Dry the swamp monsters
"North Carolina, which came to be known as 'Poor Carolina', went in a very different direction from its sibling to the south. It failed to shore up its elite planter class. Starting with Albemarle County, it became an imperial renegade territory, a swampy refuge for the poor and landless. Wedged between proud Virginians and upstart South Carolinians, North Carolina was that troublesome 'sinke of America' so many early commentators lamented. It was a frontier wasteland resistant (or so it seemed) to the forces of commerce and civilization. Populated by what many dismissed as 'useless lubbers' (conjuring the image of sleepy and oafish men lolling about doing nothing), North Carolina forged a lasting legacy as what we might call the first white trash colony. Despite being English, despite having claimed the rights of freeborn Britons, lazy lubbers of Poor Carolina stood out as a dangerous refuge of waste people, and the spawning ground of a degenerate breed of Americans.
North Carolina’s physical terrain was crucial in shaping the character of its people. Along the boundary between Virginia and Carolina was a large and forbidding wetland known as the Dismal Swamp. The word 'swamp' was derived from Low German and Dutch, though it was first used by English settlers in Virginia and New England. 'Dismal', on the other hand, conjured the superstitious lore of medieval times. The word was associated with cursed days, Egyptian plagues, sinister plots, and inauspicious omens.
Virginians viewed the twenty-two-hundred-square-mile wetland as a danger-filled transitional zone. The seemingly endless quagmire literally overlapped the two colonies. There were no obvious routes through its mosquito-ridden cypress forests. In many places, travelers sank knee-deep in the soggy, peaty soil, and had to wade through coal-colored, slimy water dotted with gnarled roots.
Little sunshine penetrated the Dismal Swamp’s trees and thickets, and the air gave off noxious fumes, which were colorfully described as 'Noisome exhalations', arising from a 'vast body of mire and nastiness'. This statement comes from the travelogue of a wealthy Virginian, William Byrd II, who trekked through the bowels of the Virginia-Carolina borderland in 1728. A witty, English-educated planter, Byrd crafted a dark tale of an inhospitable landscape and weighed in on Carolina’s oafish inhabitants. Thus he was the first of many writers to draw a jaded portrait of the swampy origins of white trash rural life.
This bleak region became a symbol of the young North Carolina colony. The Great Dismal Swamp divided civilized Virginia planters from the rascally barbarians of Carolina. Swamps rarely have fixed borders, and so the northern dividing line was continually a point of contention during the first sixty-five years of Carolina’s existence. Virginia repeatedly challenged the boundary as set forth in Carolina’s 1663 charter. Jurisdictional disputes created a political climate of legal uncertainty and social instability.
Byrd’s solution to the Dismal Swamp was to drain it and remake it as productive farmland. Later projectors, including George Washington, got behind Byrd’s idea. Teaming with other investors, Washington established a company in 1763 whose purpose was to use slaves to drain the swamp, grow hemp, and cut wood shingles. By 1790, they were working to build a canal (a 'ditch', as it was more accurately called at the time) to tunnel through the morass of cypress trees, prickly briars, and muddy waterways.
The Carolina coastline was nearly as uninviting, cutting off the northern part of the colony from ready access to large sailing vessels. Only New Englanders, in their low-bottomed boats, could navigate the shallow, shoal-filled inlets of the Outer Banks. Without a major harbor, and facing burdensome taxes if they shipped their goods through Virginia, many Carolinians turned to smuggling. Hidden inlets made North Carolina attractive to pirates. Along trade routes from the West Indies to the North American continent, piracy flourished in the late seventeenth and early eighteenth centuries. Several of Albermarle’s governors were accused of sheltering these high-seas thieves and personally profiting from the illicit trade. The notorious Blackbeard (a.k.a. Edward Teach, or Edward Thatch) made a home here, as did the Barbados gentleman turned pirate, Major Stede Bonnet. Supposedly, both were warmly welcomed into the humble homes of North Carolinians.
During its first fifty years, the errant northern part of Carolina, which had its own government, was rocked by two internal rebellions and one war with Tuscarora Indians. The misnamed Culpeper’s Rebellion (1677–79) is particularly instructive. In a contest with Thomas Miller, an ambitious trader and tobacco planter who wanted to crack down on smugglers, collect customs duties, and gain favor with proprietors, Thomas Culpeper, a surveyor, sided with the poorer settlers. Theirs was a personal conflict with broad repercussions. Miller took advantage of a leadership vacuum to seize control of government. Like a petty tyrant, he surrounded himself with an armed guard, while Culpeper rallied popular support and organized an informal militia. In an unexpected development, the proprietor Lord Shaftesbury came to Culpeper’s defense. He delivered an eloquent oration before the Court of King’s Bench, arguing that a stable government had never legally existed in North Carolina. Anticipating Locke’s Two Treatises of Government, Shaftesbury concluded that the colony remained effectively in a state of nature. Without a genuine government, there could be no rebellion.
Governor Spotswood of Virginia lashed out against Albemarle County as a 'common Sanctuary for all our runaway servants', and censured its 'total Absence of Religion'. He echoed a previous Virginia governor when he denounced the place as the 'sinke of America, the Refuge of Renegadoes'. He meant by this a commercial sinkhole, and with the loaded term 'renegadoes', a bastion of lawless, irreligious men who literally renounced their national allegiance as well as their Christian faith. Though there were but few ministers to guide them, the real apostasy of the people was said to be their refusal to be good taxpaying Britons.
Virginians constantly aimed to keep their neighbor in line. A surveying team was dispatched in 1710, but failed to settle anything. The same was attempted in 1728, when William Byrd II accepted his commission to lead a joint expedition. He endured trying months navigating the Dismal Swamp and met with residents, mocked them mercilessly, and lustily eyed their women as much as he coveted the fertile land beyond the Dismal Swamp. He instructed his men to beat drums and shoot off guns to determine the size of the swamp, and crudely compared the sound to that “prattling Slut, Echo.” Such petulance reflected his general feeling that the dark, mysterious Carolina terrain would never give up her secrets.
Just across the ill-defined border was an alien world where class authority was severely compromised. Byrd’s little band of land commissioners were 'knights-errant' embarked on a grand medieval crusade. When Byrd identified the Carolinians as residents of 'Lubberland', he drew upon a familiar English folktale that featured one 'Lawrence Lazy', born in the county of Sloth near the town of Neverwork. Lawrence was a 'heavy lump' who sat in his chimney corner and dreamt. His dog was so lazy that he 'lied his head agin the wall to bark'. In Lubberland, sloth was contagious, and Lawrence had the power to put all masters under his spell so that they fell into a deep slumber. As applied to the rural poor who closed themselves off to the world around them, the metaphor of sleep suggested popular resistance to colonial rule. Byrd found the people he encountered in Carolina to be resistant to all forms of government: 'Everyone does what seems best in his own eyes'.
As he further contemplated the source of idleness, Byrd was convinced that it was in the lubbers’ blood. Living near the swamp, they suffered from 'distempers of laziness', which made them 'slothful in everything but getting children'. They displayed a 'cadaverous complexion' and a 'lazy, creeping habit'. The combination of climate and an unhealthy diet doomed them. Eating swine, they contracted the 'yaws', and their symptoms matched those of syphilis: they lost their noses and palates, and had hideously deformed faces. With their 'flat noses', they not only looked like but also began to act like wild boars: 'Many of them seem to grunt rather than speak'. In a 'porcivorous' country, people spent their days foraging and fornicating; when upset, they could be heard yelling out, 'Flesh alive and tear it'. It was their 'favorite exclamation', Byrd said. This bizarre colloquialism suggested cannibalism, or perhaps hyenas surrounding a fresh kill and devouring it. How could these carnivorous swamp monsters be thought of as English?
In his Histoire Naturelle, first published in 1749, he had reduced the New World to one giant and nefarious Dismal Swamp. All of America, as it were, had become North Carolina. A suffocating mixture of moisture and heat had produced stagnant waters, ‘gross herbiage’, and miasmas of the air, which retarded the size and diversity of species. Buffon sounded at times like the colorful William Byrd, complaining of the ‘noxious exhalations’ in America that blocked the sun, which made it impossible to “purify” the soil and air. Swamp creatures multiplied in this environment: ‘moist plants, reptiles, and insects, and all animals that wallow in the mire’. Domestic animals shrank in size in comparison to their European counterparts, and their flesh was less flavorful. Only Carolina’s prized critter, the hog, thrived in such a godforsaken terrain.
Native Americans were not just savages to Buffon; they were a constitutionally enfeebled breed, devoid of free will and ‘activity of mind’. As the forgotten stepchildren of Mother Nature, they lacked the ‘invigorating sentiment of love, and the strong desire for multiplying their species’. They were ‘cold and languid’, spending their days in ‘stupid repose’, without the strong affective bonds that united people into civilized societies. Buffon had converted Indians into quasi-reptilian swamp monsters. They lurked in marshes, hunting prey, ignorant of the fate of their offspring, concerned only with the next meal or battle. The desire to reproduce, Buffon contended, was the ‘spark’ of life and the fire of genius. This essential quality was missing from their constitution—all because they languished amid a debilitating environment.
Byrd left behind few practical ideas for reforming the godforsaken wilderness he had explored. Only drastic measures would work: replacing lubbers with Swiss German settlers and draining the swamp of its vile murky waters. Shocking as it is for us to contemplate, large numbers of early American colonists spent their entire lives in such dingy, nasty conditions. The sordid picture conveyed here is an unavoidable part of the American past. Yet there’s more. They walked around with open sores visible on their bodies; they had ghastly complexions as a result of poor diets; many were missing limbs, noses, palates, and teeth. As a traveler named Smyth recorded, the ignorant wretches he encountered wore 'cotton rags' and were 'enveloped in dirt and nastiness'.
The poor of colonial America were not just waste people, not simply a folk to be compared to their Old World counterparts. By reproducing their own kind, they were, to contemporaneous observers, in the process of creating an anomalous new breed of human. A host of travelers in Carolina in the seventeenth and early eighteenth centuries believed that class structure was tied to geography and rooted in the soil. Explorers, amateur scientists, and early ethnologists like William Byrd all assumed—and unabashedly professed—that inferior or mismanaged lands bred inferior, ungovernable people".
N. Isenberg, White Trash. The 400-Year Untold History of Class in America, London 2017.
Osuszyć potwory z bagien
"Karolina Północna, która stała się znana jako 'biedna Karolina', poszła w zupełnie innym kierunku niż jej rodzeństwo z południa. Nie udało jej się oprzeć na elitarnej klasie plantatorów. Zaczynając od hrabstwa Albemarle, stała się królewskim terytorium dla renegatów, bagnistym schronieniem dla biednych i bezrolnych. Uwięziona pomiędzy dumnymi osadnikami Wirginii i raczkującymi mieszkańcami Karoliny Południowej, Karolina Północna była tą kłopotliwą 'kloaką Ameryki', jak narzekało wielu wczesnych komentatorów. Była granicznym nieużytkiem, odpornym (a przynajmniej tak się wtedy wydawało) na siły handlu i cywilizacji. Zaludniona przez tych, których wielu uważało za 'bezużyteczne przygłupy' (przywoływano obraz sennych i głupkowatych mężczyzn leniuchujących bezczynnie), Karolina Północna wykuła trwałe dziedzictwo czegoś, co moglibyśmy nazwać pierwszą kolonią białych śmieci. Pomimo tego, że byli Anglikami, pomimo roszczenia sobie praw wolno urodzonych Brytyjczyków, leniwe przygłupy [lubbers] z biednej Karoliny wyróżniały się jako niebezpieczne zbiegowisko ludzi-odpadów i wylęgarnia zdegenerowanej rasy Amerykanów.
Teren fizyczny Karoliny Północnej miał mieć kluczowe znaczenie dla kształtowania charakteru jej mieszkańców. Wzdłuż granicy między Wirginią a Karoliną znajdował się rozległy i zakazany teren podmokły znany jako Posępne Bagno. Słowo 'swamp' (bagno) pochodzi z języka dolnoniemieckiego i niderlandzkiego, chociaż po raz pierwszy zostało użyte przez osadników angielskich w Wirginii i Nowej Anglii. Z drugiej strony 'dismal' (posępne) przywoływało zabobonną tradycję średniowiecza. Słowo to było związane z przeklętymi dniami, egipskimi plagami, złowrogimi spiskami i niepomyślnymi znakami.
Mieszkańcy Wirginii postrzegali mokradła o powierzchni 2200 kilometrów kwadratowych jako strefę przejścia wypełnioną niebezpieczeństwami. Pozornie niekończące się grzęzawisko dosłownie pokrywało się z dwiema koloniami. Przez pokryte komarami, przerośnięte lasy cyprysowe nie było oczywistych tras. W wielu miejscach podróżnicy zanurzali się po kolana w rozmoczonej, torfowej glebie i musieli brodzić przez śluzowatą wodę koloru węgla, usianą sękatymi korzeniami.
Niewiele słońca przenikało przez drzewa i zarośla Posępnego Bagna, a powietrze wydzielało szkodliwe opary, które barwnie opisywano jako 'hałaśliwe wydechy', pochodzące z 'ogromnego błotnistego i paskudnego ciała'. To stwierdzenie pochodzi z dziennika podróży bogatego rezydenta Wirginii, Williama Byrda II, który wędrował przez trzewia pogranicza Wirginii i Karoliny w 1728 roku. Dowcipny, wykształcony w Anglii plantator, Byrd stworzył mroczną opowieść o niegościnnym krajobrazie i przygłupich mieszkańcach Karoliny. W ten sposób był pierwszym z wielu pisarzy, którzy rozrysowali sterany portret bagnistych korzeni wiejskiego życia białych śmieci.
Ten ponury region stał się symbolem młodej kolonii - Karoliny Północnej. Wielkie Posępne Bagno oddzielało cywilizowanych plantatorów z Wirginii od łajdackich barbarzyńców Karoliny. Bagna rzadko mają ustalone granice, więc północna linia podziału była nieustannie punktem spornym przez pierwsze sześćdziesiąt pięć lat istnienia Karoliny. Wirginia wielokrotnie kwestionowała granicę przedstawioną w statucie Karoliny z 1663 roku. Spory sądowe stworzyły polityczny klimat niepewności prawnej i niestabilności społecznej.
Rozwiązaniem Byrda w odniesieniu do Posępnego Bagna było osuszenie go i przekształcenie w produktywną ziemię uprawną. Późniejsi projektanci, w tym George Washington, poparli pomysł Byrda. Współpracując z innymi inwestorami, Waszyngton założył w 1763 roku firmę, której celem było wykorzystanie niewolników do osuszania bagien, uprawy konopi i wycinki gontów drewnianych. W 1790 r. pracowano nad zbudowaniem kanału ('przekopu', jak go wówczas nazywano), prowadzącego przez grzęzawisko cyprysów, kolczastych krzewów i błotnistych dróg wodnych.
Linia brzegowa Karoliny była prawie tak samo niespecjalnie zachęcająca, odcinając północną część kolonii od łatwego dostępu do dużych żaglowców. Tylko mieszkańcy Nowej Anglii, w swoich łodziach o niskim dnie, mogli żeglować po płytkich, wypełnionych mieliznami przesmykach Outer Banks. Bez dużego portu i stojąc w obliczu uciążliwych podatków, gdyby zechcieli przewozić swoje towary przez Wirginię, wielu mieszkańców Karoliny zwróciło się ku przemytowi. Ukryte wloty sprawiły, że Karolina Północna była atrakcyjna dla piratów. Na szlakach handlowych z Indii Zachodnich na kontynent północnoamerykański piractwo kwitło pod koniec XVII i na początku XVIII wieku. Kilku gubernatorów Albermarle zostało oskarżonych o chronienie tych złodziei morskich i osobiste czerpanie zysków z nielegalnego handlu. Osławiony Czarnobrody (a.k.a. Edward Teach lub Edward Thatch) zamieszkał tutaj, podobnie jak pewien dżentelmen z Barbadosu, który stał się piratem, major Stede Bonnet. Podobno obaj zostali ciepło przyjęci w skromnych domach mieszkańców Północnej Karoliny.
W ciągu pierwszych pięćdziesięciu lat zagubiona północna część Karoliny, która miała własny rząd, została wstrząśnięta przez dwa wewnętrzne bunty i jedną wojnę z Indianami Tuscarora. Szczególnie pouczające jest tu błędnie określona tym mianem Rebelia Culpepera (1677–1679). W rywalizacji z Thomasem Millerem, ambitnym handlarzem i plantatorem tytoniu, który chciał rozprawić się z przemytnikami, zebrać cła i zyskać przychylność właścicieli, geodeta Thomas Culpeper stanął po stronie biedniejszych osadników. Był to osobisty konflikt, który miał szerokie reperkusje. Miller wykorzystał próżnię władzy, aby przejąć kontrolę nad rządem. Jak drobny tyran otoczył się uzbrojoną strażą, podczas gdy Culpeper zebrał poparcie społeczne i zorganizował nieformalną milicję. W nieoczekiwany sposób właściciel lord Shaftesbury stanął w obronie Culpepera. Wygłosił elokwentną mowę przed ławą królewską, argumentując, że stabilny rząd nigdy legalnie nie istniał w Północnej Karolinie. Antycypując Dwa traktaty o rządzie Locke'a, Shaftesbury doszedł do wniosku, że kolonia pozostawała faktycznie w stanie natury. Bez prawdziwego rządu nie było mowy o buncie.
Gubernator Spotswood ze stanu Wirginia zaatakował hrabstwo Albemarle jako 'pospolite sanktuarium dla wszystkich naszych zbiegłych służących' i potępił w nim 'całkowity brak religii'. Było to echo po poprzednim gubernatorze Wirginii, który określił to miejsce jako 'kloakę Ameryki, schronienie renegatów'. Rozumiał przez to komercyjny lej, a wraz z naładowanym znaczeniowo terminem 'renegadoes', zarazem bastion bezprawnych, niereligijnych ludzi, którzy dosłownie wyrzekli się przynależności narodowej, jak również wiary chrześcijańskiej. Chociaż było niewielu duchownych, którzy ich prowadzili, prawdziwym odstępstwem tego ludu była odmowa bycia dobrymi, płacącymi podatki Brytyjczykami.
Mieszkańcy Wirginii nieustannie starali się trzymać sąsiada w szeregu. W 1710 r. wysłano zespół geodezyjny, ale niczego nie udało się ustalić. Podjęto taką samą próbę w 1728 roku, kiedy William Byrd II przyjął zlecenie poprowadzenia wspólnej wyprawy. Przeżywał trudne miesiące żeglując po Posępnym Bagnie i spotykał się z jego mieszkańcami, bezlitośnie kpiąc z nich i pożądliwie przyglądając się ich kobietom, tak jak pożądał żyznej krainy leżącej gdzieś za Posępnym Bagnem. Poinstruował swoich ludzi, aby bili w bębny i strzelali z pistoletów, aby określić rozmiar bagna, i z grubsza porównywał dźwięk tej 'paplającej kurwy - echa'. Takie rozdrażnienie odzwierciedlało jego ogólne przeczucie, że ciemny, tajemniczy teren Karoliny nigdy nie zdradzi swoich sekretów.
Tuż za słabo zdefiniowaną granicą znajdował się obcy świat, w którym autorytet klasowy był poważnie naruszony. Mała grupa komisarzy ziemskich Byrda była 'błędnymi rycerzami', którzy wyruszyli na wielką średniowieczną krucjatę. Kiedy Byrd zidentyfikował mieszkańców Karoliny jako rezydentów 'Kukanii' [Lubberland], odwoływał się do znanej angielskiej legendy, w której występował niejaki 'Leniwy Lawrence', urodzony w hrabstwie Leniwiec w pobliżu miasta Nigdypraca. Lawrence był 'ciężkim lumpem', który siedział w swoim kącie przy kominku i marzył. Jego pies był tak leniwy, że 'kładł głowę pod ścianą, żeby zaszczekać'. W Kukanii lenistwo było zaraźliwe, a Lawrence miał moc, aby poddać wszystkich Panów swojemu czarowi - tak aby zapadli w głęboki sen. W odniesieniu do biedoty wiejskiej, która zamykała się na otaczający świat, metafora snu sugerowała powszechny opór wobec rządów kolonialnych. Byrd stwierdził, że ludzie, których spotkał w Karolinie, są odporni na wszelkie formy rządów: 'Każdy robi to, co wydaje się najlepsze w jego oczach'.
Kiedy dalej rozważał źródło ich lenistwa, Byrd był przekonany, że leży ono w krwi przygłupów. Mieszkając w pobliżu bagien, cierpieli na 'chorobę lenistwa', przez co byli 'leniwi we wszystkim, z wyjątkiem robienia dzieci'. Wykazywali 'trupią cerę' i 'leniwe, pełzające nawyki'. Kombinacja klimatu i niezdrowej diety skazywała ich na zagładę. Jedząc świnie, nabawili się 'malinicy', a jej objawy odpowiadały symptomom kiły: stracili nosy i podniebienia oraz mieli okropnie zdeformowane twarze. Ze swoimi 'płaskimi nosami' nie tylko wyglądali, ale także zaczęli zachowywać się jak dziki: 'Wielu z nich raczej chrząka, niż mówi'. W kraju 'rybożernym' ludzie spędzali całe dnie na kłusowaniu i cudzołóstwie; kiedy byli zdenerwowani, słychać było, jak krzyczą: 'bierz żywcem i rozdzieraj!'. To był ich 'ulubiony okrzyk', powiedział Byrd. Ten dziwaczny kolokwializm przywoływał kanibalizm, a może hieny otaczające świeżą ofiarę i pożerające ją. Jak można myśleć o tych mięsożernych potworach z bagien jak o Anglikach?
W swojej Historii Naturalnej, opublikowanej po raz pierwszy w 1749 r., Comte de Buffon zredukował Nowy Świat do jednego gigantycznego i nikczemnego Posępnego Bagna. Jakby cała Ameryka stała się Karoliną Północną. Dusząca mieszanina wilgoci i ciepła wytworzyła zastaną wodę, ‘przerośnięte łąki’ i miazmaty powietrza, co źle wpływało na wielkość i różnorodność gatunków. Buffon czasami przypominał barwnego Williama Byrda, narzekającego na ‘szkodliwe wydechy’ w Ameryce, które blokowały słońce, co uniemożliwiało ‘oczyszczenie’ gleby i powietrza. Bagienne stwory rozmnażały się w tym środowisku: ‘wilgotne rośliny, gady i owady oraz wszystkie zwierzęta, które tarzają się w błocie’. Zwierzęta domowe zmniejszały się w porównaniu do swoich europejskich odpowiedników, a ich mięso było mniej aromatyczne. Jedynie cenne stworzonko Karoliny, świnia, dobrze się rozwijało na tak zapomnianym przez Boga terenie.
Rdzenni Amerykanie byli dla Buffona nie tylko dzikusami; byli rasą osłabioną co do zasady, pozbawioną wolnej woli i ‘aktywności umysłu’. Jako zapomnianym pasierbom Matki Natury brakowało im ‘ożywczego uczucia miłości i silnego pragnienia rozmnażania ich gatunku’. Byli ‘zimni i ospali’, spędzali dnie na ‘głupim odpoczynku’, bez silnych więzi uczuciowych, które łączyły ludzi w cywilizowane społeczeństwa. Buffon przemienił Indian w quasi-gadzie potwory bagienne. Czaili się na bagnach, polując na zdobycz, nieświadomi losu swojego potomstwa, zainteresowani tylko następnym posiłkiem lub potyczką. Chęć reprodukcji, twierdził Buffon, była ‘iskrą’ życia i ogniem geniuszu. Tej podstawowej cechy brakowało w ich konstytucji - wszystko to dlatego, że ginęli w wyniszczającym środowisku.
Byrd pozostawił kilka praktycznych pomysłów na zreformowanie zapomnianej przez Boga dziczy, którą zbadał. Powieść się mogły jedynie drastyczne środki: zastąpienie przygłupów szwajcarsko-niemieckimi osadnikami i osuszenie bagien z jego podłych mętnych wód. Choć jest to dla nas szokujące, wielu wczesnych amerykańskich kolonistów spędziło całe życie w tak obskurnych, okropnych warunkach. Przedstawiony tu obrzydliwy obraz jest nieuniknioną częścią amerykańskiej przeszłości. A jest tego więcej. Chodzili z otwartymi ranami widocznymi na ich ciałach; mieli upiorną cerę w wyniku złej diety; wielu brakowało kończyn, nosa, podniebienia i zębów. Jak zanotował podróżnik imieniem Smyth, nieświadomi nędzarze, których napotkał, nosili 'bawełniane szmaty' i byli 'spowici w brud i paskudność'.
Biedota w kolonialnej Ameryce była nie tylko ludźmi- odpadami, nie tylko ludem, który można było przyrównywać do jego odpowiedników w Starym Świecie. Rozmnażając swój własny gatunek, byli oni dla współczesnych obserwatorów w trakcie procesu tworzenia nowej rasy ludzi, stanowiącej anomalię. Wielu podróżników w Karolinie w XVII i na początku XVIII wieku wierzyło, że struktura klasowa jest związana z geografią i zakorzeniona w ziemi. Odkrywcy, naukowcy-amatorzy i wcześni etnolodzy, tacy jak William Byrd, wszyscy zakładali - i bezwstydnie wyznawali - że gorsze lub źle zarządzane ziemie rodzą gorszych, niepoddających się rządzeniu ludzi”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz