"The economy of makeshifts. It is a phrase that neatly sums up patchy, desperate and sometimes failing strategies of the poor for material survival (...): access to common land, mobilization of kinship support, resorting to crime, and other marginal resources. (...) Hufton identified two basic strands of French economy of makeshifts. The first was the physical mobility on a regional and national scale, the temporary response of agricultural labourers to seasonal jobs available in different regions, as a key survival-strategy for the healthy, adult poor. (...) The second strand was the practice of localised begging, mostly conducted by the deserving poor. Children were effectively apprenticed in begging and varietes of gleaning, experiences which ranged from pleading for windfall fruit in the countryside, or putrefying food from market stalls, through to collections of shellfish at the coast. The elderly begged for their lives in old age, while lone mothers begged to augment earnings insufficient for themselves and dependent children".
S. King, A. Tomkins (eds.), The Poor in England, 1700-1850: An Economy of Makeshifts, Manchester 2003.
Ekonomia prowizorki
"Ekonomia prowizorki. To określenie, które starannie podsumowuje różnorakie, desperackie i niekiedy nieudane strategie biedoty dla materialnego przetrwania (...): dostęp do dóbr wspólnych, mobilizacja wsparcia przez sieci pokrewieństwa, uciekanie się do przestępczości i do innych krańcowych zasobów. (...) Hufton wyróżnił dwa podstawowe nurty francuskiej ekonomii prowizorki. Pierwsza to fizyczna mobilność na regionalną i narodową skalę, tymczasowa odpowiedź robotników rolnych na sezonowe fuchy dostępne w różnych regionach - kluczowa strategia przetrwania dla zdrowej i dorosłej biedoty. (...) Drugi nurt to praktyka lokalnego żebractwa, głównie wykonywana przez tych, których bieda była uprawniona. Dzieci były skutecznie przysposabiane do żebractwa i różnych odmian zbieractwa, doświadczeń począwszy od ubiegania się o resztki owoców na wsi, zgniłe jedzenie ze stoisk targowych, po zbieranie skorupiaków na wybrzeżu. Starsi żebrali, żeby przeżyć jesień życia, podczas gdy samotne matki prosiły o uzupełnienie dochodów, niewystarczających dla nich samych i pozostających na ich utrzymaniu dzieci".
S. King, A. Tomkins (eds.), The Poor in England, 1700-1850: An Economy of Makeshifts, Manchester 2003.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz