The Miracle of the Holy Communion and the Communal Luxury
"I historicize the efforts of Father Divine’s Peace Mission movement and examine the group’s fashioning of insurgent modes of social belonging wherein they defied customary and de jure segregation and violence and began to articulate a new vision of the future based in peace. I take together their heterodox visions of futurity and their odd spatial and temporal logics as a quintessential form of Black queer urbanism—again, various projects interrupting critical aspects of the dominant urbanist growth paradigm that emerged to reinforce gendered racial capitalism after the Great Depression. Adherents of the mission sought to remake property as a collective asset, disarticulating it from blood and familial transmission. They embarked on a program of collective purchasing across nascent metropolitan-scapes within deteriorating spaces in the urban core as well as surreptitiously in exclusive neighborhoods (...). The flock rehabilitated and reorganized the real estate they acquired for alternatively imagined use that was responsive and adapted to their cosmological and social outlooks, and through this process, they articulated reciprocal relationships between individual, community, and property under a novel paradigm of stewardship.
The cultural subtext of the aesthetic and social outlook characterizing much of the Peace Mission’s theology represented an extension and transformation of the outlook born of the plot in the context of plantation and post-plantation Black life. The Peace Mission extended and formalized the outlook of the plot partially by enacting the cosmic break of heaven on earth millenarianisms articulated in the varying spaces of Black ecstatic religiosity under slavery and in its aftermath. It also drew directly on the grammar of feasting in its enactments of earthly satiation through the rituals and ceremony of the daily “Holy Communion” feasts held at each outpost of heaven on earth as well as banquets and feasts in their new ritual calendar.
(...) The abundance that defined the shared dining tables of the flock drew its symbolic cogence directly from photographs and descriptions of the “Promised Land,” a series of collectively owned and operated farms north of New York City that resonated with the migrant generations’ outlook straddling two worlds.
In the period between the 1920s and 1960s, the Peace Mission, an organization of devotees of the esoteric teachings of Reverend Major M.J. Divine, or Father Divine, transformed various edifices in emergent metropolitan districts in the United States, including New York, Newark, Philadelphia, Baltimore, San Francisco, and Los Angeles. The Peace Mission bought and remade twelve or more major properties between 1939 and 1952 in the Philadelphia region, transforming through their labor what were dilapidated, damaged, and abandoned properties. The men who adhered to Divine’s teachings used their skills as carpenters and masons to create what observers repeatedly described as distinguished spaces. At the same time, the Peace Mission bought properties in exclusive sections of these metropolitan regions, opening what had once been exclusive and segregated hotels and other spaces into ones accessible to working-class Black beachgoers, vacationers, and worshipers.
(...) The Peace Mission used collective ownership and collective labor to create novel spaces that were shocking in their disregard for racial mores and that refused to concede Black abjection and austerity in the built environment at a time when the majority of Black communities across the nation were confined to poor housing. (...) The Peace Mission mobilized the often surreptitious purchasing of collective property fronting its white membership as those engaged in the transaction and threatening racial and class exclusion after purchasing mansions, hotels, and other exclusively white and elite spaces to extend heaven on earth. In addition to these smaller properties, Peace Mission members also collectively transformed large luxury properties. To purchase the Divine Lorraine Hotel at the intersection of Broad Street and Fairmount Avenue in North Philadelphia, four hundred devotees of the Peace Mission pledged and put forward $1,000 each. Through this building that had previously served as a racially exclusive property just north of the city’s central business district, first as a residential building after it opened in the 1880s and then as a hotel before the group’s purchase. The Divine Lorraine and the Divine Tracey near the University of Pennsylvania accommodated ordinary people irrespective of race or class within the comforts of a luxurious interior as long as they did not defy the organization’s prohibition against men and women sharing a room and bed. Although devotees renamed the hotel to suggest ownership by Divine, Divine technically held no deeds to these hotels or to any other property. These properties remained collectively owned by the four hundred original pledgers and the trusteeship of the Peace Mission through the early 2000s.
(...) The 1936 Righteous Government Platform of the Peace Mission, which developed out of the convention held in Harlem January 10–12, 1936, rhetorically anchored these properties to an entire economic system of production, distribution, and consumption orchestrated under the “Divine” Plan that would, according to Divine, replace strife with peace. Divine was fundamentally opposed to the New Deal, Franklin Delano Roosevelt’s expansion of federal programming under the principles of economist John Keynes emphasizing the stabilization of capitalism through investments in demand through basic guarantees for the (white) working class. Divine argued that the New Deal would create a form of dependency that would be dangerous in the long run to (Black) working-class communities. Divine’s plan called for protections and guarantees from physicians and the state-required insurance, “Equal Opportunity”—including the punishment of exclusionary labor unions, full employment through a reactivation of industrial production in spite of the Depression, a disbanding of all legal and extralegal impediments inscribed through “race,” and fairness in all economic transactions. The plan, in short, sought to break with state dependency and lower prices and to make everyone prosperous.
Under this alternative constitution, the Peace Mission’s notion of property as a collective resource was reciprocal with its grand mission of spreading earthly peace. The accretion of the missions and heavens, would help the joyful cries of the followers to echo peace and to transform the atmosphere and thus the ways that humans related.
(...) Although Divine credited himself with the miraculous collectivity of the Peace Mission, it is the communion table and the communion hall that he identifies as the site of the new world his adherents were practicing outside the evil of Jim Crow segregation. The central motif of the new theology was the communion table, which recenters the role of the First Mother Divine in the production of the miracles. Beginning in the organization’s first spiritual center in Sayville, New York, in the 1920s and 1930s, she coordinated efforts to feed the parishioners, likely as important in amassing the early flock of believers as the preached sermons Divine offered. Communion banquets were codified in Article IV of the church constitution. The constitution drew on the Christian practice of Communion and extended it beyond its spiritual function as the means by which Christians symbolically demonstrate their faith in the resurrecting power of Jesus.
(...) Here, Black women’s creative and reproductive labor created the primary architecture organization—their work to prepare large quantities of food underwriting the communion table across the missions, sometimes in Father Divine’s presence but more often than not in his physical absence. It is important to emphasize the creativity in this work. The communion table and the more elaborate banquet and anniversary feasts were not simple meals or flavor combinations; they were elaborate and labor-intensive productions that drew on the rich tapestry of Black women’s knowledge of recipes and food to draw in the masses. As extant menus from banquets in Philadelphia demonstrate, the communion table was defined by abundance, the inverse of want.
(...) Black women, along with some white women, created this aesthetic of abundance at the communion meals, often in Father Divine’s absence. At the invitations to the dedication of openings in West and North Philadelphia February 1947 mentioned above show, communions were the essential enactments of heaven on earth, the key means of reclaiming otherwise racially segregated spaces defined by dilapidation or exclusion, in opening a new mission and spreading heaven on earth. Father Divine blessed these meals, but he did not prepare them. Beginning in Georgia and later in Baltimore, Sayville, Harlem, Philadelphia, and beyond, Black women disciples prepared feasts to draw people into the folds of the flock, including the First Mother Divine, who fed the growing body that grew in the early Sayville mission. In this work, these women engaged in important if underappreciated intellectual work by theorizing new methods of collectivity and social reproduction that drew the plot into the communion table.
(...) In its swirling smells and elaborate tastes, the sample menu above from one feast nearly a decade after Divine’s earthly death invokes abundance, here a signifier not only of plenty but of a cartographic and social-spatial imaginary recalling variegated landscapes and waterscapes of the South and drawing forward the symbolic and material power of the plot. Hinted at in the accompaniment of “home frozen peaches,” in this vast menu is the reality that these Black migrant women forward the sweetness of a land of peace immanently forthcoming that recalled the plot and the South.
More directly, the communion table drew its symbolic coherence from the Peace Mission’s efforts in the 1930s and 1940s to erect the “Promised Land.” A series of outposts north of New York City, the Promised Land consisted of a number of cooperative farms operated and owned collectively by the Peace Mission in Westchester and Ulster Counties in New York. Many of the primary laborers were southern migrants who brought their knowledge of plant life to bear in producing the miracle of abundance. They planted vegetables and grain, raised chickens and various species of hens, pastured sheep, held hogs, and raised cattle for milk and meat. They created collective ownership, making all who worked in the name of Divine stewards. This is a critical reenactment of and extension of the plot as a robust imaginary seeking to transform the world. The cooperative farms of the Promised Land assured collective work and collective reaping, reestablishing use value and collectivity around the earth and in the symbiotic world of plant, animal, and human-animal life as a way out from the enduring violence of want and pressingly for Black adherents under Jim Crow’s metabolic warfare. (...) hunger and feasting formed the quotidian and embodied form of racial violence between slavery and Jim Crow and across southern and northern locations. Divine’s unnamed secretaries strategically invoked the plot as well to appeal to the primarily Black public constituted around the New Day. They used images of Divine feeding farm animals including foul and lambs, standing next to bulls, and sitting on a white horse to invoke the powerful symbolism of the plot, a modality of power and social cohesion wherein Black communities could derive a wealth of food through small-scale subsistence, an intimacy with the dirt and with nonhuman animal life through animal husbandry. The imagery of the plot and its material and sensual abundance around the shared communion table extended the historical plot as a roving collective imaginary, adapting in its outlook and prospects to the context of the industrial metropolis, with its equally dangerous ecologies imprinted by plantation relations."
J.T. Roane, Dark Agoras: Insurgent Black Social Life and the Politics of Place, New York 2024.
Cud komunii świętej i komunalny luksus
"Analizuję historię wysiłków ruchu Misji Pokojowej prowadzonej przez Ojca Divine i badam to, jak w tej grupie kształtowały się powstańcze modele przynależności społecznej, w ramach których przeciwstawiano się codziennej i prawnej segregacji i przemocy oraz zaczęto artykułować nową wizję przyszłości opartej na pokoju. Łączę ich heterodoksyjne wizje przyszłości i ich pokręconą logikę przestrzenną i czasową, widząc w nich kwintesencję czarnej queerowej urbanistyki – raz jeszcze, są to różne projekty wprowadzające wyłomy do dominującego paradygmatu rozwoju urbanistycznego, który wyłonił się w celu umocnienia upłciowionego rasowego kapitalizmu po Wielkim Kryzysie. Zwolennicy misji próbowali przekształcać nieruchomości w dobro wspólne, oddzielając ją od powiązań opartych na krwi i rodzinie. Rozpoczęli program kolektywnych zakupów, realizowanych w świeżo powstających metropoliach - w niszczejących przestrzeniach w centrach miast, a także, potajemnie, w ekskluzywnych dzielnicach. Trzódka wyznawców rehabilitowała i reorganizowała nabytą nieruchomość do alternatywnego wykorzystania, odpowiadającego jej kosmologicznemu i społecznemu światopoglądowi, a poprzez ten proces artykułowała wzajemne relacje między jednostką, społecznością i własnością w ramach nowego paradygmatu posiadania [stewardship].
Kulturowy aspekt przekonań estetycznych i społecznych charakteryzujących znaczną część teologii Misji Pokojowej stanowił rozszerzenie i przeobrażenie podejścia zrodzonego z działki/zmowy [the plot] w kontekście plantacyjnego i post-plantacyjnego życia Czarnych. Misja Pokojowa rozszerzyła i sformalizowała perspektywę the plot częściowo poprzez przywoływanie kosmicznego wdarcia się nieba na ziemię - poprzez milenaryzmy artykułowane w różnych przestrzeniach ekstatycznej religijności Czarnych w czasach niewolnictwa i po nim. Czerpała także bezpośrednio z gramatyki ucztowania w swoich próbach urzeczywistniania ziemskiego nasycenia, realizowanych poprzez rytuały i ceremonie codziennych uczt 'Komunii Świętej', odbywających się w każdej placówce nieba na ziemi, a także podczas bankietów i świąt w nowym kalendarzu rytualnym.
(...) Obfitość, która definiowała współdzielone stoły trzódki, czerpała swoją symboliczną siłę bezpośrednio ze zdjęć i opisów 'Ziemi Obiecanej', szeregu wspólnotowo posiadanych i zarządzanych gospodarstw na północ od Nowego Jorku, które rezonowały z pokoleniowymi perspektywami migrantów [ze wsi do miast], łączącymi te dwa światy.
W okresie od lat dwudziestych do sześćdziesiątych XX wieku Misja Pokoju, organizacja zrzeszająca wyznawców ezoterycznych nauk wielebnego M.J. Divine'a, czyli Ojca Divine, przekształciła różne budynki w powstających dzielnicach metropolitalnych w Stanach Zjednoczonych, w tym w Nowym Jorku, Newark, Filadelfii, Baltimore, San Francisco i Los Angeles. W latach 1939–1952 Misja Pokojowa kupiła i przebudowała dwanaście lub więcej znaczących nieruchomości w regionie Filadelfii, przekształcając dzięki swojej pracy to, co było w rozkładzie, zniszczone i opuszczone. Mężczyźni, którzy trzymali się nauk Divine'a, wykorzystali swoje umiejętności stolarskie i murarskie, aby stworzyć coś, co obserwatorzy wielokrotnie opisali jako wyróżniające się przestrzenie. W tym samym czasie Misja Pokojowa kupiła nieruchomości w ekskluzywnych częściach tych regionów metropolitalnych, otwierając niegdyś ekskluzywne i podlegające segregacji hotele i inne przestrzenie dostępne dla czarnych plażowiczów, urlopowiczów i wiernych z klasy robotniczej.
(...) Misja Pokoju wykorzystała kolektywne posiadanie i wspólnotową pracę do stworzenia nowatorskich przestrzeni, które szokowały ze względu na to, że nie przestrzegały zwyczajów rasowych i nie zgodziły się na pogardę wobec Czarnych i zaciskanie pasa w sektorze budowlanym w czasie, gdy większość społeczności Czarnych w całym kraju była grodzona w biednych sąsiedztwach. (...) Misja Pokojowa zmobilizowała się do często potajemnych zakupów zbiorowej własności, wykorzystując swoich białych członków do przeprowadzania transakcji i kwestionując wykluczenia rasowe i klasowe z rezydencji, hoteli i innych przestrzeni przeznaczonych wyłącznie dla białych i elit po, by rozszerzać raj na ziemi. Oprócz mniejszych nieruchomości członkowie Misji Pokoju wspólnie przekształcili także duże luksusowe nieruchomości. Aby kupić hotel Divine Lorraine na skrzyżowaniu Broad Street i Fairmount Avenue w północnej Filadelfii, czterystu wielbicieli Misji Pokojowej zobowiązało się przekazać po 1000 dolarów każdy. Budynek ten wcześniej służył jako ekskluzywna nieruchomość na północ od centralnej dzielnicy biznesowej miasta, najpierw jako budynek mieszkalny po jego otwarciu w latach osiemdziesiątych XIX wieku, a następnie jako hotel, bezpośrednio przed zakupem przez grupę. W hotelach Divine Lorraine i Divine Tracey w pobliżu Uniwersytetu Pensylwanii zwykli ludzie, bez względu na rasę i klasę, byli zakwaterowani w komfortowych luksusowych wnętrzach, o ile nie sprzeciwiali się zakazowi ze strony organizacji, dotyczącemu dzielenia pokoju i łóżka przez mężczyzn i kobiety. Chociaż wielbiciele zmienili nazwę hotelu, aby sugerować, że jest on własnością Divine, z technicznego punktu widzenia Divine nie posiadała żadnych praw własności do tych hoteli ani do żadnej innej nieruchomości. Nieruchomości te pozostawały wspólną własnością czterystu pierwotnych powierników Misji Pokojowej aż do początku XXI wieku.
(...) Platforma Na Rzecz Sprawiedliwego Rządu Misji Pokojowej z 1936 r., która rozwinęła się w oparciu o konwencję zorganizowanej w Harlemie w dniach 10–12 stycznia 1936 r., retorycznie zakotwiczyła te dobra w całościowym gospodarczym systemie produkcji, dystrybucji i konsumpcji zorganizowanym w ramach 'Boskiego' Planu, który według Divine'a miał zastąpić konflikty pokojem. Divine był zasadniczo przeciwny Nowemu Ładowi, programom federalnym rozbudowanym przez prezydenta Franklina Delano Roosevelta zgodnie z zasadami ekonomisty Johna Keynesa, kładącymi nacisk na stabilizację kapitalizmu poprzez inwestycje w popyt stanowiące podstawowe gwarancje dla (białej) klasy robotniczej. Divine argumentował, że Nowy Ład wytworzy formę zależności, która na dłuższą metę byłaby niebezpieczna dla (czarnych) społeczności klasy robotniczej. Plan Divine'a wzywał do ochrony i gwarancji ze strony lekarzy oraz państwowych ubezpieczeń, do 'równych szans' – w tym do ukarania wykluczających związków zawodowych, do pełnego zatrudnienia poprzez reaktywację produkcji przemysłowej pomimo kryzysu, oraz rozwiązanie wszystkich prawnych i pozaprawnych barier wpisanych w 'rasę' i uczciwe traktowanie we wszystkich transakcjach gospodarczych. Krótko mówiąc, plan miał na celu zerwać z zależnością od państwa i dewaluacją oraz zapewnić wszystkim dobrobyt.
Zgodnie z tą alternatywną konstytucją, głoszona przez Misję Pokoju koncepcja własności jako kolektywnego zasobu była tożsama z jej wielką misją szerzenia pokoju na ziemi. Wzrastanie misji i niebios pomogłoby radosnym okrzykom wyznawców rozbrzmiewać echem pokoju i przemienić atmosferę, a tym samym sposób, w jaki ludzie ze sobą współdziałają.
(...) Chociaż Divine przypisywał sobie cudowne moce wypływające ze zbiorowości Misji Pokoju, to właśnie stół komunii i salę komunii identyfikuje jako miejsce nowego świata, który jego zwolennicy praktykowali poza złem wynikającym z segregacji Jima Crowa. Centralnym motywem nowej teologii był stół komunijny, który podkreślał rolę Pierwszej Matki Divine w dokonywaniu cudów. Począwszy od pierwszego duchowego centrum organizacji w Sayville w stanie Nowy Jork, w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, koordynowała ona wysiłki mające na celu wyżywienie parafian, co było prawdopodobnie równie ważne w zgromadzeniu pierwszej trzody wierzących, jak kazania wygłaszane przez Divine'a. Bankiety komunijne zostały skodyfikowane w artykule IV konstytucji kościelnej. Konstytucja nawiązywała do chrześcijańskiej praktyki komunii i rozszerzyła ją poza jej funkcję duchową jako środka, za pomocą którego chrześcijanie symbolicznie okazują swoją wiarę w zmartwychwstałą moc Jezusa.
(...) To tutaj kreatywna i reprodukcyjna praca Czarnych kobiet stworzyła główną strukturę organizacji – była to praca polegająca na przygotowywaniu dużych ilości żywności, która zabezpieczała stół komunii na wszystkich misjach, czasami w obecności Ojca Divine, ale częściej przy jego fizycznej nieobecności. Warto podkreślić kreatywność tej pracy. Stół komunijny oraz bardziej wyszukane bankiety i biesiady rocznicowe nie były prostymi posiłkami i połączeniami smakowymi; były to wyszukane i pracochłonne przedsięwzięcia, które czerpały z bogatej wiedzy Czarnych kobiet na temat przepisów i jedzenia, aby przyciągnąć masy. Jak pokazują zachowane menu z bankietów w Filadelfii, stół komunijny był definiowany przez obfitość, czyli odwrotność niedostatku.
(...) Czarne kobiety wraz z kilkoma białymi kobietami stworzyły tę estetykę obfitości podczas posiłków komunijnych, często pod nieobecność Ojca Divine. Jak wynika z zaproszeń na ceremonie poświęcenia przybytków w Filadelfii Zachodniej i Północnej z lutego 1947 r., o których mowa powyżej, komunie były istotnym urzeczywistnieniem nieba na ziemi, kluczowym sposobem odzyskiwania przestrzeni charakteryzujących się segregacją rasową, zniszczeniem lub wykluczeniem, używanym do otwarcia nowej misji i szerzenia nieba na ziemi. Ojciec Divine błogosławił te posiłki, ale ich nie przygotowywał. Począwszy od Georgii, a później w Baltimore, Sayville, Harlemie, Filadelfii i dalej, uczennice Czarnych kobiet przygotowywały uczty, aby przyciągnąć ludzi do stada - była wśród nich Pierwsza Matka Divine, która karmiła rozrastające się ciało społeczne, które rosło od czasów wczesnej misji w Sayville. W tej pracy kobiety angażowały się w ważną, choć niedocenianą pracę intelektualną, opracowując nowe metody kolektywizacji i reprodukcji społecznej, które wyłożyły działkę [the plot] na stół komunijny.
(...) Poprzez swoje wibrujące zapachy i wyszukane smaki, przykładowe menu pochodzące z uczty, która odbyła się prawie dziesięć lat po ziemskiej śmierci Divine'a przywodzi na myśl obfitość, tutaj oznaczającą nie tylko dostatek, ale także wyobraźnię kartograficzną i społeczno-przestrzenną odsyłającą do różnorodnych krajobrazów i wodnych pejzaży Południa, z których pochodziła symboliczna i materialna siła działki [the plot]. W tym obszernym menu, w towarzystwie 'domowych mrożonych brzoskwiń', pojawiała się rzeczywistość, w której te czarne migrantki przekazują słodycz krainy pokoju, która nadchodzi, i która przywołuje działkę i Południe.
W sposób bardziej bezpośredni symboliczna spójność stołu komunijnego czerpała z wysiłków Misji Pokojowej podejmowanych w latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku na rzecz wzniesienia 'Ziemi Obiecanej'. Ziemia Obiecana, czyli zbiór placówek na północ od Nowego Jorku, składała się z szeregu spółdzielczych gospodarstw rolnych zarządzanych i posiadanych wspólnie w ramach Misji Pokojowej w hrabstwach Westchester i Ulster w stanie Nowy Jork. Wielu robotników-założycieli było migrantami z Południa, którzy wnieśli swoją wiedzę o życiu roślinnym do wytworzenia cudu obfitości. Sadzili warzywa i zboże, hodowali kurczaki i różne gatunki kur, wypasali owce, trzymali świnie i hodowali bydło na mleko i mięso. Stworzyli własność zbiorową, czyniąc z wszystkich, którzy pracowali szafarzy Divine'a. Była to krytyczna rekonstrukcja i rozszerzenie działki jako mającego podbudowę wyobrażenia obierającego sobie za cel przekształcenie świata. Spółdzielcze gospodarstwa Ziemi Obiecanej zapewniały zbiorową pracę i zbiorowe żniwa, przywracając wartość użytkową i kolektywność na ziemi oraz w symbiotycznym świecie życia roślinnego, zwierzęcego i ludzko-zwierzęcego, dostarczając w ten sposób sposobu na wyjście z trwałej przemocy niedostatku, którego doświadczali Czarni uczestnicy wojny metabolicznej prowadzonej przez Jima Crowa. (...) Głód i ucztowanie tworzyły codzienną i ucieleśnioną formę przemocy rasowej między okresami niewolnictwa a Jima Crowa, tak w południowych, jak i północnych lokalizacjach. Bezimienni sekretarze Divine w strategiczny sposób odwoływali się do działki/zmowy [the plot], aby przemówić do głównie czarnej opinii publicznej, skupionej wokół obietnicy Nowego Dnia. Wykorzystywali obrazy Boga karmiącego zwierzęta hodowlane, w tym odchodów i jagniąt, stojących obok byków i siedzących na białym koniu, po to, by przywołać wyrazistą symbolikę działki/zmowy, modalność władzy i spójności społecznej, dzięki której czarne społeczności mogły czerpać bogactwo pożywienia dzięki gospodarowaniu na małą skalę, bliskości z brudem i życiem zwierząt pozaludzkich poprzez hodowlę. Obraz działki/zmowy wraz z jej materialną i zmysłową obfitością, rozpostartą wokół wspólnego stołu komunijnego rozszerzyły historycznie utraconą działkę/zmowę jako wędrujące zbiorowe wyobrażenie, dostosowujące swój kształt i perspektywę zaistnienia do kontekstu przemysłowej metropolii, z jej ekologiami równie niebezpiecznymi, co te zakodowane w relacjach plantacyjnych".
J.T. Roane, Dark Agoras: Insurgent Black Social Life and the Politics of Place, New York 2024.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz