The Ghosts of My Land are More Common Than Before
"Look up the history of an area of land, and you'll find a long lineage of nobles and peers, what wars they fought in to be awarded the land, how they employed landscape architects such as Capability Brown to stick a hill here and carve a lake there. The story of the land, as it is presented in England, is entirely one of ownership, forever linked to families and great men who enclosed, inherited or bought it. Their coats of arms still remain on pub signs, their names are given to roads and streets, written into landscape they've owned for hundreds of years.
But there are countless other tales to tell, folk stories that arise from the commons, from a shared community knowledge of the land. These stories of monsters, ghouls, spirits and giants speak not of landownership, but of a certain kind of belonging, a collective, community understanding of the atmosphere of a placec, brought about by experiencing it. They are crucial links to the phenomenology of the landscape, and tell an entirely different story from that of ownership and exploitation.
Stories such as these cannot arise from the mind of one individual: they do not descend from on high, but instead take a community, a shared network of minds, to settle, seed and take root. For some, these stories arise from the weird esoteric mindscape of the people that inhabit them, from a need to imbue the landscape with meaning and a personality of its own. For others, the genius loci (the spirit of place) is something more elemental: the writer Peter Ackyord refers to this as a 'territorial imperative', believing that there is something in the character of the landscape that informs the actions and beliefs of those that experience it. He believes that it is the land itself that generates the stories; it merely uses humans to tell it. This spirit, he claims, continues to generate its essence regardless of the efforts of town planners, councils and politicians. But only if the stories continue to be told.
England is riddled with legend. A headless horseman gallops through Folly Wood in Wiltshire. A 'ratman' haunts an underpass in Southend. A man with the face of an owl and huge white wings is spotted only by young girls in Mawnan. There is a spectral lion in Nottinghamshire, an there are dragons in Saffron Walden, Herefordshire, Berkshire, Devon, Somerset and Sheffield, and most famous of all, the Lambton Worm up in Durham, which rampaged through the landscape, munching on sheep and sucking the cows dry of milk.
(...) There are boggarts in Yorkshire, will-o'-the-wisps in Dartmoor, piskies in Cornwall, hickey spirities in Norfolk, the lantern men of Wicken Fen, all manifestations of mischief who tie the best laid plans of men into knots that lead to somewhere between simple frustration and mortal despair. The Bulbeggar is a Somerset boggart who first appeared in the nineteenth century when a farmer stopped to help a fallen figure on the road.
(...) What these stories do is animate a landscape, instil an animus, a spirit, that is known to all who live there, and like Peter Ackyord's territorial imperative, it resides there in the mindscape of its locals, above and beyond any ownership-based modifications of the landscape. But they also express a commons philosophy that is often contrary to the ideology put forward by the government and media of the time, an ideology that is fiercely defensive of the genius loci that safeguards an area from excessive development and burial under tarmac. For the Victorian wrtier John Ruskin, the legend of St George and the Dragon became symbolic of local uprisings against industrialisation, development and the carving up of the countryside for personal profit. The slaying of the dragon would return England to its mythical state of Eden. In 1871, Ruskin founded the Guild of St George, a charity for arts, crafts and the rural economy. The guild was founded on the principles set out in his book Fors Clavigera, a collection of ninety-six letters to the 'workmen and labourers of Great Britain'. Inspired by the ancient legend, Ruskin set out a vision of England that defied industrialisation and empowered local communities to remain in close contact with nature.
(...) We are hungry for these tales. They remain like silhouetted rock forms in the landscape, triggering local pride, generating a sense of connectivity, strengthening resistance against the forces of ownership that seek to obliterate their ethics. But for their power to persist, they must be told and retold, reworked by modern imaginations, to suit the needs of the time.
(....) 92 per cent of English land is out of bounds to the public. Of this, only 6 percent is built on. 56 per cent is given to agricultural production, livestock and growing crops.
97 per cent of rivers are out of bounds to the public.
There are roughly 117,000 miles of public footpath in England. As, on average, each path is two metres wide (the legal minimum requirement, which is rarely exceeded), this amounts to just 0,3 per cent of the landmass.
1 per cent of England's population owns 50 per cent of its land. On average, each of this 1 per cent owns 10,600 acres each, while 55 million English citizens own on average 0,07 acres.
One in eight families in England (3,3 million people) have no access to a garden. The figure ranges from 3 per cent of households in South Tyneside, to 40 per cent of homes in the London borough of Tower Hamlets.
Eleven milion people in England live in areas categorized as having the lowest level of green space, with less than nine square metres of public garden space per person, few gardens and 75 per cent of residents having to walk more than five minutes to find larger green areas.
Only 16,2 per cent of people in the UK have access to a wood of at least two hectares within 500 metres of their home. An additional 37 per cent of the population would have a local accessible wood if access rights were given to existing woods.
England's fourteen green belts cover nearly 13 per cent of England, significant not only because of their extent, but because with greater access rights, they could provide open-air recreation for 60 per cent of the population (30 million people) living in the urban areas within green belt boundaries.
Around 64 per cent of England's population lives within fifteen minutes of a protected landscape this leaves around 36 per cent of the population outside of the catchment.
(...) Of the 27 million people who live in the largest towns and cities, approximately 10,4 million are outside of the fifteen-mile catchment of national parks and AONBs. Shockingly, almost half of people in the most deprived areas of the country are outside of the catchment, so are less likely to reap the benefits of landscapes designated for the whole nation.
Visitors to national parks overwhelmingly rely on driving to get there, with 93 per cent of journeys made by car. But the majority of areas where less than half of all households own a car also fall outside of the accessible range of these landscapes. This means that most people who live furthest from England's most beautiful landscapes have to rely on public transport (which no longer exists) to reach them.
Only 1 per cent of visitors to UK national parks are people of colour, and statistics from the outdoor sector paint a similar picture, with only around 1 per cent of summer mountain leaders and rock-climbing instructors in the UK coming from ethnic minorities. According to the data, more than two-fifths (42 per cent) of people from minority ethnic groups live in England's most green space-deprived neighbourhoods, compared with just one in five white people.
(...) In October 2020, 88 per cent of adults agreed that green spaces were good for their mental health and well-being, and 82 per cent said that 'being in nature makes me very happy'."
N. Hayes, The Trespasser's Companion: A Field Guide to Reclaiming What is Already Ours, London, Oxford, New York, New Delhi, Sydney 2022.
Duchy mojej ziemi są bardziej wspólne niż wcześniej
„Przyjrzyj się historii jakiegoś obszaru, a dowiesz się, jaki długi jest rodowód tamtejszej szlachty i parów, jakie wojny musieli oni stoczyć, aby otrzymać tę ziemię, w jaki sposób najmowali architektów krajobrazu, takich jak Capability Brown, aby tu wznieść wzgórze, a tam wykopać jezioro. Historia ziemi, tak jak jest ona opowiadana w Anglii, jest w całości historią własności, na zawsze związaną z rodzinami i wielkimi ludźmi, którzy ją zasiedlili, odziedziczyli lub wykupili. Ich herby nadal widnieją na szyldach pubów, ich nazwiska nadawane są drogom i ulicom, wpisane w krajobraz, którego właścicielami są od setek lat.
Ale jest niezliczona ilość innych opowieści do opowiedzenia, ludowych historyjek, które wyrastają z dóbr wspólnych, ze wspólnej wiedzy społeczności o swej ziemi. Te historie o potworach, upiorach, duchach i gigantach opowiadają nie o własności ziemi, ale o pewnym rodzaju przynależności, zbiorowym, wspólnotowym rozumieniu atmosfery miejsca, wynikającej z jego doświadczania. Są one węzłowymi ogniwami fenomenologii krajobrazu i opowiadają zupełnie inną historię niż te opiewające własność i wyzysk.
Historie takie jak te nie mogą powstać w umyśle jednej osoby: nie spływają z góry, lecz wymagają istnienia wspólnoty, wspólnej sieci umysłów, aby mogły się osiedlić, zasiać i zakorzenić się. Są tacy, dla których te historie wynikają z dziwacznego, ezoterycznego umysłowego krajobrazu zamieszkujących go ludzi, z potrzeby nasycenia danego krajobrazu znaczeniem i własną osobowością. Dla innych genius loci (duch miejsca) jest czymś bardziej elementarnym: pisarz Peter Ackyord nazywa to coś 'imperatywem terytorialnym', wierząc, że w samym charakterze krajobrazu leży coś, co kształtuje działania i przekonania tych, którzy go doświadczają. Uważa on, że historie tworzy sama kraina; po prostu używa ludzi do tego, aby je wyrażali. Duch ten – twierdzi – mimo usilnych wysiłków urbanistów, radnych i polityków, nadal generuje swoją istotę. Ale jest tak tylko pod warunkiem, że historie będą nadal opowiadane.
Anglia jest pełna legend. Bezgłowy jeździec galopuje przez Folly Wood w Wiltshire. 'Szczurołak' nawiedza przejście podziemne w Southend. Mężczyznę z twarzą sowy i ogromnymi białymi skrzydłami dostrzegają tylko młode dziewczyny w Mawnan. W Nottinghamshire występuje widmowy lew, smoki są w Saffron Walden, Herefordshire, Berkshire, Devon, Somerset i Sheffield, a najbardziej znany z nich wszystkich - Lambton Worm w Durham - przeczesuje krajobraz, przeżuwając owce i wysysając mleko z krów.
(...) W Yorkshire występują boggarty, w Dartmoor - błędne ogniki, w Kornwalii - pixie, w Norfolk - malinkowe zjawy, w Wicken Fen - latarnicy. Wszystko to są różne przejawy psotników, które splatają ludzkie plany w węzły, prowadzące gdzieś pomiędzy zwykłą frustracją a śmiertelną rozpaczą. Bulbeggar to bogin z Somerset, który po raz pierwszy pojawił się w XIX wieku, kiedy rolnik zatrzymał się na drodze, aby pomóc upadłej postaci.
(...) Te historie ożywiają krajobraz, wyzwalają w nim animus, ducha znanego wszystkim, którzy tam mieszkają, i podobnie jak imperatyw terytorialny Petera Ackyorda, rezydują one w umysłach mieszkańców, ponad i poza wszelkimi zmianami własnościowymi. Ale wyrażają one także filozofię dóbr wspólnych - często sprzeczną z ideologią propagowaną przez ówczesny rząd i media, ideologię zaciekle strzegącą genius loci, która chroni obszar przed ekscesywnym rozwojem i zalaniem go asfaltem. Dla wiktoriańskiego pisarza Johna Ruskina legenda o św. Jerzym i smoku stała się symbolem lokalnych powstań przeciwko industrializacji, rozwojowi i podziałowi wsi dla osobistego zysku. Zabicie smoka przywrócić miało Anglię do mitycznego stanu Eden. W 1871 roku Ruskin założył Gildię św. Jerzego, organizację charytatywną na rzecz sztuki, rzemiosła i gospodarki wiejskiej. Cech powstał w oparciu o zasady określone w jego książce Fors Clavigera, zbiorze dziewięćdziesięciu sześciu listów do 'robotników i wyrobników Wielkiej Brytanii'. Zainspirowany starodawną legendą Ruskin przedstawił wizję Anglii, która przeciwstawiła się industrializacji i umożliwiła lokalnym społecznościom pozostawanie w bliskim kontakcie z naturą.
(...) Łakniemy tych wszystkich opowieści. Utrzymują się one jak formy skalne wyryte w krajobrazie, wywołując lokalną dumę, generując poczucie łączności, wzmacniając opór przeciwko siłom własności, które chcą zatrzeć wypływającą z nich etykę. Aby jednak ich moc przetrwała, należy je rozpowszechniać i opowiadać na nowo, przerabiać je z pomocą współczesnej wyobraźni, tak aby odpowiadały na potrzeby czasu.
(...) 92 procent angielskiej ziemi jest niedostępnych dla publiczności. Z tego tylko 6 procent zostało zabudowanych. 56% przeznacza się na produkcję rolną, hodowlę zwierząt i uprawy roślin.
97 procent rzek jest niedostępnych dla publiczności.
W Anglii jest około 180 000 mil publicznych ścieżek. Ponieważ szerokość każdej ścieżki wynosi średnio dwa metry (minimalny wymóg prawny, który rzadko jest przekraczany), stanowi to zaledwie 0,3% całkowitej powierzchni terenu.
1 procent populacji Anglii jest właścicielem 50 procent ogółu ziemi. Średnio każda osoba należąca do tego 1 procenta posiada 10 600 akrów, podczas gdy 55 milionów obywateli Anglii posiada średnio 0,07 akra.
Jedna na osiem rodzin w Anglii (3,3 mln osób) nie ma dostępu do ogródka. Liczba ta waha się od 3 procent gospodarstw domowych w South Tyneside do 40 procent gospodarstw w londyńskiej dzielnicy Tower Hamlets.
Jedenaście milionów ludzi w Anglii żyje na obszarach sklasyfikowanych jako charakteryzujące się najniższym poziomem nasycenia przestrzeniami zielonymi, gdzie na osobę przypada mniej niż dziewięć metrów kwadratowych publicznej przestrzeni ogrodowej, jest tam niewiele ogrodów, a 75 procent mieszkańców musi chodzić dłużej niż pięć minut, aby dotrzeć do większego obszaru z zielenią.
Tylko 16,2 procent mieszkańców Wielkiej Brytanii ma dostęp do lasu o powierzchni co najmniej dwóch hektarów w promieniu 500 metrów od swojego domu. Dodatkowe 37 procent populacji posiadałoby lokalnie dostępny las, gdyby przyznano prawa dostępu do istniejących lasów.
Czternaście angielskich pasów zielonych obejmuje prawie 13 procent Anglii i odgrywa znaczącą rolę nie tylko ze względu na swój zasięg, ale także dlatego, że przy zagwarantowaniu większych praw dostępu mogłyby one zapewnić rekreację na świeżym powietrzu dla 60 procent populacji (30 milionów ludzi) mieszkającej w miastach leżących w pobliżu pasów zieleni.
Około 64 procent populacji Anglii żyje w promieniu piętnastu minut od chronionego krajobrazu, co oznacza, że około 36 procent populacji znajduje się poza tą kategorią.
(...) Z 27 milionów ludzi mieszkających w największych miastach, około 10,4 miliona znajduje się poza piętnastomilową odległością od parków narodowych i 'Obszarów o wybitnym pięknie naturalnym'. Szokujące jest to, że prawie połowa mieszkańców najbiedniejszych obszarów kraju znajduje się poza tą odległością, więc ma mniejsze szanse na czerpanie korzyści z krajobrazów przeznaczonych dla całego narodu.
Odwiedzający parki narodowe w przeważającej mierze dojeżdżają do nich samochodem – 93% podróży odbywa się samochodem. Jednak większość obszarów, na których mniej niż połowa gospodarstw domowych posiada samochód, również znajduje się poza dostępnym zasięgiem tych krajobrazów. Oznacza to, że większość ludzi mieszkających najdalej od najpiękniejszych krajobrazów Anglii musi korzystać z transportu publicznego (który już nie istnieje), aby do nich dotrzeć.
Tylko 1 procent osób odwiedzających brytyjskie parki narodowe to osoby kolorowe, a statystyki z branży outdoorowej wykazują podobny stan rzeczy, przy czym tylko około 1 procent letnich liderów górskich i instruktorów wspinaczki w Wielkiej Brytanii pochodzi z mniejszości etnicznych. Według danych ponad dwie piąte (42 procent) osób należących do mniejszości etnicznych mieszka w najbardziej pozbawionych terenów zielonych dzielnicach Anglii, w porównaniu z zaledwie jedną piątą w przypadku białych mieszkańców.
(...) W październiku 2020 r. 88 procent dorosłych zgodziło się, że tereny zielone są dobre dla ich zdrowia psychicznego i dobrego samopoczucia, a 82 procent stwierdziło, że 'przebywanie na łonie natury bardzo mnie uszczęśliwia'."
N. Hayes, The Trespasser's Companion: A Field Guide to Reclaiming What is Already Ours, London, Oxford, New York, New Delhi, Sydney 2022.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz