but dropping an atomic bomb into your compost would produce so much heat that it would destroy the entire metastable process of kinetic degradation. This is what we are currently doing.
As the ocean stores more heat, it begins to swell by thermal expansion, causing sea-level rise, increasing erosion, and increased nitrogen and thus further increasing temperature in a terrible feedback loop. Eventually, as in every historical greenhouse age, the cycle will run its course and reach a new metastable state. But if we want to live through the process, we need to start composting much more, much faster. This effectively means that we need to facilitate an increased rate of expenditure for existing waste, not conserve it.
Diversity. Social and ecological diversity both increase the rate of kinetic expenditure. Old climax-stage forests are the largest dissipative systems on the planet because they are the most diverse. In old, diverse forest and jungle ecosystems, each organism lives from the waste products of others. The more ways of living there are, the more ways there are to consume and expend different energy sources: thus the very rapid intensity of expenditure. No single organism can use all energy sources, so nature requires an army of specialized levels, relations, and singular techniques in order to capture and fully degrade and dissipate 99% of all incoming solar energy.
However, high rates of energy expenditure, as in climax ecosystems, should not be confused with ‘high’ total energy consumption, as with fossil fuels. Fossil fuel use, for example, does not necessarily require or create social or cultural diversity. Choosing between different kinds of commodities is not the same as social or ecological diversity. Where fossil fuel energy expenditure is the largest in quantity, we see some of the highest gender, race, and class disparities in wealth and education. Humans are natural, and thus human diversity is part of ecological diversity. Technologies created by humans are also natural and, therefore, also part of environmental diversity. Human plasticity is at the same time social, technological, and ecological. The more kinds of people and technologies there are, living in the more diverse ways, the more thoroughly we will be able to degrade and expend planetary energy. However, this is true only as long as some of these ways do not reduce the capacity of others (living and non-living) for diverse dissipation.
Human diversity is also like a dendritic lightning strike that tries out living in different ways, in different places, with different techniques, cultures, and technologies. The more forms of thinking, doing, and being there are, the more varied the methods of energetic expenditure. Just as there is no one organism or way to extract energy in an ecosystem, there is no one human social ecology either.
If humans want to survive, they need to increase the rate of long-term planetary expenditure. To do that, they will need a plurality of techniques that respond to the singularities of their geography. In other words, humans need to multiply their values, habits, technologies, and cultures with and as part of ecological diversity more broadly.
Global urbanization, extractive capitalism, and climate change are all forcing people to migrate from diverse geographies and ways of life into cities with common economic, legal, and political forms. A new ethics for Kinocene expenditure must also be one that supports the free movement of people and their right to stay home and resist extractive capitalism. Decreasing biodiversity and rising global temperatures due to extraction and plantation agriculture also increase political conflict, social instability, and forced migration.
Colonialism has eradicated and continues to eradicate diverse indigenous peoples, who also tend to live in some of the most historically diverse and dissipative ecosystems on the earth. Ecocide is thus fully entangled with the genocide of indigenous peoples who rely on and identify themselves with their land. The killing off of the buffalo in North America, for example, affected the entire ecosystem and the indigenous people on every level. Fossil-fuel-based plantation agriculture also reduces the net expenditure of the earth. The homogenization of seeds by Monsanto and industrial farming not only limits the diversity of farming conditions but also creates mono-crop plantations that are vulnerable to disease and climate change.
Rural and indigenous women are particularly vulnerable to ecological destruction because they depend on forests and common lands for food, fodder, water, and building materials. For many women, destroying their forests is equivalent to killing them and their families. When crops fail, it is women and girls who are disproportionally affected by famine.
In addition, the institutions and habits of patriarchy, by restricting what everyone, but especially women, is allowed to do with their bodies and lives, homogenize a range of gendered and sexual diversity and ways of expending energy.
Art, culture, and sexuality are also techniques that expend energy. When we restrict freedom and experimentation in those realms, we end up with, again, fewer ways for humans to waste their metabolic energy. Nature is queer and loves to multiply sexes, genders, and sexualities to see if new ways of life might increase the rate of expenditure. If we want to survive, we need to find new and diverse paths to enjoy the expenditure of our energy—as long as these ways do not destroy the conditions for further experimentation and expenditure for others.
The subsistence farming, hunting, and gathering that takes place in many countries looks like poverty to capitalists because it has little or no monetary value on the world market. However, by using, expending, and composting on traditional lands, indigenous people support higher rates of ecological and planetary expenditure.
If we want to find new sources of compostable energy, we need to support as many different ways of living as we can that do not destroy the possibility of this ‘kinetic pluralism’ itself. The reduction of ecological diversity also destroys human ways of living, speaking, and knowing. Fossil fuel migrants are forced out of their homes to make way for plantation agriculture and energy extraction and, at the same time, are forced into the fossil fuel economies of Western receiving countries. There is thus a double destruction of human and ecological diversity, and a double decrease in planetary expenditure, as sustainable human/natural ecologies and the people who live in them are forced to migrate and reproduce fossil fuel societies.
By allowing more of the world’s population to eat, and not starve, supporting as many diverse ways of living as possible would mean an increase in the planetary rate of expenditure, since human metabolism is incredibly efficient relative to its mass. Poverty, capitalism, and colonialism are thus antithetical to human diversity and human expenditure, since they keep people from dissipating a surplus of energy. The real primary problem is not human population levels, as some environmentalists claim, but fossil fuel capitalism and the patriarchal control over women’s reproduction.
Social domination, from a kinetic and thermodynamic perspective, is a reduction of the human ability to experiment freely with new and different ways of expenditure. There is nothing in nature (no great chain of being) that justifies the social domination of others. In nature there is only the tendency to allow increasing experiments in motion and expenditure that do not undermine further experiments toward increasing expenditure.
Metabolic communism. The ethics of expenditure in the Kinocene also entails a new relationship with the ‘commons’. Historically, humans have understood the commons to be the common pool of resources to be managed collectively. Under capitalism, these resources were directly appropriated through primitive accumulation (by theft, murder, colonialism, extraction, and privatization). Although quite different, both of these approaches to the commons have understood the commons to be a ‘pool of resources’ for human use (whether managed, conserved, or devastated).
The kinetic theory of the earth requires a much deeper and broader approach to the commons. If we want to survive, we need a materialist commons, where we treat each main pattern of the earth’s motion as a commons for the others. Together, all the earth’s material processes are sympoietic with one another and thus ‘manage’ one another and themselves as commons for others. We need a reciprocal commons, in which each body becomes the commons of others, to be directed together toward increasing expenditure. Thus, instead of ‘the commons’, we should be thinking about the kinetic process of ‘commoning’ as the making and remaking of a material (and not just multispecies) commons that we are continually expending, composting, and transforming.
This new commons, or what I am calling ‘kinetic communism’, would be based not on conservation but on expenditure. What if we all managed and shared one another’s food and waste not for the sake of hoarding, rationing, or saving it but for the sake of wasting it into space? Conservation is only a tiny and temporary stage required to sustain the most optimal expenditures our planet can support.
This is not only a terrestrial task but a cosmic one. The metabolic commons is also a cosmic commons in which the sun, solar system, and broader universe participate directly in self-degradation. The cosmos is a commons for itself in order to unravel itself. The earth is a commons used by the sun to degrade its energy, while the sun is a commons for the earth to expend back into space.
There is no single ‘best’ way to manage our commons. The more ways we try together and the more we allow new material evolutions to experiment, the more likely we are to optimally expend energy. The more tributaries of a river, the more rapid its diffusion. Furthermore, since the earth is always changing, so too should our strategies for diffusion. Kinetic or metabolic communism is the process of preserving the commons just enough to optimize its expenditure and increase its processes of differentiation. Nature continually struggles to become other than it is, in order to expend itself faster.
Kinetic communism would entail the practical collective metabolic management of the whole planetary form of motion. Kinetic communism is nothing other than the practical and commonsense joint management of the threefold (natural, human, and social) metabolic and material process in such a way as to avoid destroying its own conditions for collective planetary expenditure. If this kinetic ethics had to be put into three memorable and straightforward ethical imperatives, in the fashion of Epicurus, here is what they would be:
If we want to survive, then our best chance is to follow these guiding maxims:1) Increase planetary expenditure.2) Compost everything!3) Increase diversity.
Across the material spectrum, these are the conditions under which increased planetary expenditure takes place.
I am sure people will misunderstand this ethics of expenditure, so let me try to clarify two points:
1) I am not deriving a universal ‘ought’ from a naturalistic ‘is’. The ethics of expenditure is strictly hypothetical and experimental: ‘if we want to survive, then our best chance is to try to increase collective planetary expenditure’.
2) I am also not saying that all human ethical practices can be explained by or reduced to the ethics of expenditure. Human ethical practices are not unimportant or irrelevant in the face of cosmic and planetary processes; quite the opposite. Human ethics are part of nature and its processes—something we often forget. Increasing natural diversity also means increasing the diversity of human values, ethics, and ways of being. The ethics of expenditure is thus not meant to resolve every ethical dispute among humans. It aims to situate human ethical activity itself in nature, in order to curb our present problem of rampant human-centric behavior and constructivism.
The ethics of kinetic expenditure is not a universal ethical ground but a hypothetical ethical ground. It allows us to say not only that capitalism is descriptively wrong about nature, but also that it is unethical (assuming that we want to survive), because it leads to the reduction of planetary expenditure (including the reduction of human and ecological diversity and flourishing).
Furthermore, the ethics of expenditure relates to the material conditions of all human society as such. If we even want to have humanistic ethics in the first place, there must be humans alive to practice it. Thus, implicit in all humanist ethics is the assumption of planetary existence and survival. In short: If we want human ethics, then we need to be alive and survive, and if we’re going to survive, then we need to try to increase planetary expenditure (with all that entails). Kinocene ethics, then, is perhaps a ‘metaethics’.
T. Nail, Theory of the Earth, Stanford 2021.I am not interested in valorizing death over life or nature over humans in a way that would reduce everything to merely meaningless natural processes—thus undermining social critique and human ethics. I am trying to bring naturalism and humanism back together in order to avoid the false dichotomy between human values and valueless nature. Human ethics does not occur in a constructivist vacuum but under specific natural and historical conditions that are directly relevant to our living, and living well. This is what I have tried to show”.
Niech umiera metaboliczny komunizm kosmiczny!
„Natura akumuluje się nie po to, by uniknąć rozproszenia, ale po to, aby je przyspieszyć. Im szybciej struktury materialne mogą rozproszyć ruch, tym dłużej ich forma objawia tendencję do trwania i multiplikowania. Materialne nagromadzenia i ewolucja nie zmierzają do konserwowania, ale do rozproszenia energii. Istnieje zatem rodzaj anty-telosu w naszym kosmosie: stać się bezużytecznym. Używa się siebie, by się zniszczyć; jego zastosowanie ma na celu zniesienie użyteczności. W końcu wszechświat rozwinie się i ponownie zwinie poprzez entropię i negentropię. Pytanie brzmi: jak (wedle jakich wzorców?) oraz jak szybko (przy jakim wskaźniku wydatkowania)? To jest zasadniczo relacyjne i otwarte pytanie, wyznaczone przebiegiem przepływów. Natura jest zdolna do prawdziwie radykalnej nowości bez z góry określonego zestawu możliwości.
Solarne wydatkowanie. Ziemia pomaga słońcu umrzeć szybciej, lepiej i dokładniej. Ziemia jest wielkim reduktorem gradientu między wysokim stężeniem energii (słońce) a niskim stężeniem (przestrzeń). Natura nie znosi gradientu i eksperymentuje z jak najszybszym sposobem jego rozbicia. Ziemia i jej historia stanowią więc eksperymenty z kosmiczną redukcją gradientu. Ziemia nie jest izolowanym ekosystemem, ale jest kinetycznie połączona z ogromnym ‘uranosystemem’, w ramach którego tworzy i wymyśla nowe, szybsze i bardziej różnorodne sposoby rozprzestrzeniania. Ziemia stanowi rodzaj etycznego uczestnika w kosmicznym dramacie, w który zgłębia sposoby na to, jak wyeksploatować słońce i samą siebie w kosmosie. Nasza planeta to jedna wielka próba odwzajemnienia tego, co dał jej kosmos: daru śmierci.
Wydatkowanie mineralogiczne. Ziemia mineralogiczna umiera, aby inni mogli razem umrzeć lepiej i szybciej. Wydatki mineralogiczne odpowiadają zużyciu energii słonecznej, ułatwiając jej przemianę i rozkład w atmosferze, oceanach i życiu. Tak jak słońce próbuje zmniejszyć gradient między sobą a zimną przestrzenią, tak samo jest z Ziemią. Słońce i Ziemia łączą swoje wydatki, aby zwiększyć całkowitą szybkość uwalniania w kosmosie – w stronę kosmicznego rozpraszania ciepła. Atmosfera, ocean i życie to techniki przyspieszające rozproszenie.
Wydatkowanie atmosferyczne. Ruchy powietrza i wody na ziemi mają mniej energii ogółem niż słońce czy sama ziemia. Jednak to, czego im brakuje w dżulach, nadrabiają swoją energiczną ‘intensywnością’ czy też wydatkami na jednostkę. Na przykład, błyskawica uwalnia do 2000 dżuli na metr, a nawet więcej na gram. Chociaż atmosfera ma mniej całkowitej energii i masy, to przyspiesza proces rozpraszania energii poprzez rozwój dendrytycznych i wirowych wzorców ruchu (dendrytyczne ścieżki przepływu w dorzeczach rzek, wirowe huragany, tornada itd.).
Wydatkowanie roślinne. Rośliny przekształcają ciepło słoneczne w unoszące się w powietrzu oceany pary wodnej, które ochładzają planetę i są ponownie opuszczane w dół przez burze z piorunami, a następnie ponownie i znowu degradowane w ogromnym procesie recyklingu. Biosfera pochłania promieniowanie słoneczne i coraz bardziej dąży do zredukowania tej energii do roli zimnego tła wszechświata. Na przykład, gęste starodrzewy są tak zorganizowane, że każda mała wiązka światła słonecznego zostaje przechwycona w swojej drodze do leśnej ściółki. Każda warstwa troficzna następnie żyje, zjadając i wydając odpady z poprzedniego etapu ekstrakcji kinetycznej. Dlatego różnorodność ekologiczna skutkuje zwiększoną redukcją gradientu energii.
Wydatkowanie zwierzęce. Chociaż w tym wypadku całkowity wydatek nie jest tak wielki, jak całkowita energia zużywana przez życie roślinne, to życie zwierzęce stanowi zdecydowanie najbardziej intensywne wydatkowanie energii na ziemi. W ramach szerszego trendu optymalizacji wydatkowania metabolicznego przez całe życie, zwierzęta zajmują wyższe pozycje na skali. Nawet w przypadku samego życia zwierzęcego możemy dostrzec wyraźną i dramatyczną tendencję ewolucyjną nie tylko w kierunku powstawania coraz większych zwierząt, ale także zwierząt o wyższym tempie oddychania metabolicznego, a tym samym o wyższym wydatku kinetycznym. Zwierzęta żyją na energetycznych płaszczach życia roślinnego, które same poruszają się po przepływach fal słonecznych i geokinetycznych. Rośliny przekształcają tylko około 1% zużywanej energii w biomasę, którą mogą spożywać zwierzęta roślinożerne, które z kolei mogą zjadać drapieżniki. Na każdym poziomie troficznym 80–90% energii konsumowanej przez zwierzęta jest rozpraszane w postaci ciepła. W ten sposób zwierzęta kontynuują biosferyczny trend w kierunku zwiększania nie tylko intensywności metabolizmu, ale także odpadów metabolicznych na powierzchnię.
Materialna ewolucja zmierza w kierunku optymalnego wydatkowania kinetycznego na każdym poziomie, od galaktyk po mikroby. Jednak historyczna tendencja kosmosu do optymalizacji wzorców przepływu w kierunku rozproszenia nie zawsze kończy się sukcesem. Przyroda eksperymentuje, wywołuje fale wymierania, a potem zaczyna od nowa. W szczególności działalność pewnych grup ludzi zwiększyła określonego rodzaju mobilności kosztem bardziej ogólnego zmniejszenia planetarnych przepływów. Spalanie paliw kopalnych tymczasowo zwiększa jeden rodzaj wydatkowania, ale niszczy biosferę, a także zastępuje pracę ludzką pracą maszyn, co spowolniło całościowe wydatkowanie kinetyczne na planecie. Materialistyczna ewolucja objawia tendencję do wybierania optymalnej redukcji gradientu i dysponuje pętlami sprzężenia zwrotnego, które odpowiadają za tendencję do przyspieszania niszczenia tych procesów, które nie optymalizują wydatków. To jest to, z czym mamy dziś do czynienia. Jeśli ludzie mają jakąkolwiek nadzieję na przeżycie, musimy zrozumieć, co dzieje się na głębokim poziomie historycznym i kinetycznym i znaleźć w tym mechanizmie miejsce dla siebie.
Zwierzęta ludzkie nie znajdują się na szczycie kosmicznej hierarchii, ale na dnie delty rzeki. Nie jesteśmy wyjątkowi w naszej zdolności do pomagania lub utrudniania optymalnego wydatkowania materii w ruchu, ale w obecnym momencie dziejowym wyróżnia nas zdolność do skorygowania błędu w naszym własnym praktycznym stosunku do Ziemi i kosmosu. Zamiast walczyć ze śmiercią, wydatkowaniem i ruchem kosmosu, możemy się z nimi pogodzić i nauczyć się wielkodusznego i wzajemnego dzielenia się z resztą natury. Jakkolwiek mały może się wydawać nasz wkład w wielkiej skali, ludzie w tym momencie mogą albo zwiększyć, albo zmniejszyć metaboliczne rozpraszanie ruchu w kosmosie. Możemy przyspieszyć nasze wyginięcie, dążąc do samozachowania, albo możemy przetrwać, umierając dobrze, wraz z resztą materii w jej podróży do wychłodzenia (psychros). Nazywam tę zmianę zachowania ‘wydatkowaniem Kinocenu’.
Wymieranie kinocenu. Ludzie stanowią obecnie 0,01% globalnej biomasy, a jednak od czasu powstania cywilizacji pewne grupy ludzi są odpowiedzialne za zniszczenie połowy planetarnej biomasy. Zdecydowana większość tej zniszczonej biomasy to rośliny i drzewa, które stanowią 80% całej biomasy na ziemi. Głównymi historycznymi przyczynami tego procesu były wylesianie i rolnictwo. Uprawy stanowią zaledwie 2% biomasy roślinnej, ale są odpowiedzialne za ogromną utratę różnorodności biologicznej i biomasy. Różne grupy ludzi w całej historii były odpowiedzialne za utratę 85% biomasy dzikich zwierząt lądowych, 80% biomasy ssaków morskich, 14% biomasy ryb i 41% wszystkich gatunków owadów. Dzikie rośliny, a zwłaszcza ssaki, zostały zabite w ogromnych ilościach, aby zastąpić je kilkoma obfitymi uprawami i zwierzętami domowymi, takimi jak krowy i świnie. Jednak cały żywy inwentarz na Ziemi wciąż osiąga zaledwie 0,1 gigatony węgla, żyjąc kosztem znacznie większej masy roślin, owadów, gadów, ptaków, dzikiej ziemi i ssaków morskich, które stara się wyprzeć.
Krótka historia ekobójstwa. Ekobójstwo to zniszczenie i zmniejszenie procesów rozpraszania energii na ziemi. Jest również ruchobójstwem [kinocide], ponieważ powoduje uogólnione spowolnienie planetarnego rozpraszania. Każdy poziom troficzny (mineralny, atmosferyczny, roślinny, zwierzęcy) stanowi część piramidy energetycznej, z wyższymi całkowitymi sumami energiami poniżej (minerały) i szybszymi wydatkami u wierzchołka (zwierzęta). Pewne grupy ludzi mają teraz bezpośredni i pośredni wpływ na wzorce kinetyczne Ziemi na każdym poziomie troficznym.
Pod koniec ostatniej epoki lodowcowej i na początku holocenu ziemia eksplodowała nową florą i fauną. Zaledwie od 16 000 roku p.n.e do 3 000 p.n.e lasy tropikalne potroiły się, a lasy o niskich temperaturach powiększyły się trzydziestokrotnie. Całkowita ilość fitomasy [biomasy roślin] w tym czasie sięgała najprawdopodobniej ponad 1000 gigaton węgla - znacznie ponad dwukrotnie więcej niż obecnie. Od powstania starożytnych cywilizacji i państw (ok. 3500 p.n.e) do początku XIX wieku zniszczeniu uległo 20% światowej fitomasy (zmniejszając ją do 750 gigaton). A potem, tylko w ciągu ostatnich dwóch stuleci, ponad 30% całej pozostałej fitomasy zostało zniszczone z powodu rozwoju przemysłu, kapitalizmu, kolonizacji, wylesiania, pustynnienia i wymierania gatunków (zmniejszając ją do 500–550 gigaton).
Ponieważ fitomasa (biomasa roślin) stanowi 80% całkowitej biomasy, stanowi również 80% całkowitej wartości energetycznej biomasy planetarnej. Na przykład jedna gigatona węgla to 1 × 1021 dżuli energii. Możemy zatem zaobserwować wyraźny i dramatyczny spadek netto wydatków planetarnych bezpośrednio związany ze spadkiem samej tylko zmagazynowanej fitomasy – co, jak widzieliśmy, stanowi tylko około 1% wydatków energetycznych roślin.
Historia ekobójstwa jest długa i była już przedmiotem wielu książek. To nagromadzenie prac, w tym dwie moje własne książki na temat migracji i granic, w moim przekonaniu jasno pokazuje, że historia niszczenia biomasy i rosnącej konsumpcji energii w historii ludzkości jest bezsprzecznie zależna od nierówności społecznych i przymusowej migracji. Jest to szczególnie trafne ujęcie wraz z nadejściem napędzanego przez kapitalizm wydobycia paliw kopalnych, wylesiania, kolonizacji, niewolnictwa i wojen energetycznych, które rozpoczęły się na dobre w XIX i XX wieku.
Każda znacząca formacja społeczna w historii Bliskiego Wschodu i Zachodu rozszerzyła swój zakres i szybkość przepływów poprzez kinetyczne wypędzanie ludzkich i nieludzkich populacji migrantów. Już w neolicie niektórzy ludzie rozszerzali rolnictwo, wypędzając koczowników, dzikie rośliny i zwierzęta na przymusową migrację – ostatecznie wylesiając i zubażając w ten sposób Żyzny Półksiężyc. W starożytności imperia sumeryjskie, egipskie, greckie i rzymskie powstawały na obciążonych barkach ‘barbarzyńskich’ niewolników, którzy byli zmuszani do migracji z innych obszarów w celu wydobywania paliw, walki o surowce i budowy infrastruktury imperium. Wczesno-nowoczesny system prawny i karny wyrósł na plecach feudalnych poddanych i kryminalizacji włóczęgów. Wreszcie, kapitalistyczny system gospodarczy rozszerzył własność prywatną poprzez przymusowe wypędzenie chłopów na całym świecie (Anglików, Irlandczyków, zniewolonych Afrykanów, Indian amerykańskich i innych) z ich ziemi ku płatnej lub nieodpłatnej pracy. Dzikie ‘nieużytkowane’ tereny zostały wycięte, a różnorodność biologiczna zdewastowana na rzecz trawiastych ‘wypasów owiec’. Ekspansja społeczna zawsze polegała na społecznym i ekologicznym wypędzaniu migrantów, zarówno ludzkich, jak i nieludzkich.
Dzisiaj klasy posiadające paliwa kopalne i ich naukowcy mówią o naszej epoce jako o jednym z ‘ludzkich’ wytworów geologicznych – tak jakby wszyscy ludzie odegrali równą rolę w tej katastrofie. W rzeczywistości w każdej większej epoce w historii Zachodu była to proporcjonalnie mała grupa potężnych konsumentów, która zmuszała resztę planety do niszczenia biosfery i siebie nawzajem poprzez zniewolenie, migrację i ludobójstwo.
Dane na ten temat są jasne: historia niszczenia fitomasy jest bezpośrednio skorelowana z historią zużycia energii przez klasy użytkujące paliwa kopalne, rozwojem kapitalizmu i kolonializmu. Gwałtowny wzrost wydatków energetycznych człowieka jest skorelowany z gwałtownym spadkiem biomasy. Spadek zdolności planetarnych wydatków kinetycznych jest związany ze wzrostem zużycia energii przez ludzi, co wymagało zniszczenia ekologicznego.
Jedną z niesamowitych konsekwencji masowego projektu terraformacji w wykonaniu kapitalistycznej globalizacji jest to, że doprowadził on do powstania jednej z najbardziej mobilnych warstw geologicznych wszechczasów.
Nowa mineralność. Wiele grup ludzkich wrzuciło do obiegu szeroką gamę różnych minerałów w postaci pojazdów (samochodów, pociągów, samolotów, łodzi), żywych ciał (ludzi, zwierząt, roślin) i śmieci kosmicznych (części rakiet, satelity) na powierzchnię, w niebo i kosmos. Kapitaliści wykopali minerały z ziemi, zamienili je w technologie i rozproszyli je po świecie w ogromnej metastabilnej warstwie geologicznej. Kości, zwłaszcza te należące do zwierząt gospodarskich, składają się obecnie na cały zapis minerałów kopalnych. Pod naszymi stopami znajduje się osadowa warstwa plastiku i produktów ropopochodnych, która przepływa przez nasze ciała. Istnieje ponad 500 000 kawałków gruzu poruszających się z prędkością do 17 500 mil na godzinę, krążących wokół Ziemi. Jest to nowa, wysoce mobilna warstwa mineralna. Dodatkowo, gdy pokrywy lodowe topnieją w wyniku globalnego ocieplenia, odciążają ziemię i wywołują trzęsienia ziemi. W rezultacie aktywność sejsmiczna wzrasta na Grenlandii i na Alasce. Wraz ze wzrostem poziomu wody morskiej nowy ciężar zagina skorupę ziemską i może zwiększyć aktywność wulkaniczną, osuwiska podmorskie i tsunami. Zmiany klimatyczne wpływają na warstwy geologiczne ziemi mineralnej.
Nowa atmosfera. Nowa atmosfera posiada warstwy z fal radiowych, samolotów (wraz z latającymi ciałami ludzkimi), różnych balonów, stężenia dwutlenku węgla i dziury ozonowej. Wzorce pogodowe stają się coraz bardziej nieregularne, a niektórzy naukowcy obawiają się, że zmiany klimatyczne doprowadzą do ‘wymierania chmur’, zasadniczo zmieniając warstwy atmosferyczne. Wkrótce moglibyśmy żyć w świecie bez chmur kłębisto-warstwowych. Z każdym dodatkowym stopniem Fahrenheita na planecie liczba uderzeń piorunów wzrasta o 7 procent. Rosnące globalne temperatury oznaczają również, że obieg wody porusza się szybciej, co oznacza zwiększone parowanie, fale upałów, susze, pożary i cyklony, które próbują rozproszyć to ciepło. Atmosfera i oceany w coraz większym stopniu magazynują zużyty węgiel, ale starają się również pomóc w rozproszeniu tej energii poprzez ogromne systemy burzowe i pożary. Ale ponieważ starają się wydatkować zbyt dużo i zbyt szybko, inicjują pętle sprzężenia zwrotnego, które zmniejszają ich długoterminową wydajność. Pożary mogą być zdrowe dla lasów, ale tylko wtedy, gdy nie są zbyt duże lub intensywne. Pożary stymulują nowy wzrost lasów, które magazynują więcej węgla. Jeśli jednak pożary są zbyt częste lub rozległe, zwiększą one globalne temperatury szybciej, niż mogłyby je obniżyć nowe lasy.
Nowa fitosfera. Zmiana klimatu to nie tylko niszczenie roślin; zmusza się je do migracji. Rośliny są pierwszymi migrantami zarobkowymi. One, podobnie jak proletariat przemysłowy, były postrzegane przez wczesnych kapitalistów angielskich jako nieproduktywni, bezczynni marnotrawcy energii. Akumulacja pierwotna czy też przymusowe wypędzenie chłopów i rdzennej ludności z ich ziemi szło w parze z przymusowym wyrzuceniem różnorodnych biologicznie roślin i zwierząt. Powstanie masowego rolnictwa przemysłowego było jednocześnie ekologicznym i ludzkim ludobójstwem. Wynalezienie kapitalistycznej plantacji było zniewoleniem ekosystemu i jednocześnie czarnych i brązowych istot ludzkich. Filozoficzne przekonanie o niższości ‘materii’ wiąże się z traktowaniem ziemi jako pasywnej, nieproduktywnej i marnotrawnej. To z kolei wiąże się z traktowaniem czarnych jak węgla, a brunatnych jak brudu. Dla Anglików kolonizacja nie była tylko projektem akumulacji – był to plan naturalnego rozwoju sił wytwórczych ziemi, którą rdzenni mieszkańcy, bez dobrych plantacji, z których mogliby korzystać, ‘marnowali’. Rośliny, podobnie jak wielu rdzennych mieszkańców, migrantów i uchodźców, są obecnie na przymusowej migracji. Kapitaliści wysyłają rośliny na cały świat jako żywność i paliwo. Spalają nawet ich martwe ciała jako paliwa kopalne. Nowa fitosfera ‘elektrowni’ [power-plants] i ‘roślin’ [plant-ations] zastępuje strukturę kinetyczną życia roślinnego kominami, które uwalniają węgiel, ale nie pochłaniają go ponownie. Zwiększenie poziomu dwutlenku węgla przynosi również mniej wartości odżywczych dla żywności. Cała warstwa życia roślinnego zmienia teraz swój skład składników odżywczych, co sprawia, że jest coraz mniej zdolna do utrzymywania wyższych poziomów troficznych.
Nowa zwierzęcość. Podobny los spotkał współczesną zwierzęcość. Różne grupy ludzi zniszczyły ponad 80% biomasy dzikich ssaków lądowych i morskich, pozostawiając tylko te najbardziej ‘produktywne’ udomowione zwierzęta, zamknięte w fabryce: plantacjocenie. Dzikie zwierzęta, tak jak rośliny, są zmuszane do migracji na północ, aby uniknąć wzrostu temperatur i pływów – lub umrzeć. Morfologie ciała i organy zwierząt, które mają zwiększyć wydatki kinetyczne, są obecnie hodowane i rzeźbione w ‘produktywne’ maszyny mięsne. W miarę jak elastyczność ludzkiego zwierzęcia rozszerza się na całym świecie, elastyczność dzikich zwierząt kurczy się i wymiera.
Poza antropocentryczną energetykę. Oto nasz problem: cała ‘zwiększona’ planetarna mobilność w ramach tej nowej geologii stanowi wzrost tylko w zawężeniu do ludzkiej historii i skali. Patrząc jedynie na historię ludzkości i ludzkie zużycie energii, z pewnością obserwujemy dramatyczny wzrost planetarnej, a nawet energetycznej mobilności. Ale ludzie nie są jedynymi mobilnymi użytkownikami energii. Stanowią tylko 0,01% biosfery, 0,0000000000082% powierzchni Ziemi i niewyobrażalnie mały ułamek kosmosu.
Z szerszej i bardziej inkluzywnej perspektywy wydatków kosmicznych i ziemskich, zużycie energii przez człowieka (ekobójstwo) powoduje zmniejszenie netto przepływów i wydatków energetycznych na całej Ziemi. Obecne globalne zużycie energii przez niektórych ludzi bardziej niż przez innych, w tym stosunkowo niewielki wzrost części ruchu mineralnego, atmosferycznego, roślinnego i zwierzęcego –spowodowany zmianą klimatu – jest niewiarygodnie małe w porównaniu z całkowitym planetarnym wydatkowaniem, które przewyższa zużycie energii przez ludzi o kilka rzędów wielkości.
Nie oznacza to jednak, aby konsekwencje ekobójstwa były znikome. Energetyka ekologiczna, teoria systemów ekologicznych, szacowanie energii, teoria energii ucieleśnionej i termodynamika wykonały niezwykle ważną pracę, aby pomóc w naszkicowaniu dużego obrazka dotyczącego wykorzystania energii planetarnej. Niestety, jeśli chodzi o myślenie o wydatkowaniu energii przez człowieka, naukowcy zajmujący się energią całkowicie błędnie zinterpretowali etyczne i filozoficzne konsekwencje swoich danych. Na przykład, fizycy zinterpretowali historię rosnącego zużycia energii przez pewne grupy ludzi w ten sposób, że ludzkie zwierzęta są inteligentniejsze i energetycznie bardziej ‘wydajne’ niż natura. Potraktowali więc ludzi jako ewolucyjnie, społecznie, poznawczo i technologicznie bardziej zaawansowanych niż inne zwierzęta z powodu samej tylko ilości zużywanej przez nie energii. To straszny błąd.
Kapitalizm oparty na paliwach kopalnych jest przez niektórych rozumiany jako najwyższa forma ludzkiej organizacji społecznej, ponieważ pozwala na możliwie największe zużycie energii. Wielu fizyków i ekonomistów opisuje nawet ekonomię kapitalistyczną jako wynikającą bezpośrednio z praw termodynamiki. Liberalizm polityczny jest rozumiany jako najwyższa forma rządu politycznego, ponieważ maksymalizuje swobodny ruch energetyczny wszystkich ludzi w kierunku zwiększania zbiorowej wydajności, produktywności, konsumpcji i postępu społeczno-technologicznego. Teoretycy energii nie wspominają, że w tym samym czasie liberalne rządy dopuściły się jednych z najbardziej rażących okrucieństw ludzkich i ekologicznych – i to zaledwie w ciągu ostatnich trzydziestu lat! Samo zanieczyszczenie powietrza, pochodzące w nieproporcjonalnym stopniu z liberalnych krajów kapitalistycznych, jest już teraz przyczyną siedmiu milionów zgonów każdego roku i rośnie, w dużej mierze zabijając ludzi w krajach rozwijających się. Czy to jest ten ‘sukces’ liberalno-kapitalistycznego wydatkowania energii?
Dziejowa tendencja natury do rozpraszania ruchu i energii jest ważna nie dla każdego elementu natury z osobna, ale tylko łącznie, jako splecione obszary niezdeterminowanej i otwartej całości. Ludzie są przedłużeniem kosmosu za pośrednictwem różnych eksperymentalnych środków, mających na celu zwiększyć wydatkowanie planety i kosmosu, ale nie są w tym osamotnieni. Nie ma więc absolutnie żadnego powodu, poza czystym antropocentryzmem, dla którego teoretycy chaosu i złożoności mieliby traktować ludzi jako ‘skutecznych’ eksporterów energii, niezależnie od ich faktycznego wpływu netto na planetę i kosmos.
Teoretycy energii przedstawili tę sytuację całkowicie na opak. Biolodzy, z drugiej strony, dobrze rozumieją, że za każdym razem, gdy organizm zużywa energię, średnio 90% tej energii wydala w postaci odpadów. Każdy poziom troficzny żyje z działań niższego poziomu i za każdym razem wydala 90% tego, co konsumuje, zatrzymując tylko około 10% tego, co pochłania. To, co organizmy magazynują jako biomasę, to tylko niewielki ułamek tego, co wydala życie. Życie przejawia tendencję do poświęcania energii, ponieważ materialny kosmos robi to na szeroką skalę. Natura uwielbia marnować i jak najobficiej dzielić się odpadami. To jest coś, co ‘wiedzą’ nasze ciała. Jednak nie uważamy tego za prawdziwą formę wiedzy.
Niestety, większość fizyków i naukowców zajmujących się energią jest zainteresowana głównie szacowaniem niewielkiej ilości energii lub ruchu, który jest zachowany i zmagazynowany. W związku z tym stare drzewa, których wydajność w tym względzie wynosi zaledwie 1%, są postrzegane jako rażąco nieefektywne. Uważa się, że ludzie, na poziomie 16–20%, są od nich lepsi, a paliwa kopalne, przy 30%, są uważane za ultra wydajne. Kultura i nauka Zachodu doceniły wydajność, akumulację i produktywność, zakładając, że natura i materia muszą być nieefektywne i głupie – a zatem wymagają rozwoju i plantacji, aby osiągnąć swój prawdziwy potencjał energetyczny. Wydatki kinetyczne są postrzegane jako wyraz niższości kosmosu i dowód niezwykłej wyższości akumulacji ludzkiej energii. Tylko my, mając rozum za naszego przewodnika, możemy stać się skutecznymi użytkownikami tego, co natura tak szybko marnuje. To jest całkowicie zacofany pogląd.
Pojęcia efektywności energetycznej i ochrony środowiska są symptomami tych samych wadliwych ram i powinniśmy je odpowiednio zmienić. W ich modelu tylko ludzie uważani są za wyjątkowych konsumentów i konserwatorów przyrody. Taka jest dominująca definicja antropocenu, mimo że historia i energetyka ekologiczna jasno pokazują, że wiele procesów na Ziemi miało charakter destrukcyjny, tak jak i przywracający życie na miliony lat, zanim pojawili się ludzie.
Niektórzy ludzie nauczyli się jak odblokowywać stosunkowo duże ilości energii z kopalin, powodując tym samym ogromne ekobójstwo. Ekobójstwo na skalę całej planety nie jest wynikiem zbyt dużych wydatków planetarnych, ale wręcz przeciwnie: wynika z niewystarczającego wydatkowania! Maksymalizując całkowite zużycie energii przez ludzi, klasy wykorzystujące paliwa kopalne ziemi zniszczyły zdolność planety do długoterminowego optymalnego wydatku kinetycznego. Ich antropocentryzm uczynił ich ślepymi na szerszy obraz wydatków planetarnych. Efekt jest taki, że ostatecznie zmniejszyli całkowitą entropię netto planety, niszcząc połowę biomasy na Ziemi i jednocześnie redukując optymalną poziom wydatkowania kinetycznego. Wraz ze wzrostem temperatury na Ziemi zaburzone zostają wzorce kinetyczne, takie jak obiegi wody i węgla, które stanowią znacznie szybsze systemy wydatkowania niż cokolwiek, o czym ludzie mogliby kiedykolwiek pomarzyć. Co więc należy zrobić?
Wydatkowanie w kinocenie. Wydatkowanie jest definiującą cechą kosmosu, jaki znamy. Wydatki kinetyczne to tendencja materii w ruchu do rozprzestrzeniania się od wyższych stężeń do niższych. Jest to popęd śmierci, który od czasu do czasu stwarza życie, tak aby życie mogło również poznać śmierć. Wymieranie kinocenu, jak to opisałem powyżej, nie jest tym samym, co śmierć. Wymieranie to śmierć śmierci. To utrata zdolności życia do umierania. W ostatniej części chciałbym uargumentować pogląd, że dziś bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy etyki wydatkowania.
Etyka śmierci. Etyczna waloryzacja życia ponad śmierć całkowicie błędnie ujmuje znacznie szerszą kosmiczną sytuację, w której toczy się nasze życie. Życie jest kinetycznym produktem ubocznym ruchu materii nieożywionej w kierunku rosnącego wydatkowania. Materialnym sensem życia jest pomagać w zwiększeniu wydatków wszechświata. Dlatego też życie objawia tendencję do umierania razem z innymi. Jednak etyka życia nie pomoże nam w etycznej reakcji na większość ziemi i wszechświata – gdyż są one pozbawione życia. Ponadto, ponieważ brakuje nam pełnej wiedzy i kontroli nawet nad naszą niepoddającą się konstrukcji planetą, nierozsądne jest zakładanie, że wiemy lub moglibyśmy wiedzieć jak nią zarządzać, a co dopiero wszechświatem, w sposób należyty i dla dobra życia. I faktycznie, w przypadku większości zachodniej cywilizacji zostało już dowiedzione, że nie wiemy, jak tego dokonać.
Śmierć jest inna. Nasze ciała materialnie wiedzą, jak zużywać energię i umierać, marnując większość energii, którą skonsumują. Zamiast próbować zarządzać światem, powoli i hojnie oddają się śmierci. Oznacza to, że oddają się reszcie świata, aby konsumować i wydawać najlepiej, jak tylko potrafią, bez z góry określonego planu zwiększenia tempa wydatków. Innymi słowy, droga do zwiększania wydatków nie może zostać stworzona uprzednio przed naszą śmiercią i wspólnym życiem.
Etyka wydatkowania kinetycznego jest całkowitym odwróceniem etyki życia. Nie jest to jednak zwykła inwersja. Odwrócenie zmienia relację z rosnącej akumulacji i instrumentalizacji na relację straty i szczodrości. Śmierć nie jest niefortunną częścią życia; zamiast tego życie jest częścią śmierci, która się rozmnaża – nie po to, by żyć, ale po to, by umrzeć i pomóc umierać innym.
Nie chcę sugerować za pomocą tej teorii etycznej, że kosmos powinien umrzeć, a ludzie i inne istoty powinni mu w tym pomóc. Byłby to błąd naturalistyczny. Nigdzie w przyrodzie nie ma czegoś takiego jak absolutna powinność. Kinetyczna etyka wydatkowania ma ściśle hipotetyczną strukturę: jeśli chcesz przetrwać i rozwijać się w tym konkretnym wszechświecie, tak jak dotychczas, to najlepszą szansą jest pójście za przepływem zwiększającym zbiorową stopę wydatkowania.
Nawet to niczego nie gwarantuje. Nic nie kontroluje natury, nawet sama natura, która nieustannie eksperymentuje, tak jak piorun. Meteoryt może uderzyć, a liczne organizmy mogą spowodować masowe wymieranie. I być może niektórzy dyrektorzy zarządzający paliwami kopalnymi woleliby żyć w luksusie kosztem długoterminowego przetrwania gatunku ludzkiego. Ale jeśli reszta z nas chce przetrwać, aby nasz gatunek mógł zatracić się wraz z innymi w przyszłość, musimy porzucić nasze uzależnienie od paliw kopalnych i obalić kapitalizm.
Jeśli chcemy żyć i trwać na ziemi jako jedno z jej zwierząt, musimy hojnie oddać nasze życie z powrotem tej ziemi i pomóc jej przyspieszyć rozproszenie. Osłabiając efektywność wydatków ziemskich (niszcząc biomasę itd.), klasy wykorzystujące paliwa kopalne nie pozwalają Ziemi umrzeć, ani żyć tak, aby mogła umrzeć. Klasy wykorzystujące paliwa kopalne niszczą warunki wszelkiego wydatkowania. Gromadzą energię do wykorzystania w imię życia. Paradoks polega na tym, że instrumentalizacja i ochrona życia prowadzą obecnie do wyginięcia.
Problem nie polega na tym, że zbyt duża część biosfery umiera, ale w tym, że zbyt mało biosfery umiera w postaci rozpraszającej energię. Życie może wydatkować znacznie więcej, jeśli pozwoli się mu przeżyć swoją śmierć i pomóc reszcie ziemi zrobić to samo.
I znowu, to etyczne odwrócenie życia i śmierci nie jest kaprysem ani polemiką. Umieszczenie śmierci na pierwszym planie całkowicie zmienia naszą orientację, zarówno na życie, jak i na śmierć. Życie i śmierć nabierają zupełnie nowego znaczenia. Życie nie polega już na akumulacji i zachowaniu, ale na wydatkowaniu, a śmierć nie jest już stanem końcowym, ale samym procesem wydatkowania.
Możemy albo stać się tym, czym jesteśmy (zwierzętami wydającymi), albo możemy działać tak, jakby naszym celem było zachowanie, gromadzenie i instrumentalizacja życia. To ostatnie prowadzi do wyginięcia, a to pierwsze do przedłużenia życia. Paradoks jest uderzający i głęboko sprzeczny z intuicją obecną w zachodniej tradycji. Aby żyć, musimy oddać się śmierci, wydatkom i stracie, ufając, że inni też się oddadzą. Waloryzacja życia (biopolityka) prowadzi do jego przeciwieństwa: wyginięcia i śmierci. Pascal nie mógł się bardziej mylić, mówiąc, że ‘nasza natura polega na ruchu. Absolutny spokój to śmierć’. Powinien był powiedzieć, że ‘nasz ruch tkwi w naturze; jesteśmy jego śmiercią’.
Gdyby dziś na tej planecie żyło jeszcze 6 bilionów drzew, Ziemia zużywałaby dwa razy więcej energii niż obecnie. Klasy używające paliw kopalnych samolubnie powstrzymują Ziemię przed zbiorowym rozproszeniem – przed powrotem jej hojnych odpadów do kosmosu. Czy nam się to podoba, czy nie, bezpośrednio bierzemy udział w większym kosmicznym dramacie. Koszt zignorowania tego i próby akumulowania własnego życia będą prawdopodobnie równoznaczne z naszym wymarciem. Być może następna tura gatunków po naszym wymarciu pójdzie z prądem, zamiast płynąć pod prąd, jak to czyniły niektóre grupy ludzkie – twierdząc, że walka z nurtem natury to ‘wiedza’ i ‘postęp’.
Dar, jaki mogą dać zachodnie klasy kopalne, to wyrzeczenie się aroganckiego przekonania, że wiedzą więcej o naturze niż ona sama. Mogą poświęcić homo economicus. Mogą hojnie oddać swoją śmierć bez celu, nie oczekując za nią instrumentalnego zwrotu z inwestycji.
Nie chodzi o to, czy całkowite zużycie energii przez ludzi rośnie, czy maleje, ale raczej o to, czy ma to miejsce w przypadku ziemskich i kosmicznych wydatków. Już sam ilościowy wzrost energii człowieka, powyżej pewnego poziomu, jest przyczyną obecnego spadku tempa wydatków. Niszczenie zaczyna się najpierw w odniesieniu do nieludzkiego życia, następnie rozprzestrzenia się na populacje dotknięte wydobyciem i ostatecznie wpływa na biosferę jako całość. Wyższe zużycie energii przez klasy wykorzystujące paliwa kopalne nie zwiększa globalnego wskaźnika wydatków, ale je obniża, ponieważ wykorzystana energia nie jest ponownie używana, kompostowana ani degradowana w dalszym stopniu. Zamiast tego wydatkowany węgiel jest magazynowany w atmosferze i oceanach, skąd jest uwalniany przez burze i pożary, co dodatkowo niszczy zdolność Ziemi do skutecznego zwiększania tempa wydatków.
Przeciwko konserwacji. Dlatego idea ochrony we wszystkich swych formach (ekologicznej, ekonomicznej, epistemologicznej itp.) stanowi ‘rozumowanie do góry nogami’, jak powiedziałby Lukrecjusz. Kluczem jest zwiększenie tempa i wzorców wydatków kinetycznych w taki sposób, aby wzorce te się utrzymywały, tak aby mogły dalej eksperymentować i wydatkować, niczym pradawny las. Innymi słowy, anihilacja jądrowa, kapitalizm oparty na paliwach kopalnych i każdy proces, który niszczy wydajne wzorce kinetyczne, są ostatecznie autodestrukcyjne. Są to gwałtowne wydatki, które powodują redukcję netto w planetarnych eksperymentach kinetycznych, różnorodności i rozproszeniu.
Jest to sprzeczne z intuicją i wymagające ujęcie: przetrwanie biosfery i ludzkich zwierząt nie jest podstawowym znaczeniem ich materialnej, kinetycznej i historycznej egzystencji. Ciągłe przetrwanie życia, ta niewielka część natury, jest efektem ubocznym wydatków kosmicznych i planetarnych. Życie trwa, walczy i rozmnaża się nie bezpośrednio dla siebie lub dla własnej użyteczności, wzrostu, ekspansji i postępowej ewolucji, ale ze względu na coś zupełnie innego: wydatkowanie i śmierć kosmosu. Pojawienie się i ewolucja życia ze wszystkimi jego morfologiami kinetycznymi nie służą bezpośrednio rozwojowi. Życie jest darem danym organizmowi, aby zintensyfikować wydatkowanie kosmosu i samego siebie. Umierając dobrze, żyje się dobrze.
Ochrona i akumulacja nie są celem życia, lecz raczej konsekwencją śmierci i wydatków. Pozostajemy tylko po to, by wydawać więcej. To odwrócenie nie jest ‘nowym instrumentalizmem’, który wykorzystuje życie jedynie ‘dla’ wydatków. Wydatki same w sobie nie mają żadnego celu ani użyteczności właśnie dlatego, że nie są reinwestycją z niezbędną gwarancją lub z jakąkolwiek równością wymiany. Śmierć może przywrócić efekty uboczne w postaci życia lub nie, w zależności od powodzenia większego eksperymentu relacyjnego. Dar śmierci jednego organizmu nie decyduje o tym, kto otrzyma w zamian dar życia. Jest to znaczące przesunięcie, które wywraca zachodnie myślenie do góry nogami.
Dar śmierci ma więc dwojakie znaczenie: życie oddaje się kosmosowi w śmierci, ale śmierć (materia nieożywiona) oferuje siebie jako dar życia w kosmicznej wzajemności. Wzajemność nigdy nie jest równą wymianą, ponieważ kosmos zmierza w kierunku rosnących stawek i różnych form wydatkowania: w kierunku śmierci. Nie ma tu symetrycznej równowagi. Na końcu wszechświata niekoniecznie zachodzi jednorodna śmierć cieplna, ponieważ materia pozostaje zasadniczo w ruchu pedetycznym.
Kosmos, dając sobie dar śmierci, daje sobie również dar życia, prawdopodobnie kurcząc się z powrotem do siebie, odwracając entropię i powodując wielki kryzys i kolejny wielki wybuch. Ale ponieważ każde życie i śmierć kosmosu są związane z jego wcześniejszymi ekspansjami i skurczami poprzez początkowe i końcowe stany nieokreśloności kwantowej, relacja ta pozostaje asymetryczna i nieustalona. Kosmos jest relacyjny, ale nie jest zdeterminowany, proporcjonalny ani symetryczny. Życie i śmierć kosmosu odzwierciedlają zatem życie i śmierć wszystkich kosmosów w trwających cyklach tworzenia i niszczenia.
Logika konserwacji, jako główny cel etyki ekologicznej, zachęca nas do życia w surowości, prostocie i osobistej cnocie. Odrzuca naszą chęć niszczenia, marnowania i wydawania bez pożytku i bez celu. Jeśli ludzie chcą przetrwać, mówią obrońcy przyrody, musimy racjonować nasze zasoby, zaciskać pasa, wyrzec się pragnienia bezsensownych wydatków i dalej rozwijać nasze wyższe racjonalne i moralne ja. Głębocy ekolodzy i działacze Earth First! wyrzekają się nawet samych ludzi, jako wirusa na ziemi. Mówią, że musimy wyludnić się, aby wewnętrznie cenna i konserwatywna z natury biosfera mogła rozwijać się sama dla siebie.
Myślenie o etyce w kategoriach wydatków nie stanowi jednak tylko formalnej zmiany interpretacyjnej, która prowadziłaby nas do tej samej praktycznej działalności konserwatorskiej. Logiczne wnioski z etyki konserwatorskiej – takie jak zarządzanie populacją, ochrona dzikiej przyrody kosztem życia w krajach Trzeciego Świata, ‘projekt dobrowolnego wymierania ludzi’, sterylizacji ludzi i redukcja ludzkiej działalności do samego przetrwania – nie wynikają z etyki wydatkowania. Etyka wydatkowania w kinocenie różni się znacznie od logiki konserwatorskiej. Logika konserwatorska jest logiką wyrzeczenia, ascezy i negacji.
Zarówno umiarkowani, jak i radykalni ekolodzy, nawet gdy narzekają na antropocentryzm, pozostają zasadniczo skoncentrowani na człowieku i w pewnym sensie racjonalistyczni. Projektują na całe życie ideał konserwacji, samozachowania i biologicznego przetrwania, ponieważ ludzie wydają się kulturowo cenić ochronę. Jednak konserwacja i zachowanie po prostu nie są tym, czym zajmuje się natura w 90% przypadków. To, co nazywamy ‘ochroną’ jest pośrednim produktem ubocznym wydatkowania.
Życie jest jednym z najbardziej rozrzutnych utracjuszy i konsumentów energii w przeliczeniu na masę, jakich znamy – w tempie na powierzchnię, które jest wielokrotnie większe niż w przypadku samego słońca! Na przykład drzewa pokazują nam dokładnie, co myślą o idei ochrony, zużywając dżule energii tylko po to, aby ponownie wydalić 99% z niej. Drzewa ‘konserwują’ 1% - to wystarczy do samozachowania, aby mogły dalej marnować. Naturalizm nie jest zgodny z konserwacją.
Kapitalizm i antropocentryzm niszczą planetę i powinniśmy je w tym powstrzymać, jeśli chcemy przetrwać. Jednak logika konserwacji podąża za tą samą instrumentalną logiką, co kapitalistyczny bio- i antropocentryzm, z tym że jest skierowana na inne cele. Skutki głębokiego ekologicznego, neomaltuzyjskiego antyhumanizmu były i będą druzgocące dla kobiet i kolorowych ludzi na całym świecie.
Zamiast robić to, co naszym zdaniem robią drzewa (ochrona), powinniśmy (jeśli chcemy przeżyć) robić to, co naprawdę robią i one i nasze własne ciała. Wszystkie drzewa marnują się wobec świata w aktach hojności, biorąc tylko to, co zostało im zwrócone, na zasadzie wzajemności, po to, aby ponownie to roztrwonić. Trudno wyzbyć się dążenia do kierowania naturą i kształtowania jej w kierunku tego, co uważamy za lepszy cel lub tego, co w naszym mniemaniu jest zgodne z dobrodziejstwem Gai. Jednak właśnie tego wymaga od nas etyka wydatków kinetycznych.
W mitologii greckiej głosem Gai był Python, umierający wąż. Kluczową ideą jest tutaj to, że prawda o ziemi jest wysławiana i znana poprzez akt rozproszenia (gnijący wąż Python). Podobnie jak kapłanki delfijskie, musimy słuchać ziemi i podążać jej śladem, jeśli chcemy przeżyć.
Wzajemność. Wzajemność w tym kontekście oznacza dawanie jak najwięcej w wydatkach i odbieranie tego, co daje natura w zamian. Konserwacja jest drobnym efektem ubocznym tego bardziej pierwotnego procesu kinetycznego, który pozwala zaoszczędzić wystarczająco dużo, aby kontynuować wydatki. Oznacza to, że wzajemność jest zasadniczo zbiorowa lub wspólna. Oznacza to, że etyka kinetyczna dla kinocenu polega na wspólnym umieraniu lub dobrym wydatkowaniu. Oznacza to, że wszystko na ziemi powinno marnować lub wrzucać do obiegu tyle, ile może, ale nie na tyle, aby podkopać większą zdolność ziemi i innych do zrobienia tego samego. Wszystko, co na ziemi, żyjące i nieożywione, pomaga reszcie z nas dobrze się rozproszyć – razem. To jest hojność śmierci, która daje dar życia.
Problem nie polega na tym, że kapitalizm kopalny marnuje zbyt wiele, ale w tym, że nie marnuje wystarczająco dużo i nie zabiera wystarczająco dużo z ziemi. Wpompowywanie węgla do atmosfery i degradacja biomasy ziemskiej niszczy warunki zwiększonej intensywności wydatków i nie dostarcza darów węgla oferowanych w zamian. Konsumenci paliw kopalnych wydalają dwutlenek węgla do atmosfery i do oceanów w ogromnych ilościach: łącznie 2 × 1023 dżuli w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat do samego tylko morza. Stanowi to energetyczny odpowiednik trzech eksplozji bomb atomowych na sekundę przez dwadzieścia pięć lat. Zapobiega to temu, żeby Ziemia mogła zarówno wydalać, jak i przyjmować. Zakłóca to wzajemność obiegu węglowego, którego ostatecznym celem jest uwolnienie energii z powrotem do kosmosu.
Wzajemność oznacza dawanie innym, aby mogli ponownie dawać innym, a nie niszczenie warunków dawania. Wzajemność oznacza branie tego, co daje natura, nie odrzucanie jej lub niszczenie warunków dawania. To okrutna ironia losu, że sam materiał życia, węgiel, stał się teraz wielkim zwiastunem zagłady: śmiercią śmierci.
Przeciwko kapitalizmowi. Ekonomia kapitalistyczna opiera się, w bezpośrednim przeciwieństwie do wzajemności kinetycznej, na fundamentalnie fałszywym pojęciu równości wymiany: ekwiwalencji. Zwróćcie uwagę, że w naturze nie ma czegoś takiego. Natura nie jest ani identyczna ze sobą w żadnym punkcie, ani identyczna między sobą, choćby tylko z powodu różnicy czasoprzestrzennej. Materia zawsze płynie asymetrycznie, entropicznie i w metastabilnych wzorcach narastającej nierównowagi. Ekwiwalencja i równowaga są, fizycznie rzecz ujmując, pogwałceniem dziejowej tendencji wszechświata, który ma się rozpraszać i rozprzestrzeniać kinetycznie.
Działając tak, jakby równoważność, równowaga, tożsamość i wymiana były rzeczywistymi aspektami natury, w szczególności ekonomia i gospodarka kapitalistyczna znacznie zaszkodziły zdolności Ziemi do zwiększania tempa wydatków. Kiedy człowiek zachowuje się tak, jakby natura poruszała się w jeden sposób, podczas gdy w rzeczywistości porusza się w inny, dochodzi do masowych zakłóceń w tych ruchach. Kapitalistyczni konstruktywiści zachowywali się tak, jakby mogli wymyślić lub skonstruować zestaw reguł na podstawie natury i żyć we własnej rzeczywistości. Przypominają kogoś, kto pływa pod prąd, upierając się, że to najłatwiejszy i najbardziej naturalny sposób.
Klasyczna, neoklasyczna i ortodoksyjna teoria ekonomiczna również działają tak, jakby wymiana gospodarcza była procesem odwracalnym, podczas gdy fizycznie tak nie jest. Filozoficzne założenie ekonomii od czasów Davida Hume'a było takie, że niedostatek jest podstawą i punktem wyjścia ekonomii, podczas gdy w rzeczywistości, jak wykazaliśmy, nic takiego nie istnieje w przyrodzie. Idee równoważności, równowagi, odwracalności i rzadkości są fałszywe – dotychczas nie znaleziono ich fizycznie w przyrodzie.
Ekonomia klasyczna i neoklasyczna przyjmuje również, że produkcja i konsumpcja mają charakter cyrkularny. Myśli się, że to, co ludzie produkują, jest tym, co konsumują, w dokładnych proporcjach – bez wydatkowania, efektów zewnętrznych, marnotrawstwa czy degradacji. Ponownie – to jest niemożliwe termodynamicznie. Ruch zawsze zmierza w kierunku coraz większego rozproszenia. Jak mawia Harold Morowitz: ‘Energia płynie; materia cyrkuluje’. Gdy materia krąży, energia przez nią przepływa. To, co jest konsumowane, nigdy nie jest identyczne z tym, co jest produkowane. Dlatego fizycznie nie może istnieć równość wymiany.
Działając tak, jakby towar był ściśle identyczny z jego wartością wymienną (z tym, ile pieniędzy ktoś za niego wymieni), kapitalistyczna ekonomia nie uwzględniła wpływu wylesiania, zanieczyszczenia i zmian klimatycznych na środowisko. Zignorowała również ludzkie implikacje dewaloryzacji społecznej (w takich formach jak rasizm, seksizm i klasizm) jako integralne i konstytutywne aspekty procesu gospodarczego. Te aspekty nie mają wartości w ekonomii kapitalistycznej.
Jak słusznie mówi Marks, kapitaliści działają tak, jakby produkt był wyabstrahowany lub niezależny od procesu, który go wytworzył. Wartość pieniężną starego drzewa można zmniejszyć do wartości 1% jego energii, która może być wykorzystana przez ludzi jako biomasa lub ‘drewno’. Reszta, czyli 99% wydatkowania, jest postrzegana jako ‘zmarnowana’, bez żadnej wartości. Gdybyśmy przypisali choćby skromną wartość pieniężną wydatkom energetycznym drzew, pracy domowej kobiet lub migracji i przesiedleniom (na przykład), zysk byłby niemożliwy. Nie oznacza to, że powinniśmy próbować przypisywać wartości pieniężne procesom naturalnym! Oznacza to, że cała idea kapitalistycznej ekonomii i jej ‘wartości’ jest całkowicie absurdalna. Wartość z konieczności wymaga konstytutywnego wykluczenia materialno-kinetycznych warunków, które wspierają abstrakcyjny proces wymiany.
Ponieważ stawia na życie, jego gromadzenie, ochronę i użyteczność, kapitalizm wyklucza i niszczy wszystko, co kojarzy mu się ze śmiercią, wydatkowaniem, wzajemnością i nieużytecznym marnotrawstwem. Stąd oczywista i logiczna konieczność ekobójstwa, ludobójstwa tubylców, niewolnictwa, patriarchatu, przymusowej migracji i biopolityki.
Etyka kompostu. Kompostowanie działa według innego etosu. To wydatek wydatków. W tym sensie jest ono darem śmierci: przeciwieństwem kapitalistycznej użyteczności i akumulacji. Kompostowanie używanych i marnotrawionych materiałów z minerałami, atmosferami, roślinami, grzybami i innymi zwierzętami, zmierza do ponownego wykorzystania – ciągle na nowo. Każdy cykl kompostu powoduje dalszą degradację i rozproszenie energii, ponieważ zwiększa zdolność ziemi do dalszej degradacji.
Na przykład kompostowanie resztek ogrodowych i odpadków jedzenia pozwala na tworzenie nowych grzybów i bakterii. Po rozbiciu kompostu jest on zawracany do gleby, aby zwiększyć symbiotyczne relacje między grzybami, bakteriami i roślinami w ziemi. Następnie ludzie zjadają porcję kompostu, który staje się pożywieniem. Spalają jego większość w powietrze w postaci ciepła, gdy się poruszają, a ich odpady w formie stałej mogą wrócić na ziemię, aby ponownie zostać rozłożone przez bakterie.
Problem polega na tym, że kiedy zakopujemy nasze ‘śmieci’ na wysypiskach, to w rzeczywistości spowalnia, a nawet zatrzymuje proces kompostowania. Wynalezienie nieulegających biodegradacji produktów naftowych jest nowoczesnym wyrazem naszego lęku przed śmiercią i dążenia do nieśmiertelności. Nie pozwolimy nawet, aby nasze odpady umarły. Wysypiska śmieci zaprzeczają darowi śmierci, a tym samym darowi życia. Zapobiegają wydatkom, zapobiegając tym samym wydatkowaniu wydatków.
Kompost nie wiąże się z ochroną; chodzi o odpady, które są wspólne dla szerokiej społeczności konsumentów, którzy dokładnie, skutecznie i szybciej rozkładają i zużywają energię odpadów z powrotem do kosmosu, jako utratę ciepła w kosmos. Recykling i ponowne użycie to nie konserwacja; jest to sposób na wydobywanie, wydawanie i dzielenie się materią z ziemią bardziej hojnie, tak abyśmy wszyscy mogli razem umrzeć i dobrze się rozproszyć.
Sekwestracja węgla to także kompostowanie. Oceany, atmosfera, rośliny i zwierzęta pochłaniają i kompostują węgiel. Sekwestracja biologiczna może nawet odpowiadać za regulację klimatu na Ziemi przez miliardy lat, ponieważ Słońce stale się rozrasta i nagrzewa. Problem polega na tym, że klasy wykorzystujące paliwa kopalne niszczą nasze sterty kompostu, przepełniając je. Każdy kompostownik przydomowy wie, że aktywny kompost wytwarza ciepło, ale zrzucenie bomby atomowej do kompostu wytworzyłoby tak dużo ciepła, że zniszczyłoby to cały metastabilny proces kinetycznej degradacji. To jest to, co obecnie robimy.
Gdy ocean magazynuje więcej ciepła, zaczyna pęcznieć w wyniku rozszerzalności cieplnej, powodując wzrost poziomu morza, zwiększającą się erozję i wyższy poziom azotu, a tym samym dalej podnosząc temperaturę w straszliwej pętli sprzężenia zwrotnego. W końcu, jak w każdej historycznej epoce cieplarnianej, cykl dobiegnie końca i osiągnie nowy stan metastabilny. Ale jeśli chcemy przeżyć ten proces, musimy zacząć kompostować znacznie więcej, dużo szybciej. W praktyce oznacza to, że musimy ułatwić zwiększenie wydatków istniejących odpadów, a nie je chronić.
Różnorodność. Zarówno zróżnicowanie społeczne, jak i ekologiczne zwiększa tempo wydatków kinetycznych. Stare lasy w fazie kulminacji są największymi systemami rozpraszającymi na planecie, ponieważ są najbardziej zróżnicowane. W starych, zróżnicowanych ekosystemach leśnych i dżunglach każdy organizm żyje z produktów przemiany materii pochodzącej od innych. Im więcej jest sposobów życia, tym więcej jest sposobów konsumowania i wydatkowania różnych źródeł energii: stąd bardzo szybka intensywność wydatków. Żaden pojedynczy organizm nie może wykorzystać wszystkich źródeł energii, więc natura wymaga armii wyspecjalizowanych poziomów, relacji i pojedynczych technik, aby wychwycić, w pełni zdegradować i rozproszyć 99% całej napływającej energii słonecznej.
Jednak wysokich wskaźników wydatkowania energii, takich jak w ekosystemach kulminacyjnych, nie należy mylić z ‘wysokim’ całkowitym zużyciem energii, jak w przypadku paliw kopalnych. Na przykład wykorzystanie paliw kopalnych niekoniecznie wymaga lub tworzy różnorodność społeczną lub kulturową. Wybór między różnymi rodzajami towarów to nie to samo, co różnorodność społeczna czy ekologiczna. Tam, gdzie wydatki na energię z paliw kopalnych są największe pod względem ilości, obserwujemy jedne z największych dysproporcji pod względem zamożności i wykształcenia pod względem płci, rasy i klasy. Ludzie są istotami naturalnymi, a zatem różnorodność ludzi jest częścią różnorodności ekologicznej. Technologie stworzone przez człowieka są również naturalne, a zatem są również częścią różnorodności środowiskowej. Plastyczność człowieka jest jednocześnie społeczna, technologiczna i ekologiczna. Im więcej jest ludzi i technologii, żyjących w bardziej zróżnicowany sposób, tym dokładniej będziemy w stanie degradować i zużywać energię planetarną. Jest to jednak prawdą tylko wtedy, gdy niektóre z tych sposobów nie zmniejszają zdolności innych bytów (żyjących i nieożywionych) do różnorodnego rozpraszania.
Różnorodność ludzka jest również jak uderzenie dendrytycznego pioruna, który próbuje żyć na różne sposoby, w różnych miejscach, przy użyciu różnych technik, kultur i technologii. Im więcej form myślenia, działania i bycia, tym bardziej zróżnicowane są metody wydatkowania energii. Tak jak nie ma jednego organizmu ani sposobu na wydobycie energii w ekosystemie, nie ma też jednej ludzkiej ekologii społecznej.
Jeśli ludzie chcą przetrwać, muszą zwiększyć tempo długoterminowych wydatków planetarnych. Aby to zrobić, będą potrzebować wielu technik, które będą odpowiadać szczególnym warunkom ich geografii. Innymi słowy, ludzie muszą pomnażać swoje wartości, nawyki, technologie i kultury w szerszym kontekście – jako część różnorodności ekologicznej.
Globalna urbanizacja, kapitalizm wydobywczy i zmiany klimatyczne zmuszają ludzi do migracji z różnych obszarów geograficznych o zróżnicowanych stylach życia do miast o wspólnych formach ekonomicznych, prawnych i politycznych. Nowa etyka wydatkowania w kinocenie musi również wspierać swobodny przepływ ludzi i ich prawo do pozostania w domu i przeciwstawienia się kapitalizmowi wydobywczemu. Zmniejszająca się różnorodność biologiczna i rosnące temperatury na świecie z powodu rolnictwa plantacyjnego i wydobycia nasilają również konflikty polityczne, niestabilność społeczną i przymusową migrację.
Kolonializm wykorzenił i nadal wykorzenia różnorodne ludy tubylcze, które żyją także w niektórych z najbardziej zróżnicowanych historycznie i rozproszonych ekosystemów na Ziemi. Ekobójstwo jest więc w pełni uwikłane w ludobójstwo ludności tubylczej, która trzyma się swojej ziemi i utożsamia się z nią. Na przykład zabicie bawołów w Ameryce Północnej wpłynęło na cały ekosystem i rdzenną ludność na każdym poziomie. Uprawy plantacyjne oparte na paliwach kopalnych również zmniejszają wydatki netto na ziemię. Homogenizacja nasion przez Monsanto i rolnictwo przemysłowe nie tylko ograniczają różnorodność warunków uprawy, ale także tworzą plantacje mono-uprawowe, które są podatne na choroby i zmiany klimatyczne.
Kobiety wiejskie i tubylcze są szczególnie narażone na zniszczenia ekologiczne, ponieważ są zależne od lasów i obszarów wspólnych w zakresie żywności, paszy, wody i materiałów budowlanych. Dla wielu kobiet niszczenie lasów jest równoznaczne z zabijaniem ich i ich rodzin. Kiedy plony zawodzą, głód w nieproporcjonalnym stopniu dotyka kobiety i dziewczęta.
Ponadto instytucje i zwyczaje patriarchatu, ograniczające to, co każdemu, a zwłaszcza kobietom, wolno robić ze swoim ciałem i życiem, ujednolicają różnorodność płciową i seksualną oraz związane z nią sposoby wydatkowania energii.
Sztuka, kultura i seksualność to także techniki, które zużywają energię. Kiedy ograniczymy wolność i eksperymentowanie w tych sferach, znowu będziemy mieli mniej sposobów na trwonienie energii metabolicznej przez ludzi. Natura jest queerowa i uwielbia multiplikować płcie i seksualność, aby przekonać się, czy nowe sposoby życia mogą zwiększyć tempo wydatków. Jeśli chcemy przetrwać, musimy znaleźć nowe i różnorodne ścieżki, aby cieszyć się wydatkowaniem naszej energii – o ile te sposoby nie zniszczą warunków do dalszych eksperymentów i wydatków dla innych.
Rolnictwo nastawione na utrzymanie, łowiectwo i zbieractwo, które ma miejsce w wielu krajach, jawi się kapitalistom jako coś ubogiego, ponieważ ma niewielką lub żadną wartość pieniężną na rynku światowym. Jednak używając, wydatkując i kompostując na tradycyjnych ziemiach, rdzenni mieszkańcy wspierają wyższe wskaźniki wydatków ekologicznych i planetarnych.
Jeśli chcemy znaleźć nowe źródła energii nadającej się do kompostowania, musimy wspierać tak wiele różnych sposobów życia, jak to tylko możliwe, aby nie zniszczyć możliwości samego ‘pluralizmu kinetycznego’. Zmniejszenie różnorodności ekologicznej niszczy także ludzkie sposoby życia, mówienia i poznawania. Migranci wykorzystujący paliwa kopalne są zmuszani do opuszczania swoich domów, aby zrobić miejsce dla upraw plantacyjnych i wydobycia energii, a jednocześnie są zmuszeni do wejścia w gospodarki paliw kopalnych w zachodnich krajach przyjmujących. Dochodzi zatem do podwójnego zniszczenia różnorodności ludzkiej i ekologicznej oraz dwukrotnego spadku wydatków na planetę, ponieważ zrównoważone środowiska ludzkie/naturalne i żyjący w nich ludzie są zmuszeni do migracji i reprodukcji społeczeństw paliw kopalnych.
Pozwalając większej populacji na świecie jeść, a nie głodować, wspierając tak wiele różnorodnych sposobów życia, jak to tylko możliwe, wspierałoby się wzrost planetarnego tempa wydatkowania, ponieważ ludzki metabolizm jest niewiarygodnie wydajny w stosunku do jego masy. Bieda, kapitalizm i kolonializm są zatem sprzeczne z ludzką różnorodnością i ludzkim wydatkowaniem, ponieważ powstrzymują ludzi przed rozpraszaniem nadwyżek energii. Prawdziwym zasadniczym problemem nie jest rozmiar populacji ludzkiej, jak twierdzą niektórzy ekologowie, ale kapitalizm oparty na paliwach kopalnych i patriarchalna kontrola nad kobiecą reprodukcją.
Dominacja społeczna, z perspektywy kinetycznej i termodynamicznej, jest ograniczeniem zdolności człowieka do swobodnego eksperymentowania z nowymi i różnymi sposobami wydatkowania. W naturze nie ma nic (nie ma wielkiego łańcucha bytów), co usprawiedliwia społeczną dominację jednych nad innymi. W naturze istnieje tylko tendencja do dopuszczania coraz większej liczby eksperymentów w ruchu i wydatkowaniu, które nie podważają dalszych eksperymentów w kierunku zwiększania wydatków.
Metaboliczny komunizm. Etyka wydatkowania w kinocenie pociąga za sobą również nowy związek z ‘dobrami wspólnymi’. Historycznie rzecz biorąc, ludzie przyjmowali, że dobra wspólne stanowią wspólną pulę zasobów, którymi należy zarządzać wspólnie. W kapitalizmie zasoby te były bezpośrednio zawłaszczane przez akumulacją pierwotną (grabież, morderstwa, kolonializm, wydobycie i prywatyzację). Oba te podejścia do dobra wspólnego, pomimo swych odrębności, rozumieją dobro wspólne jako ‘pulę zasobów’, nadającą się do użytku przez ludzi (niezależnie od tego, czy jest zarządzana, konserwowana, czy dewastowana).
Kinetyczna teoria ziemi wymaga znacznie głębszego i szerszego podejścia do dobra wspólnego. Jeśli chcemy przetrwać, potrzebujemy materialistycznego dobra wspólnego, w którym każdy główny wzorzec ruchu Ziemi traktujemy jako dobro wspólne dla kogoś innego. Wszystkie procesy materialne na Ziemi pospołu współdziałają ze sobą, a zatem ‘zarządzają’ sobą nawzajem jak dobrem wspólnym dla innych. Potrzebujemy wzajemnościowych dóbr wspólnych, w których każdy organ staje się dobrem wspólnym dla innych, aby wspólnie kierować się w kierunku zwiększania wydatków. Tak więc zamiast ‘dóbr wspólnych’ powinniśmy myśleć o kinetycznym procesie ‘uwspólniania’ [commoning] jako o tworzeniu i przerabianiu materiału (nie tylko wielogatunkowego) dobra wspólnego, które nieustannie wykorzystujemy, kompostujemy i przekształcamy.
Te nowe dobra wspólne lub to, co nazywam ‘kinetycznym komunizmem’, nie opierałyby się na ochronie, ale na wydatkowaniu. Co by było, gdybyśmy wszyscy zarządzali i dzielili się nawzajem jedzeniem i odpadami nie po to, by je gromadzić, racjonować czy oszczędzać, ale po to, by marnować je w kosmosie? Ochrona to tylko niewielki i tymczasowy etap wymagany do utrzymania najbardziej optymalnych wydatków, jakie nasza planeta może pokryć.
Nie jest to tylko ziemskie, ale kosmiczne zadanie. Metaboliczne dobra wspólne to także kosmiczne dobra wspólne, w których słońce, układ słoneczny i szerszy wszechświat uczestniczą bezpośrednio w samodegradacji. Kosmos jest dobrem wspólnym dla siebie, aby samemu się zwinąć. Ziemia jest dobrem wspólnym używanym przez Słońce do degradacji swojej energii, podczas gdy Słońce jest dobrem wspólnym dla Ziemi, aby mogła wydalić się z powrotem w kosmos.
Nie ma jednego ‘najlepszego’ sposobu zarządzania naszymi dobrami wspólnymi. Im więcej sposobów wypróbujemy razem i im bardziej pozwolimy na eksperymentowanie z nowymi materialnymi ewolucjami, tym bardziej prawdopodobne jest, że optymalnie zużyjemy energię. Im więcej dopływów rzeki, tym szybsza jest jej dyfuzja. Co więcej, skoro Ziemia ciągle się zmienia, takie też powinny być nasze strategie dyfuzji. Komunizm kinetyczny lub metaboliczny to proces zachowania dobra wspólnego tylko na tyle, aby zoptymalizować jego wydatkowanie i zwiększyć procesy różnicowania. Natura nieustannie walczy o to, by stać się kimś innym niż jest, aby szybciej się zużywać.
Komunizm kinetyczny pociągałby za sobą, praktycznie rzecz biorąc, zbiorowe zarządzanie metabolizmem całej planetarnej formy ruchu. Komunizm kinetyczny to nic innego jak praktyczne i zdroworozsądkowe wspólne zarządzanie potrójnym (naturalnym, ludzkim i społecznym) procesem metabolicznym i materialnym w taki sposób, aby uniknąć zniszczenia własnych warunków przetrwania -zbiorowych wydatków planetarnych. Gdyby tę etykę kinetyczną trzeba było umieścić w trzech zapamiętywalnych i prostych imperatywach etycznych, na wzór Epikura, oto, czym by one były:
Jeśli chcemy przetrwać, naszą największą szansą jest przestrzeganie tych przewodnich maksym:1) Zwiększ wydatki planetarne.2) Kompostuj wszystko!3) Zwiększ różnorodność.W całym materialnym spektrum są to warunki, dzięki spełnieniu których następuje zwiększony wydatek planetarny.
Jestem pewien, że ludzie błędnie zrozumieją tę etykę wydatkowania, więc spróbuję wyjaśnić dwie kwestie:
1) Nie wyprowadzam uniwersalnej ‘powinności’ z naturalistycznego ‘jest’. Etyka wydatkowania jest ściśle hipotetyczna i eksperymentalna: ‘jeśli chcemy przetrwać, naszą największą szansą jest próba zwiększenia zbiorowych wydatków na planecie’.
2) Nie twierdzę również, że wszystkie ludzkie praktyki etyczne można wytłumaczyć etyką wydatkowania lub je do niej sprowadzić. Ludzkie praktyki etyczne nie są nieważne ani nieistotne w obliczu procesów kosmicznych i planetarnych; jest wręcz przeciwnie. Etyka ludzka jest częścią natury i jej procesów – o czym często zapominamy. Zwiększanie różnorodności naturalnej oznacza również zwiększanie różnorodności ludzkich wartości, etyki i sposobów bycia. Etyka wydatkowania nie ma więc na celu rozwiązania każdego sporu etycznego między ludźmi. Ma na celu umiejscowienie samej ludzkiej działalności etycznej w naturze, aby ograniczyć nasz obecny problem szerzącego się zachowania skoncentrowanego na człowieku i jego konstruktywizmie.
Etyka wydatkowania kinetycznego nie jest uniwersalną podstawą etyczną, ale hipotetyczną podstawą etyczną. Pozwala powiedzieć nie tylko, że kapitalizm błędnie opisuje nasz stosunek do przyrody, ale także, że jest nieetyczny (zakładając, że chcemy przetrwać), ponieważ prowadzi do zmniejszenia wydatków na planetę (w tym do zmniejszenia różnorodności ludzkiej i ekologicznej oraz możliwości ich rozkwitania).
Ponadto etyka wydatkowania odnosi się do materialnych warunków całego społeczeństwa ludzkiego jako takiego. Jeśli w ogóle chcemy mieć etykę humanistyczną, muszą istnieć ludzie, którzy ją praktykują. Tak więc we wszelkiej humanistycznej etyce zawarte jest założenie o istnieniu i przetrwaniu planety. Krótko mówiąc: jeśli chcemy ludzkiej etyki, musimy żyć i przetrwać, a jeśli mamy przeżyć, musimy spróbować zwiększyć wydatki na planecie (wraz ze wszystkim, co się z tym wiąże). Etyka kinocenu jest więc być może ‘metaetyką’.
T. Nail, Theory of the Earth, Stanford 2021.Nie interesuje mnie waloryzacja śmierci ponad życie lub natury ponad ludzi w sposób, który sprowadziłby wszystko do bezsensownych procesów naturalnych – podważając w ten sposób społeczną krytykę i ludzką etykę. Staram się ponownie połączyć naturalizm i humanizm, aby uniknąć fałszywej dychotomii między ludzkimi wartościami a bezwartościową naturą. Etyka ludzka nie występuje w konstruktywistycznej próżni, ale w określonych warunkach naturalnych i historycznych, które są bezpośrednio związane z naszym życiem i dobrym życiem. To właśnie starałem się pokazać”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz