"Fixation in space and time has been one of the most elementary and persistent techniques capitalism has used to take hold of the body. See the attacks throughout history on vagabonds, migrants, and hobos. Mobility is a threat when not pursued for the sake of work, as it circulates knowledge, experiences, struggles. In the past the instruments of restraint were whips, chains, the stocks, mutilation, enslavement. Today, in addition to the whip and the detention centers, we have computer surveillance and the periodic threat of epidemics such as avian flu as a means of controlling nomadism.
(...) With the nineteenth century we have a conception of the body and disciplinary techniques modeled on the steam engine, its productivity calculated in terms of input and output, and efficiency becoming the key word. Under this regime, the disciplining of the body was accomplished through dietary restrictions and the calculation of the calories that a working body would need. (...) In the US, the history of this new political economy began in the 1880s with the attack on the saloon and the remolding of the family life with at its center the full-time housewife, conceived as an anti-entropic device, always on call, ready to restore the meal consumed, the bodies sullied after the bath, the dress repaired and torn again".
S. Federici, Beyond the Periphery of the Skin: Rethinking, Remaking, and Reclaiming the Body in Contemporary Capitalism, Oakland 2020, p. 121-122.
Prawo do gospody
"Utrwalenie czasu i przestrzeni pozostawało jedną z podstawowych i uporczywych technik, których kapitalizm używał, by pochwycić ciało. Spójrzmy na to jak w historii atakowani byli włóczędzy, migranci i nędzarze. Mobilność stanowi zagrożenie, gdy przenosi wiedzę, doświadczenia, walki. W przeszłości narzędziami służącymi poskromieniu były baty, łańcuchy, dyby, okaleczenie i niewola. Dzisiaj, jako dodatek do bata i centrów detencyjnych, mamy nadzór komputerowy i periodyczne zagrożenie epidemiami takimi jak ptasia grypa używanymi do kontrolowania nomadów.
(...) Wraz z dziewiętnastym wiekiem górę wzięła koncepcja ciała i jego technik dyscyplinarnych stylizowanych na silniku parowym, jego produktywności skalkulowanej w kategoriach wkładów i wyników, gdzie wydajność staje się słowem kluczowym. W ramach tego reżimu dyscyplinowanie ciała zostaje osiągnięte poprzez restrykcje dietetyczne i obliczanie kalorii, których spracowane ciało będzie potrzebować. (...) W Stanach Zjednoczonych historia tej nowej ekonomii politycznej rozpoczyna się w latach 1880 wraz z atakiem na instytucję saloonu i przebudowę życia rodzinnego z pełnoetatową żoną-gospodynią w jego centrum, postrzeganą jako instrument anty-entropii, będący na każde zawołanie, gotowy przygotować od nowa skonsumowane posiłki, obmyć zabrudzone ciała, naprawić rozerwane ubrania".
S. Federici, Beyond the Periphery of the Skin: Rethinking, Remaking, and Reclaiming the Body in Contemporary Capitalism, Oakland 2020, s. 121-122 (tłum. własne).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz