"To comprehend the autonomy of asylum, we must foreground the subjectivity of refugees and migrants engaged within and against the asylum regime. While migrant/refugee subjectivity is plainly at work within and against the exclusionary politics of protection that inform more strictly juridical approaches to regulating and administering asylum, subjectivity also introduces a political excess, as refugees claim and reimagine their new lives (in refuge) beyond the confines of citizenship, the politics of human rights, and the frontiers of humanitarian approaches.
When we speak of the 'autonomy' of asylum, therefore, we refer to an autonomy from the normative and regulatory frames through which international protection is adjudicated and implemented and, secondarily, an autonomy from the discourse of humanitarianism, which tends to dominate the debate about the politics of asylum.
Here we recall Nicholas De Genova’s conception of a “queer” politics of migration, distinguished by the unreserved and unapologetic assertion by illegalized migrants not only of their irreversible presence within a given (nation-)state space but also of an intrinsic “incorrigibility” that “seeks not to be integrated within an existing economy of normative and normalizing [juridical] distinctions, but rather to sabotage and corrode that hierarchical order as such” and may therefore be understood to be counternormative and antiassimilationist. This approach to the politics of asylum allows us to develop three critical interventions.
1. Enlisting a queer politics in the debate about asylum means approaching asylum from the horizon of freedom.
(...) An autonomous politics of asylum counteracts the essentialization of forced mobility as the political subjectivity of pure victimhood and the compulsory ethos of strict compliance assumed for those to whom international protection is owed and granted. Such essentialized victimhood is at the heart of policy frameworks for refugees, where the disbursement of protection is discursively and politically tied to various types of borders imposed on refugees’ freedom: first, the freedom to take a safe and cheap carrier to reach their desired refuge is prevented by policies in the wealthier and more powerful receiving countries, which leaves the overwhelming majority of refugees no escape routes other than those provided by smugglers; second, within the dominant policy framework, refugees are also denied the freedom to choose where they want to start their new life in refuge; and, third, upon resettlement, there are often numerous restrictions imposed on refugees’ access to housing and other social welfare benefits, as well as rights to work, family reunification, relocation, or mobility (sometimes even within the country of asylum). Visa policies force refugees to zigzag toward their aspired destination, often leaving them stuck in countries that they deem to be merely temporary and tentative spaces of transit, which are then forced on them as obligatory spaces of asylum. Through resettlement programs, refugees are heavily screened and eventually selected by receiving countries and have little say about where they may end up. Finally, relocation programs impose a destination on the very few who are selected as eligible, hence linking the possibility of refuge to the acceptance of its institutionally mandated location. The queer politics of asylum reveals that most refugees (and others to whom some form of international protection is granted) reject and more or less actively work against such forced settlement routes imposed on them.
2. Approaching the politics of asylum as a queer politics of autonomy also implies that we recognize a politics of refusal in refugee movements—not only a refusal of the violence and disruption of life from which refugees flee but also a rejection of the structural violence of the juridical order of international protection.
Hence the autonomy of asylum leads us to document refugees’ rights from capture within the meshes of power enacted by the asylum regime itself. For instance, when refugees refuse to undergo fingerprinting procedures in countries such as Italy or Greece—or any country of first entry in the EU where, according to the Dublin Regulation, they would thereafter be forced to claim asylum—they assert their freedom into the process of protection, initiating a discrepant politics of asylum that starts from their actual experiences, extant social relations, desires, aspirations, and political subjectivity. Similarly, when some refugees refuse to participate in the EU relocation scheme, which would transfer them from Italy and Greece to another European country other than that of their own choosing, they enact their freedom to choose where to settle in Europe and thereby stage their refusal of the coercive refuge forcefully mandated by EU agencies. Likewise, consider the example of hundreds of Libyan war refugees whose asylum claims were rejected by the Office of the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR) because they had been migrants in Libya and could ostensibly return to their countries of origin and who found themselves stranded at the Choucha refugee camp at the Tunisian border. When these refugees from the civil war in Libya publicly demanded to be resettled as refugees in Europe, they counterposed a geography of (often longterm) migrant residence to the citizenship bind that underpins the rules of asylum and thereby repudiated the structural violence that notions such as “safe country” of birth introduce into the government of refugees’ lives. In spite of the citizenship inscribed in their passports, serving to blindly allocate them back to a “safe country” of birth to which they were instructed to return, the people fleeing violence and persecution encamped at Choucha insisted that they were in fact “Libyan” war refugees. These are all instances of a queer politics of asylum, where “freedom is taken” (rather than given or granted) and activated against the juridical borders instituted by asylum procedures and regulations and the disciplinary (corrective) structures embedded in its administration. (...) Thus a 'queer politics of asylum' perspective brings into focus the pathways to refuge claimed and practiced by refugees, within and against the humanitarian regime of protection.
3. The notion of autonomy of asylum may also be a helpful lens to think about value extraction mechanisms that are performed through migrants’ bodies and that do not necessarily pertain to the dimension of labor.
(...) In refugee camps, upon landing, and in transit points, refugees are often not channeled toward exploitative laborscapes: their lives are often not “put to work” but rather remain stalled indefinitely. But even if refugees’ lives are not directly exploited on the labor market, these lives are nonetheless valorized as part of information, financial, and consumption circuits. In this sense, we might contemplate the question of a sort of “biopolitical value” that is extracted from migrants’ mobility and from the circuits of heterogeneous data that are collected from them.
This approach involves refocusing the attention from value conceived in strictly economic terms to a conceptualization of value that stems from modes of capitalization over human life and mobility as such, as Brett Neilson also suggests. Migrants can be denied international protection and excluded from the channels of asylum while at the same time be included in circuits of financialization and biopolitical value extraction. This directly relates to the financialization of migrant mobility controls and asylum seekers’ and refugees’ hosting procedures. Electronic vouchers for refugees’ services or humanitarian credit cards for refugees (e.g., the Humanity Ventures initiative for Syrian refugees, developed by Mastercard and George Soros) are examples of financial products used in hosting centers across Europe as well as in refugee camps in the Middle East region, which produce databases on refugees’ consumption behaviors while also mapping their movements. These innovations produce a potentially constant traceability of asylum seekers. Simultaneously, they raise the question of the modes of value production and value extraction from refugees’ mobility as such, beyond the profit made on migrants as commodities tackled by the literature on the migration industry. The ongoing multiplication of apps for refugees (apps that can be downloaded on a smartphone to facilitate migrants’/refugees’ crossing of borders) by transnational corporations such as Google and Apple offers another case in point. These apps are double-edged tools: while they certainly support migrants’/refugees’ border crossing and may prove to be vital for survival, they also work as mechanisms for potentially monitoring migrants’ traceability. Beyond merely keeping track of individual displacements, however, border enforcement agencies such as Frontex are interested in collecting and elaborating data about migrant trajectories and modi operandi, in order to produce risk analyses about migration routes and prospectively divert human mobility.
(...) We suggest that rethinking the autonomy of migration entails rejecting the presupposition of any fully autonomous space or condition. Instead, it means building on what William Walters and Barbara Lüthi have called “cramped spaces” to designate the often marginal leeway in which migrants or refugees exercise their practices of freedom. In other words, when speaking of the autonomy of migration (or, indeed, of asylum), we should be meticulous about not positing the notion of an autonomous individual subject in the liberal sense of the term. (...) We must attend to the practices of autonomy that arise from within the constrictions of the marginal leeway in which migrants and refugees move and thus from within, while yet against, the multiple, unevenly articulated modes of subjection and exploitation to which they are exposed. This is why we can only truly apprehend the autonomy of asylum with recourse to an appreciation of its queer (counternormative) politics and the manifestations of freedom that may seem incomprehensible to conventional political philosophy because of their sheer incorrigibility".
N. De Genova, G. Garelli, M. Tazzioli, Autonomy of Asylum? The Autonomy of Migration Undoing the Refugee Crisis Script, "The South Atlantic Quarterly" 117:2, April 2018.
"Aby uchwycić autonomię [w walkach] o azyl, musimy wyłożyć na pierwszy plan podmiotowość uchodźców i migrantów zmagających się z reżimem azylowym w jego obrębie i w kontrze do niego. Podczas gdy podmiotowość migrantów/uchodźców wyraźnie działa w ramach i przeciwko wykluczającej polityce ochrony, która wpływa na bardziej rygorystyczne podejście prawne do regulowania i administrowania azylem, podmiotowość [migrantów/uchodźców] wprowadza również polityczny eksces, ponieważ uchodźcy domagają się i wyobrażają sobie na nowo swoje nowe życie (w schronieniu) poza granicami obywatelstwa, polityką praw człowieka i ramami podejścia humanitarnego.
Mówiąc o 'autonomii' azylu, mamy zatem na myśli autonomię w stosunku do ram normatywnych i regulacyjnych, w ramach których orzekana i wdrażana jest ochrona międzynarodowa, a po drugie - autonomię wobec dyskursu humanitaryzmu, który zdaje się dominować w debacie o polityce azylu.
W tym miejscu przypominamy koncepcję 'queerowej' polityki migracji Nicholasa De Genovy, wyróżniającą się nieskrępowanym i nieskruszonym zapewnieniem nielegalnych migrantów nie tylko o ich nieodwracalnej obecności w danej (narodowej) przestrzeni państwowej, ale także o nieodwracalnej 'niepoprawności', która 'nie dąży do integracji w ramach istniejącej ekonomii normatywnych i normalizujących [prawnych] rozróżnień, ale raczej zmierza do sabotowania i korodowania tego hierarchicznego porządku jako takiego' i dlatego może być rozumiana jako kontrnormatywna i antyasymilacyjna. Takie podejście do polityki azylowej pozwala nam wypracować trzy krytyczne obserwacje.
1. Włączenie queerowej polityki do debaty o azylu oznacza ujęcie azylu w horyzoncie wolności.
(...) Autonomiczna polityka azylowa przeciwdziała esencjalizacji przymusowej mobilności jako politycznej podmiotowości polegającej na czystym byciu ofiarą i obowiązkowym etosie ścisłego podporządkowania się ze strony osób, którym należała się ochrona międzynarodowa i którym jej udzielono. Taka esencjonalna ofiara stanowi sedno ram politycznych dotyczących uchodźców, w których przyznanie ochrony jest dyskursywnie i politycznie powiązane z różnymi typami granic nałożonych na wolność uchodźców: po pierwsze, odebrana zostaje wolność do obrania bezpiecznego i taniego kursu, aby dotrzeć do upragnionego miejsca schronienia - zabrania tego polityka w bogatszych i silniejszych krajach przyjmujących, która nie pozostawia przytłaczającej większości uchodźców innych dróg ucieczki niż te, które zapewniają przemytnicy; po drugie, w ramach dominującej polityki uchodźcom odmawia się również wolności wyboru miejsca, w którym chcą rozpocząć nowe życie azylantów; po trzecie, po przesiedleniu często nakłada się liczne ograniczenia na dostęp uchodźców do mieszkań i innych świadczeń socjalnych, a także na prawo do pracy, łączenia rodzin, relokacji lub mobilności (czasami nawet w kraju azylu). Polityka wizowa zmusza uchodźców do balansowania w kierunku pożądanego celu, często pozostawiając ich w krajach, które uważają oni za jedynie tymczasowe i niepewne przestrzenie tranzytowe, które zostaną im następnie narzucone jako miejsca obowiązkowego azylu. W ramach programów przesiedleń uchodźcy są poddawani szczegółowej kontroli i ostatecznie podlegają wyborowi przez kraje przyjmujące i mają niewiele do powiedzenia na temat tego, gdzie mogą zostać skierowani. Wreszcie, programy relokacji narzucają miejsce docelowe tylko tym nielicznym, którzy zostali wybrani jako kwalifikujący się do azylu, tym samym łącząc możliwość uzyskania schronienia z akceptacją jego instytucjonalnej lokalizacji. Queerowa polityka azylu ujawnia, że większość uchodźców (i innych, którym przyznano jakąś formę ochrony międzynarodowej) odrzuca i mniej lub bardziej aktywnie przeciwdziała takim narzuconym im trajektoriom osiedlania się.
2. Podejście do polityki azylu jako queerowej polityki autonomii oznacza również, że dostrzegamy politykę odmowy w ruchach uchodźczych - nie tylko w odrzuceniu przemocy i zniszczeń w życiu, przed którymi uciekają uchodźcy, ale także w odrzuceniu strukturalnej przemocy prawnego porządku ochrony międzynarodowej.
Stąd autonomia azylu prowadzi nas do dokumentowania praw uchodźców przed pochwyceniem ich w ramach władzy ustanowionej przez sam reżim azylowy. Na przykład, kiedy uchodźcy odmawiają poddania się procedurze pobierania odcisków palców w krajach takich jak Włochy czy Grecja - lub w jakimkolwiek kraju pierwszego wjazdu do UE, gdzie zgodnie z Konwencją Dublińską byliby następnie zmuszeni do ubiegania się o azyl - dochodzą oni wolności w procesie ochrony, poprzez inicjowanie rozbieżnej polityki azylowej, która zaczyna się od ich rzeczywistych doświadczeń, istniejących relacji społecznych, pragnień, aspiracji i podmiotowości politycznej. Podobnie dzieje się, gdy niektórzy uchodźcy odmawiają udziału w unijnym programie relokacji, który spowodowałby przeniesienie ich z Włoch i Grecji do innego kraju europejskiego - odmiennego niż kraj wybrany przez nich samych - ustanawiają swobodę wyboru miejsca osiedlenia się w Europie, a tym samym dokonują odmowy wobec przymusowego azylu wymuszonego przez agencje UE. Weźmy również pod uwagę przykład setek libijskich uchodźców wojennych, których wnioski o azyl zostały odrzucone przez Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), ponieważ byli oni migrantami w Libii i mogli rzekomo wrócić do swoich krajów pochodzenia i którzy ugrzęźli obozie dla uchodźców Choucha na granicy z Tunezją. Kiedy ci uchodźcy z wojny domowej w Libii publicznie domagali się przesiedlenia do Europy, przeciwstawili geografię (często długoterminowego) migracyjnego pobytu faktowi obywatelstwa, który stanowi podstawę do ubiegania się o azyl, a tym samym odrzucili strukturalną przemoc, którą takie pojęcia jak 'bezpieczny kraj' urodzenia wprowadza w życie uchodźców. Pomimo obywatelstwa zapisanego w ich paszportach, które służyło ślepemu przypisaniu ich z powrotem do 'bezpiecznego kraju' urodzenia, do którego mieliby wrócić, ludzie uciekający przed przemocą i prześladowaniami obozujący w Choucha twierdzili, że w rzeczywistości są 'libijskimi' uchodźcami wojennymi. Są to wszystko przykłady queerowej polityki azylowej, w której 'wolność jest odbierana' (a nie dawana czy przyznawana), a następnie aktywowana przeciwko granicom prawnym ustanowionym przez procedury i przepisy azylowe oraz struktury dyscyplinarne (korygujące) osadzone w administrowaniu tymi procedurami. (...) Tak więc perspektywa 'queerowej polityki azylu' zwraca uwagę na ścieżki roszczenia i praktykowania schronienia przez uchodźców w ramach i w kontrze do humanitarnego reżimu ochrony.
3. Pojęcie autonomii azylu może być również pomocne w rozważaniu mechanizmów ekstrakcji wartości, które są realizowane poprzez ciała migrantów i które niekoniecznie odnoszą się do sfery pracy.
(...) W obozach dla uchodźców, po przybyciu do nich i w punktach tranzytowych, uchodźcy często nie są kierowani w stronę wyzyskowych miejsc pracy: ich życie często nie jest 'zaprzęgane do pracy', ale raczej pozostaje w martwym punkcie na czas nieokreślony. Ale nawet jeśli życie uchodźców nie jest bezpośrednio wykorzystywane na rynku pracy, to życie takie jest nadal waloryzowane jako część obiegu informacji oraz obiegów finansowych i konsumpcyjnych. W tym sensie możemy rozważać kwestię pewnego rodzaju 'wartości biopolitycznej', która jest wyprowadzana z mobilności migrantów oraz z obiegów różnorodnych danych, które są wokół niej gromadzone.
Podejście to wymaga przeniesienia uwagi z wartości pojmowanej w kategoriach ściśle ekonomicznych na taką konceptualizację wartości, która wynika ze sposobów kapitalizacji ludzkiego życia i mobilności jako takiej, jak sugeruje to również Brett Neilson. Migrantom można odmówić ochrony międzynarodowej i wykluczyć ich z kanałów azylu, a jednocześnie włączyć ich w obieg finansjalizacją i wydobywania wartości biopolitycznej. Ma to bezpośredni związek z finansjalizacją kontroli mobilności migrantów oraz procedur przyjmowania osób ubiegających się o azyl i uchodźców. Elektroniczne bony na usługi dla uchodźców lub humanitarne karty kredytowe dla uchodźców (np. Inicjatywa Humanity Ventures dla uchodźców z Syrii, opracowana przez Mastercard i George'a Sorosa) to przykłady produktów finansowych wykorzystywanych w ośrodkach przyjmujących w całej Europie, a także w obozach dla uchodźców w regionie Bliskiego Wschodu, gdzie tworzy się bazy danych na temat zachowań konsumenckich uchodźców, a także mapuje się ich ruchy. Te innowacje zapewniają potencjalnie stałą identyfikowalność osób ubiegających się o azyl. Jednocześnie podnoszą one kwestię sposobów wytwarzania wartości i wydobywania wartości z mobilności uchodźców jako takiej, co wykracza już poza zysk osiągany na migrantach jako towarach, o czym mowa jest w literaturze dotyczącej przemysłu migracyjnego. Ciągłe mnożenie się aplikacji dla uchodźców (aplikacji, które można pobrać na smartfona, aby ułatwić migrantom/uchodźcom przekraczanie granic) przez międzynarodowe korporacje, takie jak Google i Apple, stanowi kolejny przykład. Te aplikacje są narzędziami obosiecznymi: chociaż z pewnością wspierają przekraczanie granic migrantów/uchodźców i mogą okazać się niezbędne dla przetrwania, działają również jako mechanizmy potencjalnego monitorowania identyfikowalności migrantów. Jednak poza zwykłym śledzeniem indywidualnych przesiedleń, organy patrolowania granic, takie jak Frontex, są zainteresowane gromadzeniem i opracowywaniem danych o trajektoriach migrantów i sposobach ich działania, aby sporządzać analizy ryzyka dotyczące szlaków migracyjnych i perspektywicznie przekierowywać przyszłą mobilność ludzi.
(...) Sugerujemy, że ponowne przemyślenie autonomii migracji pociąga za sobą odrzucenie założenia o jakiejkolwiek w pełni autonomicznej przestrzeni lub kondycji [ludzkiej]. Prowadzi to raczej do rozbudowywania propozycji Williama Waltersa i Barbary Lüthi wokół tego, co nazwali oni 'ciasnymi przestrzeniami', aby wyznaczyć w ten sposób często marginalną swobodę, dzięki której migranci lub uchodźcy wykonują swoje praktyki wolności. Innymi słowy, mówiąc o autonomii migracji (a właściwie azylu), powinniśmy drobiazgowo nie przyjmować pojęcia autonomicznego jednostkowego podmiotu w liberalnym tego znaczeniu tego terminu. (...) Musimy zająć się praktykami autonomii, które wynikają z ograniczeń marginalnej swobody przemieszczania się migrantów i uchodźców, a zatem od wewnątrz, a jednocześnie w kontrze do licznych, nierównomiernie artykułowanym sposobom podporządkowania i wyzyskowi, na które są oni narażeni. Dlatego możemy zgłębić autonomię azylu tak naprawdę tylko wtedy, gdy posuniemy się do docenienie jej queerowej (kontrnormatywnej) polityczności i manifestacji wolności, które mogą wydawać się niezrozumiałe dla konwencjonalnej filozofii politycznej ze względu na przynależną im czystą niestosowność".
N. De Genova, G. Garelli, M. Tazzioli, Autonomy of Asylum? The Autonomy of Migration Undoing the Refugee Crisis Script, "The South Atlantic Quarterly" 117:2, April 2018.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz